Feestdagen

Kerst 2009 is al gepasseerd en had voor mij een grote verrassing in petto, een zogeheten topcadeau. Tweede kerstdag trok ik met Louis richting Breda naar Douk en Melanie om daar te gourmetten. Wij waren eerst langs Oosterhout gegaan waar Douk zijn nieuwste baan beoefend aan de Meerstoel in een meubeldump van het betere soort. Grote zaak met veel soorten meubelen voor hele schappelijke prijzen. Wanneer er iets met een meubelstuk aan de hand is staat dat op het prijskaartje vermeld en is de prijs ook beduidend lager. Douk heeft zijn nieuwe stek gevonden en ik hoop met hem dat het gaat draaien. We reden achter hem aan naar zijn adres. Melanie's ouders hadden net Fenna, mijn kleindochter terug gebracht en zaten gezellig te keuvelen. Er was voor zes gedekt en ik vermoedde dat zij ook mee zouden eten. Toen ik dat hardop zei dat ik dat een gezellig idee vond, bemerkte ik een weifelende houding van haar ouders. Ik sloeg er verder geen aandacht meer op, omdat Fenna er was. Ze was wat schuchter en waarschijnlijk wat moe. De éénkennigheids fase is aangebroken, maar ze bleef ondanks dat stil op mijn knie rond zitten kijken. Na een half uur werd er op het raam gebonkt zoals een zwarte Piet dat doet. Niemand leek te schrikken en Douk ging rustig naar de deur om open te doen. Even later stond Bart met zijn nieuwe gezinnetje in de kamer. Nu ik dit schrijf ontroerd het me nog. Ik was zo blij verrast. Een groter cadeau kon ik me met Kerst niet wensen. Bart ziet ook Sophie weer af en toe, zodat de hoop haar ook weer eens te zien groeiende is.
Eerste kerstdag heb ik 's morgens gewerkt en verliep de Winterviering grandioos. Onder andere door de hoeveelheid sneeuw verliep de start van de viering wat moeizaam, maar daarna was het echt een toppertje. Zelfs de pianist Cor gaf een compliment en hij is er niet scheutig mee.
Vanuit de viering heb ik eerst Louis voorgesteld aan Mevr. Nijland. De dame is 40 jaar - 2 dagen ouder dan ik en leeft heel erg met me mee. Ze was trots en verrast dat ze Louis kon ontmoeten.
Ondanks het feit dat ze lijdt aan een disarterie, blijft ze rustig en lijkt ze vertrouwen/hoop te houden naar het leven. Bewonderendwaardig vind ik haar levenshouding.
's Middag togen we naar Den Helder waar de oudste broer van Louis woont. Hij maakt in Kersttijd hele plateaus met dorpen en stukken steden en natuur in zijn woonkamer. Een soort miniatuur museum waar je niet uitgekeken raakt maar bewegende onderdalen en overal lichtjes.
Ton heeft twee dagen nodig om het geheel op te bouwen. 's Avonds waren we nog even op de koffie bij Jannie mijn nicht om even bij te teuten over de dagelijkse gang van zaken.
Derde kerstdag kwamen de kinderen van Louis en Bart zijn twee ladies eten. Ik had mijn best gedaan en een volwaardig kerst menu op tafel getoverd, waar iedereen van genoot. Hoeveel niet alles viel bij iedereen in goede aarde de zwarte visseneitjes op de avocado/garnalencocktail werden door sommige naar de kant van het bord geschoven of belanden per ongeluk in het wijnglas. Het is al met al een levendige kerst geweest en nu op naar het nieuwe jaar. De foto van deze oma met haar twee kleinkinderen wordt later toegevoegd. Het is de eerste kerst zonder mijn moeder en heb het gevoel dat de generaties zijn opgeschoven. Ik heb deze kerst veel aan haar gedacht en mis haar. Ze was toch altijd als een stille kracht op de achtergrond van mijn leven aanwezig en ik besef steeds meer hoeveel ze voor mijn leven heeft betekend, juist als inspiratiebron.

Tijd gaat snel

Mijn vader vertelde vroeger dat je met 19 jaar op de helft van je leven bent. Achteraf kan ik hem qua beleefde tijd in ieder geval gelijk geven. Het gaat steeds harder en ik ben gelukkig dus dan gaat het dubbel hard. Voor ik het weet is er weer een maand voor bij, waarin het leven zich ontvouwde. Ben ondertussen al 4 maal naar Leusden geweest voor familieopstellingen en accupunctuur. Een paar weken ben ik zonder pijn geweest. Afgelopen weekend sloeg de pijn weer toe in mijn rechter been. Waarschijnlijke oorzaak te veel gelopen, geslenterd en gestaan in Londen. Prachtige stad, zeker nu met de kerstverlichting, met veel typische Engelse zaken zoals de wachtwisseling voor de diverse paleisen, de pubs, de dubbeldekkers en de telefooncellen. De laatste worden ook nog veel gebruikt. Dat verwachtte ik niet in ons mobieltjes tijdperk. De kerstverlichting geeft me dit jaar echter een dubbel gevoel, mooi maar het kost veel energie en het lijkt in de tuinen wel steeds gekker te worden. Terwijl Kopenhagen bol staat over het millieu geven we de energie weg aan een soort van tijdelijk sprookjesland. De race kan niet meer gestopt worden en met welke race we bezig zijn weet ik niet.

Een beauty

Ze is zo mooi als haar vader zei. Kijk zelf maar.

Hoera

Ze kwam vandaag ter wereld, is mijn derde kleindochter en heet Jolien Marianne. Vanmiddag ga ik haar bewonderen en volgens haar vader is het een beauty.

In blijde verwachting

Vandaag is het 11-11 St.Maarten, een mooie datum, 2 maal een godengetal en mijn geluksgetal.
Bart zei het begin dit jaar: "Mam dit jaar heeft heel wat voor je in Petto, 2oo9 is samen 11". Het zou toch mooi zijn twee kleindochter erbij in één jaar en het begin van een hernieuwde relatie met de oudste. Spannende dagen. De mobiel ligt steeds binnen hand bereik. Eigenlijk wil ik ieder moment van de dag weten hoe het met Anne gaat, maar ik beheers me en laat ze met rust. Wie weet dat ik vandaag even bel, omdat het St.Maarten is. Een goede dag om te bellen.
Het gaat goed met me. Ik ben al twee keer naar Leusden geweest voor een familieopstelling en accupunctuur. Heel frappant wat er uit zo'n opstelling te voorschijn komt en hoe dat op een prettige wijze tot een soort van afronding, heelheid wordt geleid. Als mens kun je onbewust verstrikt raken in familietragedies vanuit een liefdesband of loyaliteit met een van de familieleden. Je neemt als het ware de pijn, het lijden en/of de angst over. Door een vraag te stellen over het gevoel of gedrag van jezelf of een van je dierbare familieleden en representanten voor hen op te stellen kan de onderliggende structuur zichtbaar worden. Een van de veronderstellingen is dat hetgene dat niet aanwezig of zichbaar mag zijn steeds meer ruimte en energie gaat innemen. Overledenen die niet zijn geëerd of taboes kunnen binnen families op deze wijze een eigen leven gaan lijden. In de opstelling worden levende en doden met elkaar verbonden, geëerd en worden verantwoordelijkheden teruggegeven aan degene die het toekomt.
Hierdoor kunnen de nieuwe generatie hun eigen noodlot waarmaken. De therapie werkt op zielsniveau. Het leven is groter dan we zelf in ons bewustzijn kunnen waarnemen. Het feit dat we sommige zaken niet kunnen meten wil niet zeggen dat het er niet is. In het boek van Bert Hellinger "Hart tegen hard"kwam ik een aantal keren de term GOD tegen. GOD als een energie, een soort oersoep, overelkaar struikelende moleculen die elkaar aanraken, besmetten en daardoor veranderen. Op het moment dat een structuur zichtbaar wordt en de mens die er mee gemoeid is rechtgedaan komt dat deel tot rust en kan er een nieuw evenwicht ontstaan.
Door een opstelling te doen heb ik ervaren hoe groots het leven zich op deze wijze kan voordoen.
Qua ziekte is mijn pijn in mijn rug en been een stuk draaglijker geworden en ben ik ook weer soepeler. Kan mijn rug weer buigen, rond maken. Ik weet natuurlijk niet of het van de accupuntuur komt of de opstellingen, maar voor mij is deze combinatie op dit moment een goede remedie om me goed te voelen.
Vorige week ben ik naar Fenna geweest en daar een nachtje geslapen. Ze groeit hard en is een leergierig meisje. Ze kan al zelfstandig gaan staan in de box en liep van de enen kant van de box naar mij aan de ander kant. Het ging weliswaar moeizaam, maar ze deed het. Ze klapt in haar handjes, zwaait, kust en zendt iedereen beminnelijke lachjes en steelse blikken. Ze maakt deel uit van een heel mooi gezinnetje. Ben zo trots op ze.
Vanmiddag ga ik de Mexicaanse griepinjectie halen. Het wordt tijd, want overal rond mij heen hoor ik dat mensen op bed liggen en het benauwd hebben van of door de Mexicaanse griep.
Pas volgend voorjaar wordt het duidelijk of dit nu een op angst geregisseerde pandemie is of een echte pandemie. Dit is een hele rare zin, maar dat is de toestand rond de griep ook.

Tijdelijkheid

Alles is veranderlijk. Alles is stroom. Toch word ik daar soms zo moe van. Ik zou de tijd willen stoppen en heel even maar goed om me heen kijken. Even een momentje diep ademhalen en zien hoe de zaken erbij staan. De tijd gaat zo vlug, te vlug. De pijn van het kiezen en gekozen hebben dringt zich op. Dicht bij mezelf willen blijven, maar ook in de nabijheid van anderen vertoeven. Het voegt niet altijd samen. Ik heb nog veel tijd nodig om vermoedde zaken, waarschijnlijke gebeurtenissen op hun juistheid te toetsen. Wie weet moeten er nog oude relaties worden herzien. Ik schreef per ongeluk hierzien en dat ben ik van plan. Ik ga een familieopstelling doen, zelfs twee. Eén daar stel ik mijn ziekte op en de volgende mijn familie. Telkens wanneer Hein mij op mijn schouder tikt om me te laten weten dat ik hem niet heb afgeschud, zoek ik naar Heelheid. Wil ik een dimensie dieper. Ik weet niet of het werkt om de ziekte op afstand te houden. Het geeft wel een soort van zielerust.

De koeien zijn geboren in Sneek tijdens het schildersuitje met Touche. Het stormde waardoor het niet mogelijk was buiten te schilderen. Een plaatje deed wonderen. De zondag zijn we met een paar leden naar het Jopie Huisman museum geweest. Vooral zijn ideeëngoed spraak me erg aan. Erg genoten van dit weekend.

De herfst begint

De hele maand september niet aan mijn blog gewerkt. Niet dat er niets te melden was de computer was eenvoudig niet in de buurt. Deze dame is na haar verjaardag, die zeer geslaagd was met Louis naar Oost-Duitsland vertrokken. Een week in Freital, even boven dresden, vijf nachten Röstock en een week Spreewald maakten er weer een wereld vakantie van. Boeiend land Oost-Duitsland. Het laat zien hoe veerkrachtig mensen zijn. De mensen zijn aardig en hulpvaardig. Vaak kwamen ze al vragen naar wat ik zocht wanneer ik met een kaart of boekje in mijn hand stond te draaien. Veel steden en dorpen zijn voor een groot deel al verlost van de grijsheid en somberheid die de DDR-republiek met zich mee bracht. Toen we in het Spreewald waren hebben we ook een bezoek gebracht aan Eisenhüttenstadt een stadje aan de grens met Polen en tijdens het DDR-bewind speciaal uit de grond gestampt om een staal industrie voort te brengen. Veel flats van 6 hoog, de eerste van 1953, sommige nog in de oude staat dus vies grijs en monotoon. Toen ik door die straten liep voelde ik de onbeduidendheid van een mens in die tijd. De flats werden nu opgekapt. Met hele vensterbanken en een kleurtje op de muren zagen ze er heel wat beter uit. De stad had één hoofdstraat met winkels waarvan de meeste een Zeemanniveau verkochten met daarnaast veel prullaria. Hier en daar stonden beelden of gedenktekens met strakke afbeeldingen en meestal een ster in de top. Het industrie terrein was tot grote terleurstelling van Louis niet toegankelijk. Hij kon alleen vanaf de aanvoerweg wat uitbrakende pijpen en leidingen filmen. De mensen in de Stad vertelden de crisis nu erg te voelen en hoopten dat de staalbouw weer zou aantrekken.
We zijn ook naar Senftenberg geweest om te fietsen. Op de kaart een stadje midden in een meren gebied. Het zou mooi weer worden en we dachten langs water te fietsen met een koel briesje in het gezicht. Bij Seedwitch lieten we de auto achter en gingen via een burg de plaatselijke hoofdweg over in de veronderstelling daar het eerste meer te zien. Bij de rand aangekomen klommen we naar het eerste uitzichtpunt en konden in de verte een beetje water ontwaren. Het bleek een tagesbouw gebied te zijn. Een bruinkoolafgravingsgebied waarmee men grootste plannen had in de toekomst en al vast op de kaart had gezet hoe een en ander er in 2015 of 2020 uit zou zien. Na een drie kwartier fietsen kwamen we in een plaatsje waar in het midden van het meer al een heuse brug pronkte. Het water stond nu nog aan de voet van de brug, maar zou over 10 jaar een meter of 8 gestegen zijn en een goed recreatiemeer vormen. Er was een symposium of een congres waaraan minstens 20 landen deelnamen om van de ervaringskennis der Duitsers te leren. Je kunt mindere dingen met zo'n gebied doen. Laten liggen ziet er ook afschuwelijk uit. Later op de dag waren we aan een meer dat al volgelopen was en er een stuk vriendelijker uit zag.
Duitland kent zoveel mooie plekjes en nog zo authentiek. Het hele Spreewald is eigenlijk één groot Giethoorn. Bruggetjes, 1500 km waterweg, punterboten, kano's, met de hand te bedienen sluisjes had ik nog nooit eerder gezien, veel fiets en wandelpaden, boerderijtjes, mooie landelijke huizen, groente en bloementuinen, koeien in de wei, veel roofvogels kortom zoals Haaksbergen was toen ik klein was. Prachtig!! Haaksbergen had buiten de Schipbeek, het Buursemeertje en een paar veenplassen echter geen water, maar genoeg om te zwemmen en mooie jeugdherinneringen aan te ontlenen.

Onomkeerbaar

Dat wat gebeurd is duurt het langst. Mensen maken keuzes in hun leven op grond van hun verlangens, moralistische ideeën en frustraties. Soms weet je niet eens waarom je een bepaalde keuze maakt of je denkt het te weten, omdat de emotie van dat moment hoog op laait en komt er later achter dat een deel van je motivatie door een diep liggende angst gevoed werd. Doordat jezelf het middelpunt bent van alle informatie zowel van de buitenwereld als vanuit jezelf kun je naar hartelust verbindingen leggen tussen zaken die op zich niets met elkaar hebben te maken, maar in jouw wereld zich voordoen. Het is één van de moeilijkste zaken in het leven om jezelf te kennen.
Je kunt achteraf je keuzes afkeuren en betreuren. Toch meen ik dat het geen zinvolle houding is naar je zelf. Wanneer je de keuze destijds goed overdacht hebt, kun je beter zoeken naar wat het je leert.
Impulsieve keuzes richten soms schade aan, maar zelfs hier kun je naar mijn mening van leren.
Eerlijk kijken naar jezelf en naar wie je was op dat moment kan je helpen. Je hoeft jezelf niet persé te veroordelen, een stuk begrip naar de persoon die je op moment was en die zich in die situatie bevond kan je helpen je zelfwaardering terug te vinden.
Soms is het nodig op zoek te gaan naar het kind in jezelf dat geleerd heeft te overleven, maar nu nog steeds dezelfde methoden hanteert, die zich echter nu tegen je keren en tot last zijn geworden.
In vrijheid willen leven, daarmee bedoel ik, bewust kiezen voor je verbintenissen en de wijze waarop je daarmee om wilt gaan is hard werken. Het is groeien en groeien doet pijn.

mussen

Het is vandaag warm. Zo'n dag dat de mussen dood van het dak vallen. Ik ben vrij en mis elk impuls om iets te gaan doen. Gewoon moe en te warm. Zelfs het rubriceren van foto's is te veel moeite. Mijn mussen hangen nu bij Josien in de hal. Ben blij dat ze er zo blij mee is. Ze waren ook mooi. Wanneer ik een schilderij heb gesigneerd is het af en dan begint mijn gewenningsproces. In het eerste stadium is mijn kritiek nog hevig, maar na mate de tijd vordert begint het schilderij steeds meer een zelfstandig iets te worden en uiteindelijk kan ik me niet meer voorstellen dat het mijn produkt is. Dan is mijn kritiek nog mild aanwezig maar doet geen pijn meer. Dan is het echt geboren. Hier zijn de mussen.

Oma zijn

Heerlijk zo'n kind, gewoon om van te houden. Ben nog steeds verliefd op haar. Vorige week hoorde ik iemand op de radio vertellen over geluk en zijn geluksgevoelens. Hij zei het grote geluk niet vaak te beleven, dat kwam zelden voor, maar allerdaags geluk kende hij veel. Als voorbeeld gaf hij een goed lopende keukenla. Ieder keer wanneer hij hem openschoof ging het lichter dan verwacht en voelde het als een kleine geluksbeleving. Ik kon dat wel met hem meevoelen. Sommige geluksmomenten zitten in iedere dag. Ze kunnen er in ieder geval in zitten als je er gevoel en oog voor hebt. Een zachte bries op je huid, een bloemenluchtje dat onverwacht je neus bereikt, een melodietje, een glimlach, een onverwacht telefoontje en zoals vandaag de foto's van vorige week met als hoogte punt de grote blauwe ogen van Fenna.

Iets minder is dat ik gisteren ontdekte dat ik hoge bloeddruk heb. Gewoon per ongeluk omdat ik voor iemand anders een boeddrukmeter ging halen die vervolgens op mij gedemonsteerd werd.

Ben de laatste tijd wel moe en dat is niet vreemd met mijn ziekte onder de leden. Het blijft moeilijk goed te voelen waar lichaamssignalen vandaan komen en deze goed te interpreteren.

Vanmiddag ga ik naar de huisarts, misschien moet ik meer thyroxine en is het euvel weer opgelost. Een langzaamwerkende schildklier kan hoge bloeddruk geven.

Dagje uit

Deze maand staat op mijn werk in het teken van dieren onder de titel veren, vinnen en vacht.
De hele maand juli waren er activiteiten omtrent het thema. De kernactiviteit bestond uit een wand met dierenknuffels, nou ja knuffels, sommige waren zo groot als een poef, van steen en andere alleen om op te hangen,niet echt aaibaar op het podium van de grote zaal.
Ik werk in een groot verzorgingshuis. In eerste instantie waren een aantal bewoners een beetje verbrouwerend en stelden dat ik zou denken dat iedereen dement was. Het was namelijk mijn bedoeling eigen verhalen over hun leven met dieren te verzamelen aan de hand van deze knuffels. Een verhaal voor een knuffel. Ruilen dus. De eerste weken verliep het project moeizaam. Weinig animo, wellicht ook schaamte naar elkaar om toe te geven dat men een bepaalde knuffel toch wel leuk of aantrekkelijk vond.
Naast deze actie was er iedere woensdagmiddag een gezellige middag rondom het thema, waarvan er een paar middagen om verschillende redenen voor mij uit sprongen. De tweede woensdag kwam Klaas Bakker met zijn programma De pianist en de zebra. Grandioos. Hij had zelf dierenfilmpjes opgenomen in Artis en speelde daaronder klassieke muziek. De zaal was stil, ingetogen, vol aandacht en achteraf waren veel bewoners geroerd. Eenvoudige filmpjes die vooral de alledaagse schoonheid van de beesten en dus het leven in beeld brachten. Prachtig en geweldig dat je mensen op die wijze kunt bereiken.
Gisteren was de afsluitende middag op de wijze van mijn vaste consept. Een pianist, een gitarist, bewoners die gedichten voordragen met daar tussendoor liedjes over het thema. Een bewoonster had een gedicht geschreven over Mickey en deed een oproep aan de andere bewoners om ook een plaatsje vrij te maken voor de dieren op de wand. Prachtig. Ze eiste voor haar voordracht Mickey op. Een ander bewoonster had een gedicht over haar Hartedief, die alleen haar hond hoefde te zijn en koos voor een langharige knuffel. Aan het einde van de middag kwamen bewoners spontaan naar de wand om te kijken of er een beest naar hun zin was. Ik had leuke foto's kunnen maken van o.a. de gitarist die met zijn eigen ingebrachte knuffel, een haas van 80 cm groot met de oren om zijn hals geknoopt op zijn rug naar huis ging. Hij kon er toch geen afstand van doen. Een bewoonster die een grote koe in haar rollatormandje voort duwde.
Een andere bewoonster die met een apentweeling op de arm trots naar huis ging. Sommige maakte een keuze voor hun achterkleinkind en het mocht allemaal. De schaamte werd overwonnen.
Vanmiddag ga ik met bewoners naar Blankendaal een kleine particuliere dierentuin in Tuitjehorn. Het stormt bijna, dus neem ik extra regenponcho's mee. Jannie mijn nicht en buurvrouw komt er nu nog 6 extra brengen. Ben dus op het ergste voorbereid. De bewoners hebben dit gewonnen als hoofdprijs bij een bingo met, u raadt het al, prijzen die met het veren, vinnen en vacht thema te maken hadden.
Daar naast zijn we bezig een expositie te maken van de schilderijen, aquarellen en tekeningen van een bewoner van 91 jaar. Hij heeft nog nooit een zelfstandige expositie gehad en materiaal genoeg voor een heel museum. In het kader van het project worden het nu alleen zijn
dierenafbeeldingen.

Mam

Mam,

Ik wil beginnen met een gedichtje van M.Vasalis

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet
Maar één, het afstand doen en scheiden
en niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.

Mam,
Uit jou ben ik geboren en jij hebt een stempel op mijn leven gedrukt.
Jij was mijn moeder en blijft mijn inspiratie bron.

Wanneer tegelijker tijd het regent en de zon schijnt,
kun je naar de zon blijven kijken.
Je wordt dan door de zon verblind en krijgt een koude natte rug.
Draai je om dan zie je de zon in je rug
een regenboog aan de hemel staan.

Het leven moet vooruit geleefd worden
en kan alleen achteraf worden begrepen.

Pap kon regenbogen maken met de tuinslang
ik heb het van hem geleerd en probeer het nu met woorden.

Roddelen over gekke grote broer is fout
Is een ezelsbruggetje voor de kleuren van de regenboog
Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet

Rood staat voor lijden en offer, maar ook voor vitaliteit en moed
Oranje voor warmte, lichamelijke energie en doorzettingvermogen
Geel voor afgunst en verraad, maar ook genot en plezier
Groen voor natuur, vruchtbaarheid, toekomst en hoop
Blauw voor spirituliteit, jeugd en waarheid
Indigo voor meditatie, overleg en intuïtie
Violet zegt ingetogenheid, onderdanigheid maar ook adelijkheid, magie en mysterie.

Man je bent nu geest, wie weet zien we elkaar ooit eens terug
Mam bedankt dat je er was
Ik hield van je.

Agnes
Uit dit gedicht heb ik een paar persoonlijke noten weggelaten, verder is het uitgesproken tijdens de uitvaart door Bart zoals het hier staat.

Haar

Het was vorige week een week van uitersten. Mijn moeder begraven met veel andere mensen. Het deed me goed die gemeenschapsgevoelens weer te voelen. Bart, Annemarie met Haar, Douk, Melanie en Fenna waren er ook en niet te vergeten Louis. Hij doet een aantal zaken op zo'n vanzelfsprekende wijze, hij is dat en weet niet dat hij er daarom zo goed in is.

Veel nichten, neven, ooms en tantes gesproken en Gerda met haar ben ik ongeveer 40 jaar bevriend. Zo'n begravenis geeft naast de emoties van verdriet en gemis ook levendige herinneringen en laat je weer beseffen dat ieder mens een eigen levensperspectief kent met alle verschillende emoties van dien. Dat leed vaak niet bewust wordt toegebracht maar als een soort van bijwagen verschijnt doordat mensen worden getroffen door ziektes en verlies. We kunnen het leven niet regeren. De hoofdlijnen doen zich voor en je kunt alleen proberen je op een menswaardige wijze te verhouden en zelfs voor dat, om dat te kunnen, heb je een zeker geluk nodig. Niet alle mensen hebben dezelfde mogelijkheden. Mam zou vandaag 79 jaar zijn geworden. Ik begin aan mijn 80 ste jaar zou ze zelf gezegd hebben.

Haar is het nieuwe baby'tje in de buik van Annemarie. Vorige week zaterdag ben ik meegeweest, kijken naar de pret-echo. Vandaag heb ik van Bart het zichtbare bewijs toegestuurd gekregen. Ik kan het helaas niet op deze pagina plaatsen. Een ander soortig bestandje dat door mijn computer niet herkend wordt. Maar geloof me Haar bestaat. Ze wordt een echt meisje draagt de navelstreng als een tasje om haar schoudertje en kan haar mondje nu ook al goed roeren. Ze lijkt op haar wijze al te praten. Neemt kleine slokje vruchtwater en soms een grote waarbij ze het hoofdje naar achteren gooit. Ze wrijft in haar oogjes, steekt haar handje af en toe in haar mond en lijkt zich behaaglijk te voelen. Vooral het geluid van haar hartje raakte me diep. Zo'n krachtig levend stuwend stromend geluid in zo'n klein kindje, 126 hartslagen per minuut. Ze werkt dus hard.
Vrijdag heb ik met Bart samen de gordijnen van de babykamer gemaakt. Hij weet nu hoe een naaimachine werkt en kon er aan het einde van de middag voortreffelijk mee uit de voeten.. Een leuke dag met hem gehad en de gordijnen zijn prachtig geworen geworden.
Nog één ook niet onbelangrijk punt voor mij. De pijn in mijn linker been is een bursitis. Een slijmbeursontsteking. Nu ik het weet is de pijn meteen een stuk draaglijker.
Pijnen en pijntjes brengen bij mij altijd onzekerheid omhoog. Deze keer hoorde het bij overbelasting en gaat het gewoon weer over.

Vragen

Waarom ik het vorige blok herinnering heb genoemd is me nu onduidelijk, terwijl ze zich nu aan alle kanten opdringen door het overlijden van mijn moeder. Vrijdagmiddag hoorde ik de resultaten van de onderzoeken naar de situatie van mijn kanker, longen, lever schoon en de botten stabiel. Waarom de marker is gestegen is onduidelijk. Er zijn nu wel metingen gedaan, zodat er bij een volgend onderzoek referentiepunten zijn. Weer met de schrik vrij. Een uur of twee na de uitslag belde mijn zus dat ma was overleden. Ze is waarschijnlijk getroffen door een hartstilstand. Ze zag er rustig en vredig uit. Vorige week zondag toen ik afscheid van haar nam flitste het door mijn hoofd: "Het zou me niet verbazen als ze de 80 niet haalt". Zo kwetsbaar en broos zag ze er uit. Ze dommelde in terwijl we bij haar op de koffie waren. Ik vermoedde dat ze moe was door het feest van de vorige avond. Ze kwam 11 dagen tekort om gemiddeld te zijn. Vrouwen worden gemiddeld 79 jaar.

Doordat ik een gedicht probeer te schrijven voor mijn moeder, kwam ik een gedichtje tegen in mijn boekje dat ik 1 jaar geleden maakte.

Hein

Zwijgend zat hij tegenover mij.

Ik dacht dit is het einde

Nu loopt hij naast me

Tikt me af en toe op mijn schouder

om mijn opmerkzaamheid te verhogen.

Hij tikte vrijdag weer en heeft mam toen afgetikt.

Bovenstaande foto heb ik gemaakt toen ze in het begin van het jaar in het ziekenhuis lag.

Herinnering

Vrijdag krijg ik de uitslag van de laatste onderzoeken. Spannend want waar heeft de kanker zich uitgebreid. Er is ook een ct-scan gemaakt van mijn lever en de longen. Ondanks het feit dat ik het op mijn manier druk heb duurt de week lang. Wachten is moeilijk. Gedachten slaan zo gauw op hol wanneer de onderlaag in mijn lijf continu onzekerheid aandraagt. Het is soms zo aantrekkelijk het een vaste naam te geven en daarvan uit te gaan. Nu ben ik onzeker over de uitslagen terwijl ik me niet echt naar voel. Direct na de vakantie in Spanje sprong de pijn in mijn lijf rond, deed mijn rechter been in een pilatusles niet meer mee en was ik ronduit moe. Toen was ik bang en reseveerde geld voor de crematie. Het heeft zich hersteld, maar misschien is de kanker toch aan het uitbreiden. Gisteren was geen prettige dag. De onderzoeken gingen moeizaam omdat mijn aderen niet gevonden werden. Bij de botscan moest er eerst radioactief matriaal worden gespoten en bij de ct-scan een contrastvloeistof. Het kostte 7 maal prikken en een blauwe onderarm. Hopelijk komt er niets vreselijks uit en kan ik met een nieuw medicijn beginnen zodat het weer een stabiel beeld wordt.
Vorige week hebben Louis en ik feest gehad in Twente. Mijn zwager Jan werd 50 en dat hebben we traditioneel ingeluid met Abraham zetten en een versierborrel. Mijn nichtje Jessie en haar vriendinnetje Nathalie zijn zondag mee naar West-Friesland gekomen. Twee drukke giegelende meisjes van 14 jaar. Beetje verlegen en onhandig, wat helemaal bij de leeftijd past. Ze staan nu buiten in de tuin te schilderen met acrylverf op doek. Af en toe komt er een vraag of een giegel de kamer in. De zon gaat onder toch beweren ze nog genoeg licht te hebben om te schilderen.
Inmiddels is Louis binnen gekomen om een wijntje te drinken en dat is voor de dametjes een teken om de boel op te ruimen en aan een toetje te beginnen. Die hebben we gehaald bij LIDL niet één, maar een kruiwagen vol zodat er genoeg keus is.

Geluk

Vanmorgen naar Pilatus geweest en het ging gelukkig beter dan vorige week. Mijn rechter been lijkt weer wat steviger te worden en ook mijn onderrug voelt minder stijf aan. De pijn is wisselend aanwezig en draaglijk. Soms maak ik me zorgen over mijn mobiliteit. Ik ga zo graag mijn eigen gang.
Afgelopen vrijdag was Louis jarig. Hij is 56 jaar geworden. Zondag hebben we dat gevierd met zijn en mijn kinderen. Gezellig een paar uurtjes met z'n allen in de tuin gezeten en heerlijk gegeten. Het gaat goed met mijn jongens. Ze staan aan het begin van een volwassen gezinsleven en hebben goede vrouwen gevonden. Fenna mijn kleindochter was er ook. Een klein goedlachs meisje dat graag deel uit maakt van de club. Ben benieuwd hoe de kleine van Bart straks gaat heten. Ik ga met hem de gordijnen voor de kinderkamer maken. Leuk en apart om dat met je zoon te doen. Hij wil zelf leren werken op de naaimachine.
Zaterdag was de jaarlijkse schilderdag van Touche in Oosterleek. Omdat Louis en ik vrijdagavond Ruud in Etten-Leur gingen welkom heten in de club van de 50ers, was ik laat en heb na de middag een heel schilderij gemaakt. Zondag had ik er spierpijn van in mijn rechter schouder en arm. Het zijn klaprozen geworden tegen een witte muur met vingerhoedskruid op de achtergrond. Ik ga hem aan mijn moeder geven met haar verjaardag. De prijzen die ik zoals de laatste jaren bij Touche gebruikelijk is heb samen gesteld vielen in de smaak. Voor iedereen had ik een stenen Amuselepel beschilderd met een kwastje dat een bloemetje schildert en het jaar 2009 erop.
De vakantie verhalen moeten nog steeds komen, misschien deze week.

Een pret-echo

Vandaag zag ik de eerste foto's van mijn kleindochter in aantocht. Ongelooflijk, 17 weken in wording en nu heeft ze al haar eerste gelaatsstuipjes en lijkt te glimlachen. Het is duidelijk zichtbaar, dat het een meisje wordt en alles ontwikkeld zich goed. Alle kootjes van haar handje konden geteld worden. Volgens Anne krijgt ze een dopneusje. Fantastisch dat dit allemaal mogelijk is. Anne stuurt de foto's door en dan plaats ik de mooiste bij dit stukje.

Pinksteren

Dit weekend stond in het teken van de jaarlijkse expositie van Touche. Voor mij is het een geslaagd weekend geweest. Door het mooie weer en misschien ook wel vanwege mijn radio aankondigingen op noord holland noord zijn er meer dan 300 bezoekers geweest en dat is in een weekend met zoveel drukte niet niks. Zaterdag heb ik tijdens het interview vermeld dat er naast het kerkje in Oosterleek waar de expositie plaats vind een goede uitspanning was. Al met al een leuke gelegenheid om een fietstochtje naar toe te maken. Helaas Klaas had de tent dicht vanwege een bruiloft, maar beloofde dat gasten die via het radioprogramma hem aandeden op het terras een consumptie konden gebruiken. Beide Pinksterdagen had hij op de tafeltjes van het terras een papierenvermelding van de expositie gelegd. We hebben veel bezoekers gekregen en complimenten ontvangen. Echt fantastisch!!!!

Terug van Vakantie

Nadat ik geprobeerd heb het vorige verhaal te corrigeren en te verrijken met foto's. Probeer ik nu gewoon of mijn weblog nog werkt. De vakantie verhalen schrijf ik later wel.

Voorbereiden

De was draait al en de koffer ligt op het bed. De dag ga ik besteden aan keuzes maken, hoewel ik dat misschien beter maandagavond kan doen dan kost het niet zoveel tijd. Vandaag ga ik steeds nieuwe combinaties bedenken, die gaan dan in de koffer en met hetzelfde tempo er weer uit. Ik ga de tuin in en straks even naar de stad, misschien kom ik nog iets leuks tegen.
Gisteravond, de informatieavond over dementie was een goede avond met veel reacties uit de zaal. Niet allemaal even gemakkelijk te beantwoorden. Over sommige vragen moest ik echt nadenken en bekennen dat ik daar geen algemeen geldende antwoorden voor had. Dementie is een procesmatige ziekte. Het is steeds een zoeken: hoe kan ik de bewoner het best tot steun zijn.
Een warme verzorging met begrip en veiligheid is ontzettend belangrijk.
Na de bijeenkomst kwamen een aantal mensen bedanken voor de metaforen die ik gebruikt had.
Mijn vader deed dat in gesprekken met mij veel en was daar goed in. Niet dat het altijd de meest vleiende voorbeelden waren, maar ik snapte hem daardoor. Ik weet nog mijn eerste vriendjes werden vergeleken met horzels en ik was het paard dat recht voor de ploeg moest blijven lopen. Hij zei dat een goede boer het paard mee naar huis nam of de horzels weg sloeg.
Ik heb gisteren ons geheugen vergeleken met een boekenkast waarbij de eerst boekjes zonder woorden, alleen geluiden, reuk en plaatjes van je eerste levensjaar, op de onderste plank staan.
Ieder jaar komt er een plank vol boeken bij. Met titels als: Hoe moet je fietsen, De namen van familie en de relatie tot Wiskunde A en Franse Steden. De dementie is als een boekenwurm en houdt van moeilijke boeken en nieuwe. Dus de onderste blijven het langste staan. Na afloop van de avond schoot me te binnen dat boeken met een zwaar emotionele lading met dikke inkt worden geschreven en daar houdt de boekenwurm niet zo van die blijven lang staan met titels als: De slechte gezondheid van mijn vader, Ondergedoken in de oorlog en Armoede. Ze zijn zwaar verteerbaar, maar vallen ten slotte ook ten prooi aan de boekenwurm.

Expositie

Pinksteren is de jaarlijkse expositie van Touche. Gisteravond heb ik mijn schilderijen gebracht de aquarellen voor zien van een mooi passe partou en de kasteeltuin op doek van oogjes en een metalendraad. Een goed gevoel heb ik over mijn ingeleverde keuze. Het zijn drie werkstukken waar ik iets mee heb. Ze zijn ook kleurrijk. De kasteeltuin is in Assumburg gemaakt, tijgertje in het ziekenhuis en de papavers met als titel troostkaartje in Oosterleek op de club en bij Louis thuis. Het is zo'n geweldig gevoel als iets beter lukt dan je gehoopt had. Op de foto hierboven is het schilderij rechts mijn tuin werkstuk.

Vanavond ga ik in het Jaap een avond voor vrijwilligers begeleiden over Dementie. Ik hoop op een goede opkomst en vooral op goede gesprekken. Ik wil de avond beginnen met een inleiding en daarna de video vertonen van de Alzheimerstichting met mij is niks mis". Een voorlichtingsfilm waarin de relatie tussen processen in de hersenen en het gedrag en de beleving van Alzheimerpatienten centraal staat. Wanneer er niet genoeg vragen komen uit de zaal of eigen ervaringen, wil ik met ze gaan uitzoeken wat we demente mensen kunen bieden om hen in hun leven met zo goed mogelijk te steunen. Ook wil ik nog een aantal zaken voorbereiden voor na de vakantie. Na vandaag komt het leven in het teken van de reis te staan. Volgende week gaan we naar andalusië. Voor die tijd moeten er nog plantjes de tuin in, het gras nog gemaaid enz Een mens kan niet zo maar de boel achter laten.

5 mei

Vandaag is bevrijdingsdag en gisteren herdachten we de doden. In het Jaap van Praaghuis was om half 3 de dodenherdenking. We hadden een gastspreekster van de St. Westerbork. Ze had als baby en peuter ondergedoken gezeten en geleerd haar emoties te onderdrukken om haar en het leven van haar lotgenoten te sparen. De ervaringen die mensen op doen in hun vroegste jeugd hebben veel tijd nodig om aan de oppervlakte te komen. Niet weten waar je angsten vandaan komen, waarom je je zo eenzaam voelt, waarom je doet zoals je doet. Het duurt lang voordat je kunt bepalen of dat des mensen is of dat de ervaringen specifiek jouw leven beïnvloeden. Ze zei ook een keer: eigenlijk heeft het kind in mij veertig jaar ondergedoken gezeten. Wat je niet kent, dat is er niet, maar je kunt wel een vermoeden hebben dat er ook nog iets anders moet zijn en op zoek gaan. De grote verhalen over de massa deportaties imponeren maar bij mij raakt het niet aan verdriet. De massa heeft geen gezicht. Het breng wel vragen bij mij naar boven, die echter steeds terug te voeren zijn op individuen. Waarom liet men het gebeuren?
Gisteren kwam iemand een eigen verhaal voor het voetlicht brengen en dat verhaal doet de pijn voelen. Het schroeit van binnen en laat tranen komen om het ergste te blussen in samen zijn.

cabaret spotlight

Met een warm hart heb ik afscheid genomen van het cabaret na drie geslaagde uitvoeringavonden. Ongeveer 5oo mensen hebben de "Maskerade" gezien en de kritieken waren lovend.

De avonden liepen als een trein. Er hoefde naar verhouding weinig gesouffleerd te worden wanneer je bedenkt dat de laatste week door uitvallers nog nieuwe rollen ingestudeerd moesten worden.

Ik heb spelers echt zien groeien in deze periode. Door de invloed van Mart die zich opstelde als een soort dramaturg was de groep achter de coulissen rustiger en zat de snelheid van de voorstelling er goed in.

10 jaar heb ik het cabaret gedragen waarvan ik één voorstelling net voor de première heb afgelast omdat er te veel spelers met ontslag waren gegaan en niet allemaal met de beste gevoelens. Je kunt je niet permiteren dat mensen binnen de zorgcirkel worden beledigd. Een kritische kanttekening is goed, maar het mag nooit persoonlijk worden. We blijven collega's onder elkaar. Dat was begin jaren 2000. In 2007 kon ik door ziekte niet van de partij zijn.

Het zijn mooie ervaringen waarvan ik nog lang na zal genieten. Tijdens de vrijdaguitvoering waren er ook speelsters van de eerste cyclus. De associaties duikelden over elkaar heen en sommige herinneringen kwamen me voor alsof ik ze gisteren beleefd had. We hebben het over een reünie gehad. Alle spelers van het cabaret die ooit hebben meegespeeld zou leuk zijn, maar waarschijnlijk wordt het voor oud medewerkers van het Jaap van Praaghuis. Een goed idee om daar eens mee aan de slag te gaan, zeker nu het huis verbouwd gaat worden.

Als afscheid heb ik van de groep de bovenstaande foto gekregen en een kookboek van Gordon Ramsay. Ben benieuwd naar zijn recepten. Z'n uitzendingen zijn boeiend om naar te kijken. Hoewel ik wel vermoed dat er veel in scène wordt gezet en aangedikt.

De komende dagen doe ik het zelf kalm aan. Gisteren ben ik een dagje naar het ziekenhuis geweest voor een infuus en heb getracht een bont tulpenveld te aquarelleren. Tot zondagmiddag had ik geen pijn en ging alles goed. Toen sloeg de vermoeidheid toe en nu laat mijn lijf zich voelen. Adrenaline doet veel. Eerst maar eens uitrusten en over een paar weken op vakantie.

Tja, dit is ook nog het vermelden waard. Ik word qua ziekte een ervaringdeskundige. Het is nu een gewoon onderdeel aan het worden van mijn leven. Onderhand ga ik al twee jaar één maal per drie weken naar het ziekenhuis voor het infuus en wacht ik bij tijd en wijle op uitslagen die komen moeten. Ik weet nu hoe het echt werkt, wat wachten met je kan doen en hoe je tot de meest belangrijke keuzes in je leven komt. Op zo'n ziekenhuis dag ontmoet ik veel mensen. Het is echt ontmoeten, men laat zien wat men in huis heeft, omdat men met ernstige ziekte is geconfronteerd en op de grens van leven en dood balanceert. De gesprekken zijn vaak intens en intiem. Gisteren kwam er een vrouw terug om me te bedanken voor het gesprek. Ze heeft moeilijke keuzes moeten maken en gaat voor een beenmergtransplantatie. 60 % kans om de ingrepen te overleven. Ze vertelde van het leven te houden en er voor te gaan. Ademen is het belangrijkste wat je hebt.

Later op de avond zond Human suïcidetoerisme uit en daar kan ik me ook alles bij voorstellen.

Pijn en angst doen veel met mensen. Vooral angst dat wil wat. Pijn slaat je meer op jezelf terug. Hele steden en landen worden door angst ontwricht zoals nu Mexicocity.

De kersenboom

Zo mooi was het cabaret gisteren.

In volle bloei!

Cabaret

De première was geweldig. De energie die ik in de draaiboeken stopte is er helemaal uitgekomen. Zelfs meer dan dat alle leden van het cabaret waren gespitst en blonken uit in hun rollen. Ze waren zo goed als mijn kersenboom op z'n mooiste bloeiende dagen. Door het veel vuldig oefenen zijn de grapjes oubollig geworden en voel je niet meer hoe leuk ze eigenlijk zijn. De zaal lag af en toe in een deuk van het lachen, maar soms kon je ook een spelt horen vallen. Een lach en een traan en hopelijk hebben we weer mensen aangezet tot denken.

Een maand

Fenna

Wat een schatje niet?

Een beetje vettig en glimmend in haar gezichtje vanwege de goede verzorging. Mooie grote blauwe ogen waarmee ze alles in haar wereldje gade slaat. Ik heb dinsdag hele gesprekken met haar gevoerd. Ze keuvelt er aardig op los en lijkt spannende emotionele verhalen te vertellen. Waarbij ze zich zelfs boos maakt.

Het is al weer een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Ondertussen is er veel gebeurd. Eerst maar even door over de kleinkinderen. Dit jaar word ik nog een keertje Oma in November van Anne en Bart. Helemaal gelukkig mee. Ook over Sophie zijn de berichten iets gunstiger en wie weet komt er een goede omgangsregeling uit de bus rollen. Ben helemaal gelukkig als ik er aan denk dat ik dit nog allemaal mee mag maken. Mijn moeder vroeg laatst aan de telefoon of mijn verkering nog aan was en die is nog aan!!! Helemaal toppie. Louis en ik gaan in mei naar Andalusië. We hebben zelf een rondreis geboekt zoals wij hem wilden en gaan samen mooie dingen zien en beleven.

Vanavond, morgen en overmorgen zijn de cabaretuitvoeringen. Voor mij de laatste keer dat ik mee doe. Ik kan er niet goed tegen dat mensen zich niet aan gemaakte afspraken houden en voel de onderliggende strijd. Voor mij zijn zaken als respect en collegialiteit belangrijk. Elkaar iets gunnen en mogen zijn zoals je bent zonder het te hoeven afdwingen. Hopelijk gaat het wel goed. Er is hard gewerkt door de groepsleden en door de ondersteunende mensen. Het programma is erg gevarieerd en de liedjes zijn van leuk tot ontroerend. Vanavond is uitverkocht. Voor morgen zijn nog 8 kaartjes en voor zaterdag nog veel. Moet nog de boer er mee op!!!

Met mijn gezondheid gaat het goed. De MRI's van november en januari zijn niet goed afgelezen volgens mijn oncologe. Ze is weer terug van zwangerschapsverlof. De marker is wel te hoog, maar stabiel te hoog. De medicijnen blijven hetzelfde. Ook de infusen gaan gewoon door. Ik hoopte dat ze zou besluiten om na twee jaar over te gaan op pillen. Ze zegt echter, dat van de infusen een tumor onderdrukkende werking uit gaat en ik heb ze niet alleen voor de osteoporose. 5 á 6 jaar zei ze nu. Ik heb wel de laatste keer in het ziekenhuis een prachtige aquarel van tijgertje gemaakt. Ben er zelf trots op. Een grote ongeveer 45 x 65 Hij komt met pinksteren op de expositie in Oosterleek te hangen. Ga weer een weekend organiseren voor de schilderclub in Oktober. Nu gaan we een weekendje weg naar Sneek. 12 leden hebben zich opgegeven. Mooi groepje.

Wat is nog meer het vermelden waard? Ja, ik heb ook nog een Workshop gedaan. Ontdek je eigen stem. Een stem en zangtraining. Tera Toon oefeningen. Het was iets heel anders dan ik had verwacht, maar wel heilzaam en boeiend. Een collega geestelijk verzorgster leidde de ochtend. Ik kan het iedereen aanbevelen www.yoursongprojects.nl

Vorige week zaterdag hadden we een familiedag van Louis. Erg gezellig. En ik ben met de paasdagen naar twente geweest met Louis, zijn docter Raya en haar vriendje om de paasvuren te bewonderen. De kinderen van mijn zus karla kwamen allemaal even thuis om mij even te ontmoeten. Een erg warm gevoel krijg ik daarvan. Ook vertelden ze Bart en Douk bijna meer niet te kennen en dat te betreuren, dus er moet maar eens een familiedag worden georganiseerd. Na de cabaret dagen ga ik daar over nadenken. Tradities worden ooit eens geboren

Antwerpen

Louis en ik waren het weekend in de stad van Rubens en de grootste kathedraal van de Benelux. Het was schitterend weer en hebben veel met de benenwagen bezocht. De stad heeft veel mooie gevels uit verschillende periodes. Brussel is trost op z'n art deco huizen. Antwerpen echter overtreft haar met de wijk Zuurdongen en ook verspreid in de stad is veel moois op dat gebied te bewonderen. Op zaterdag wilden we via de diamantwijk naar de exotische markt. Het was stil en verlaten in de belangrijkste straat van de diamantwijk, alleen voor de synagoge stond een bewaker. Er is daar in het verleden een bomaanslag geweest die vier mensen het leven kostte vertelde de plaquette op de muur van het gebouw. Vanwege de sabbat waren de winkels dicht en waarschijnlijk de synagoge vol. We kwamen veel orthodoxe joden tegen, de mannen in het zwart gekleed met lange kousen aan, een hoed op en twee pijpekrullen aan weerszijden van het gelaat. De kinderen zijn veel in het bruin gekleed. Het deed mij denken aan gesloten Amerikaanse Christelijke sektes. Alsof ook voor hen het leven niet licht en te mooi mag worden.

Antwerpen heeft te veel moois om in drie dagen te bezoeken. We moesten kiezen en natuurlijk bezochten we ook de vogeltjes markt. Ze werd opnieuw geplaveid en de hokjes waren naar een naburig pleintje verbannen. Het waren niet veel kooien. Honden en katten heb ik helemaal niet gezien. Chincilla's en konijntjes waren de enige viervoeters die ik zag. De standwerkers deden nog steeds hun best om met grappen hun waren te slijten. Altijd goed voor amusement. De dierentuin, achter het station gelegen, is ook de moeite waard. Niet groot, maar wel gezellig.

De laatste dag bezochten we ondanks het mooie weer het museum van schone kunsten. Naast de vaste tentoonstelling was er een expositie van Fransisca Goya. het moet wel een hele intelligente men zijn geweest. Ik heb me over zijn serie Dwaasheden echt verbaasd. Bizar, soms eng en cabaretesk, maar heel kundig vlijmscherp de menselijke dwaasheden gezicht en lijven gegeven. De foto van het hoekhuis staat dichtbij het museum van schone kunsten.

Mis lukt?

De tweede aquarel van tijgertje is geboren in het West-Fries Gasthuis afgelopen maandagmiddag. Qua kleur is ze beter gelukt dan de eerste keer meer blauwgrijs.

Vandaag was ik in Molentocht om te proberen een soort straat theater te laten zien voor SaÏda met een verhaal van de spin Anansie. Ik had podiumdelen besteld, maar verzuimd een vervoersopdracht te geven. (Ik wist niet dat dat een aparte boeking was. Het leek mij zo logisch, maar dat is het kennerlijk niet) We zaten in plaats van op een verhoging, dus tussen de marktkramen van de vlooienmarkt. Er was totaal geen aandacht voor. Niet voor het verhaal en niet voor de maskers. Alles ging mis. Zelfs de pianist begon weer te spelen terwijl we aan het vertellen waren. We hebben na afloop niet de moed gehad om met de pet voor het goede doel rond te gaan en zijn letterlijk afgedropen. Zo voelt een artiest zich dus als hij niet gezien of gehoord wordt. Belabberd!!!

Vanavond komt er een model op de schilderclub en gaan we schetsen. Altijd spannend om te doen. Krijg ik een goede stoel met een gemakkelijk perspectief? Ben ik zelf losjes genoeg om snelheid te maken en het overzicht van de schets te houden? We zullen zien. Het is in ieder geval een gezellige club mensen en ik heb er zin in.

Nieuw leven

Afgelopen zondag was Fenna Madeleine voor het eerst hier. Een mooie baby die ontzettend hard veranderd. Ik kon al echt contact met haar maken. Ze lacht en maakt kirrende geluidjes. Deze zomer zal ze nog niet lopen, maar voor volgend jaar moet ik mijn terras omheinen zodat ze niet de sloot in loopt. Vorige week heb ik een E.M.D.R. sessie ondergaan. De letters staan voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Eenvoudig gezegd betekend het dat een klein stukje van mijn harde schijf is gereset. Met mijn vermoedens over de klachtenontwikkeling in de laatste maanden van het vorig jaar en de herstel periode in de eerste maanden van dit jaar ben ik naar Maria mijn therapeute gegaan. Na het verhaal aangehoord te hebben stelde ze een sessie voor. Het is een heftig emotioneel gebeuren, waarbij het vertrouwen in je therapeut van cruciaal belang is. Onder het herbeleven van facetten uit je leven prikkelt zij beide hersenhelften en klopt als het ware oude vastgezette assosiaties los. De baby's die vroeger thuis zijn geboren stonden in het centrum van de aandacht met alle onzekerheid en verdriet. Ik hoop op deze wijze meer vrijbaan te hebben gemaakt voor de OMA in mij en meer te genieten van mijn kleinkinderen en aanstaande kleinkinderen. Ik heb al vaker deze sessies gedaan op andere levensgebieden en met goed resultaat. Het is vrij nieuw en wordt vaak gebruikt als een kort durende behandeling voor een post traumatisch stress syndroom. Ik ben blij met mijn therapeute, dat deze behandeling bestaat en met mijn moed, want dat heb je er wel voor nodig.
Ook waard om vermeld te worden is het restaurant voor Moeders waar ik door Bart werd uitgenodigd. Het is op de Hoek Rozengracht-Nassaukade, een menukaart met ouderwetse gerechten, gezellig druk dus reserveren en duizenden foto's van moeders aan alle muren. Heel biezonder zo'n avondje uit met mijn oudste zoon.
Afgelopen woensdag was Josien een dagje hier en zij herinnerde me aan het feit dat ik vorig jaar gezegd heb dat ik nog recht heb op zeven vette jaren. Ze lijken begonnen te zijn. Ik zie Josien graag en dus veel te weinig.
Donderdag ga ik met Louis een weekend naar Antwerpen gezellig banjeren.

schilderen

De eerste aquarel van tijgertje. Er zullen er nog meer volgen. Haar kop is al echt tijgertje maar kan nog beter of anders. In ieder geval schilder ik weer en dat is belangrijk. Zou het nog bijna verleren. Volgende week zondag komen Douk en Mel op bezoek met Fenna.

Ken u zelf

Volgens Socrates was het de enige mogelijkheid echte kennis te verwerven. Het is niet gemakkelijk volgens mij. Ik ga er van uit dat een deel van ons vroegste geheugen in ons lichaam is opgeslagen en niet in ons brein. Het lijf is je vaak voor. Het reageert al voordat er de signalen die van de buitenwereld op je af komen bewust zijn geworden. Ik ben mezelf af en toe een echt raadsel.
Aan het einde van het vorig jaar ging ik echt niet goed. Pijn in mijn been wanneer ik fietste. Ik kan me nog dagen herinneren dat ik het gevoel had door mijn benen te zakken, geen stevigheid en knikkende knieen. Ook de bloedwaarden waren minder en nieuwe plekjes op de wervelkolom. Nu schrijven we begin maart en het gaat goed. Ik voel me goed, de MRI was goed en de bloedwaarden ook. Wanneer de marker, waaraan men het kankerproces afleest boven de 50 komt moet er van medicijnen veranderd worden. Ik ga gewoon door met de arimidex.

Een mens is een betekenis gevend wezen. Zo ook ik. Misschien klopt mijn verhaal technisch niet, maar het lijkt of er deeltjes van de puzzel in elkaar vallen.
Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was de oudste zoon van een boer met een gemengd bedrijf in Twente. Katholiek en 14 kinderen. Hij werd zoals zo velen textielarbeider toen hij trouwde. Mijn moeder kwam uit het dorp en werkte op het vilt, een textielfabriek. Ook zij kwam uit een katholiek nest met 11 kinderen. Ze trouwden in 1952 en in augustus het jaar erop zag ik het levenslicht. Ben dus de oudste. Mijn ouders werden geconfronteerd met de resusfactor en dat betekende dat er een aantal baby's na mij zijn overleden, vlak na de geboorte. Een meisje overleed toen ik anderhalf was, het volgende meisje toen ik vijf was, een tweeling toen ik negen was het meisje vlak na de geboorte, het jongetje heeft een paar dagen geleefd. Mijn ouders hadden veel verdriet toen het jongetje ook overleed. Samen met een oom van mijn vader stonden ze in het mortuarium. Met mijn vader ging ik kijken. De oude man in het midden en de twee kleine kistjes aan weerszijden. Mijn vader zei dat het goed was zo, nu kon zijn oom nog ijsjes voor ze kopen onderweg. Daarna heeft mijn moeder nog een bijna voldragen baby verloren toen ik 12 jaar was. Gelukkig heb ik een broertje en twee zusjes. Broer is 3 jaar jonger, mijn zusjes 7 en 11 jaar. Inmiddels dus volwassen mensen, die allemaal hun eigen gezin hebben gesticht.
Het zit dus in mijn lijf, de spanning wanneer er weer een baby gaat komen. Het is voor mij niet allemaal zo vanzelfsprekend dat het goed gaat.
Ook toen Sophie kwam in 1986 werden de tragische kanten van haar komst al snel duidelijk.
Sophie zelf was een pracht baby, maar alles ging niet vanzelfsprekend en ze is tot nu toe nog geen deel uit gaan maken van mijn dagelijks leven.
Met Fenna gaat het gelukkig goed. Ze is 2 januari geboren en maakt nu deel uit van een heel gelukkig gezinnetje. Afgelopen zondag heeft mijn moeder haar tweede achterkleinkind mogen bewonderen. Vier generaties in één huis en dat maakte we voor de eerste keer mee. Ik adem weer. Ik zucht van verlichting. Ik krijg weer zuurstof en het gaat weer goed met me.
Jammer genoeg had ik zondag mijn fototoestel vergeten. Het is niet op de gevoelige plaat vastgelegd.

Keuzes maken

Kiezen doet verliezen en blijft een sterk werkwoord. Als je voor het ene kiest kun je het andere niet doen. Het leven is kort, niet eeuwig, daarom hebben we dit probleem. Ik wil nog steeds veel en voordat ik het weet zit ik weer in de trein, terwijl ik me had voorgenomen niet meer te reageren, maar te kiezen. Vanavond ga ik voor het eerst dit jaar naar de schilderclub. Ik heb net een aantal foto's van tijgertje uit geprint en daar probeer ik aquarellen van te maken. Geen grote, maar kleintjes. Ben benieuwd of me dat gaat lukken.
Er is vandaag een Turks vliegtuig uit de lucht komen vallen nabij schiphol. Negen doden en ongeveer vijftig gewonden. Mijn televisie staat aan en laat de spanning de kamer doordringen.
Eigenlijk onprettig en toch wil ik weten over wat, wanneer en hoe. Ik kan er niets mee. Het feit dat het in Nederland gebeurt en dat ik al vaak heb gedacht in de auto op de A9 met overvliegende monsters boven mijn hoofd, dat het goed is dat ze in de lucht blijven, maakt waarschijnlijk mijn betrokkenheid groter.

Gisteren togen we naar Breda om Fenna te bewonderen. Donja, Lee, Louis en ik gewapend met een een babycadeau van de jongeren en een voorjaarsstuk van Louis en mij gemaakt door Donja. Heel apart dat stuk,opgemaakt op bananenbladeren, een soort gondel met zowel levende als dode materialen. Daarnaast heb ik mijn filmcamera meegenomen voor Melanie en Douk om de groeimomenten van Fenna vast te leggen. De eerste twee uur van ons bezoek lag ze te slapen. Het laatste kwartiertje werd de dame wakker. Een prachtig kind. Ze is nu zes weken en maakt al nachten van zeven uur. Valt door de ouders niet over te klagen. Ze zijn helemaal trots op hun telg en glunderen als ze over haar vertellen. De vader denkt nu al na over de wijze waarop hij haar moet beschermen als ze 19, 18, 16, 15 is. Het leven wordt echt anders wanneer je een kindje krijgt. Vandaag heb ik Pilatus weer de hand geschud en dat viel niet mee. Het ritme moet er weer in komen en dan gaat het weer beter. Bewegen is ook goed voor de stemming.

Verrassing

Vanuit Louis onderweg naar Pilatus belde Bart. "Mam ben je thuis? Ik ben naar de tandarts in Westwoud geweest en kom even langs koffie drinken." Goedemorgen Bart en Pilatus tot volgende week. Dat onverwachte vind ik heerlijk. Natuurlijk zijn zaken waar je voorpret aan kunt beleven ook de moeite waard, maar zo'n spontane actie is voor mij het einde. Je hoeft niets voor te bereiden. Er alleen te zijn. Elkaar zien, groeten, even meedelen, bevestigen. Beschermen doen we naar elkaar alleen nog in de vorm van bevestigen of kritiek geven. We leiden onze eigen levens. De jongens, Bart en Douk gaan goed. Opeens dringt het tot me door dat deze ervaringen van het of door het ouder worden helemaal niet erg zijn. Zelfs het tegendeel, dat het prachtig is.
In de Cabaretgroep is het hard werken. Er is onder de leden veel kommer en kwel. De gemiddelde leeftijd zal tegen de vijftig zijn en dat is aan het aantal doktersbezoeken te merken.
Dat wil niet zeggen dat men snel de jas aan de kapstok hangt. Het arbeidsethos en de loyaliteit naar de groep is hoog. Toch zijn er leden uitgevallen waardoor programma's in elkaar geschoven moeten worden en de actieve leden meer ruimte en tijd krijgen om hun kunsten op het podium te brengen. De 27 ste februari gaan we met de groep naar de Prinsenstichting om op te treden voor de vrijwilligers van Kadijkerkoog. Het wordt een compilatie van deeltjes uit de voorgaande jaren. Twee avonden oefenen en dan moet het op de planken staan.
Gisteren heb ik sinds lange tijd weer eens cursus gehad. Over de wet Bijzondere Opnames Psychiatrische Ziekenhuizen de BOPZ. Zuidland de vestiging van de zorgcirkel die nu bewoond gaat worden heeft twee etages met een BOPZ vergunning of aanwijzing. Dus afdelingen met gesloten deuren.
Ik vond het prettig weer eens een herhaling te krijgen van oude stof. Toen ik het op de sheets zag staan begonnen oude ervaringen uit de Psychiatrie weer te leven. Voor veel deelnemers aan de cursus was het de eerste kennismaking met deze wet, waardoor ze het gevoel kregen erg onder druk te moeten gaan werken. Achteraf had ik een metafoor kunnen gebruiken bv autorijden of tennissen . In het begin moet je expliciet aan veel dingen denken. Handelingen, voorbereidingen, controles, maar naar verloop van tijd worden een aantal zaken automatismen.
Het is wel belangrijk situaties te leren herkennen en mogelijke antwoorden goed in te oefenen.
Voor de volgende bijeenkomst van de familieleden van bewoners die naar Zuidland gaan, ga ik een speech schrijven over vertrouwen en impliciet over de wet. Die in het leven is geroepen om de mensen te ondersteunen en te beschermen. Het is geen doel op zichzelf. Ze zouden het bijna vergeten door de angst iets fout te doen.

De tijd gaat door

Drukke week achter de rug met werk en andere zaken. Nu ga ik naar Haaksbergen mijn moeder verblijden.

Een feestelijke foto van de laatste kerstbijeenkomsten in het Jaap.

Zo voel ik me nu na gisteren. Opgeruimd, vrij en levendig.

We gaan er weer voor.

Opgelucht

Vandaag een hele mooie uitslag van de MRI gehad. Het nieuwe vlekje dat men in november vorig jaar gevonden had onder in mijn rug is er niet meer. Het sacrale gedeelte is schoon. Vraag me niet hoe het kan, want dat weet ik niet. De oncoloog trouwens ook niet. Hij had een verward verhaal over de röntgenologen waar hij van afhankelijk was. Ook de bloedwaarden waren goed.
Ben altijd huilerig van goed nieuws. Waarschijnlijk door de loskomende spanning. Zou nu ook wel een tukkie kunnen doen, maar ga zo werken. Een bijeenkomst voor de mensen die verhuizen naar Zuidland en daarna nog een uurtje cabaret.
We gaan dus gewoon verder met de arimidex en maken vakantieplannen. De volgende afspraak staat gepland voor 6 april bij Mevr. van de Heiligenberg, dan is ze terug van zwangerschapsverlof. Het was vanmiddag in het ziekenhuis op de dagbehandeling gezellig. Een Oosterblokkerse aangelegenheid. Samen met de Hr. en Mevr. de Jong herinneringen opgehaald over de begeleiding van vluchtelingen in de begin jaren negentig. Wanneer je elkaar aanvult in een gesprek komen de herinneringen in volle hevigheid terug. Vooral de mensen uit Somalië hebben indruk op ons gemaakt zowel qua persoonlijkheden, verschil in traditie, als menselijk drama. Meneer de Jong gaf de nieuwe binnenkomers Nederlandse les en ik probeerde ze te begeleiden in het dagelijks leven. Ook Erica was er weer voor haar infuus. Het was ronduit druk op de dagbehandeling en gelukkig in onze kamer gezellig. Het had ook aantrekkingskracht op andere patiënten. We kregen bezoek van plaatsgenoten. Op zo'n wijze is de middag snel om.

Verwachting/verstilling

Wat een druk weekend leek te worden, waarbij verschillende familiebezoekjes op het programma stonden is een teruggetrokken stilstaande tijd van overdenking geworden. Gisteren hielp ik Bart met zijn vloer naar de vuilnisbelt te rijden. Het speet hem. Een mooie laminaat vloer die hij kosteloos aan de volgende bewoners had willen overdragen, maar dat werd door de woningbouw gedwarsboomd vanwege privacybeveiliging. Ze kunnen regels voor van alles en nog wat misbruiken, maar ze worden volgens mij voornamelijk misbruikt om eigen gemak te dienen. Ik hoefde gisteren niet veel te doen, eigenlijk alleen mijn auto ter beschikking te stellen. Het spaarde de jongelui tijd. Op de vuilnisbelt kreeg ik een telefoontje over iemand die was overleden en zelf de deur achter zich had dicht getrokken. Het overviel me. Niet dat ik dat fout vind. Je leven hoort onmiskenbaar op de eerste plaats aan je zelf toe. Toch stemt het me iedere keer wanneer ik een zelfdoding meemaak tot nadenken. Direct begint het zelfonderzoek. Had ik iets moeten doen, heb ik iets nagelaten. Natuurlijk weet ik dat het aan hoogmoed grenst, wanneer ik denk dat ik hem tegen had kunnen houden. Maar het is zo'n grote stap, die je maar één keer kunt maken. Hij zal er zijn redenen voor hebben gehad. Een aantal ken ik. De meeste zelfdodingen gebeuren door jonge mensen en oude mensen. De eerste waarschijnlijk omdat ze aan zichzelf twijfelen en niet weten hoe te beginnen. Sommige jonge mensen hebben ook een afschuwelijk bedreigend wereldbeeld. Ouderen voelen zich soms te veel, hebben in hun eigen ogen niets toe te voegen en verwachten niets meer qua geluk. Het leven is min of meer al opgehouden. Er zijn veel soorten zelfdodingen en ik scheer ze nu over één kam. Er is niet één reden waarom iemand tot deze laatste daad overgaat en een aantal redenen zullen niet gekend worden. De ultieme grondslag van de keuze blijft duister.
Morgen krijg ik de uitslag van de MRI. Ontzettend spannend! Hoe heeft de kanker zich in mijn lijf gedragen en wat valt er aan te doen dat het zich nog een tijdje rustig houdt. Waarschijnlijk andere pillen. Eén ding weet ik wel. Ik leef graag. Ook al is het leven soms niet gemakkelijk en daagt het je uit. Vandaag merk ik aan mezelf dat ik letterlijk en figuurlijk stil val. Ben in afwachting en kan geen kracht opbrengen om grote bergen te verzetten. Zelfs geen kleine!!
Louis heeft griep en brengt de dag door in bed. Buiten is het al vroeg donker en hoop ik op sneeuw. De laatste jaren heb ik al vaak gedacht: "Zou dit de laatste keer zijn dat ik het zie sneeuwen?" Een fantastisch fenomeen "Sneeuwen". Dichtbij gaan de sneeuwvlokken langzaam vooral als ze groot zijn. Ze dwarrelen uit de lucht en gaan soms zelfs weer een beetje omhoog. Verderop lijken ze sneller uit de lucht te vallen en nog verder weg is het één sneeuwgordijn dat naar beneden raast. Zo is het ook met gebeurtenissen in het leven. Dichtbij lijken ze langzamer te verlopen dan verder weg. Een mooie metafoor die ik niet van mezelf heb, maar gelezen in een boek van Nadeem Aslam: Kaart voor verdoolde geliefden.

Alweer verleden tijd

Tijgertje is niet meer. Vrijdag hebben we haar in laten slapen. Bart hield haar vast. Op een vachtje gezeten kreeg ze een dodelijke hoeveelheid slaapmiddel in haar buik gespoten en sliep rustig voor goed in.

De dierenarts deed het goed door Bart van te voren de nodige informatie te verstrekken over de lijfelijke toestand van Tijger en een filosofie les over het verschil tussen mensen en dieren. Ze was uitgedroogd ondanks de grote hoeveelheid water die ze dronk. Pathologische dorst noemde de arts het. Dieren leven in het hier en nu en hebben niet de mogelijkheid keuzes te maken over kwaliteit van leven. De les was ook goed voor mij. Zo'n beslissing over leven en dood hakt er in en ondanks het feit dat ik wist dat het de beste keus was, stond ik er toch bij te bibberen en begon aan mezelf te twijfelen. We hebben haar in de stromende regen in de tuin begraven. Naast pantertje (ook een kat), de caviaars en de goudvissen, die inmiddels al wel verteerd zullen zijn. Een pot met planten werd een tijdelijk gedenkmaal en grafbeveiliging.

Vanmorgen ben ik onder de MRI geweest. In het nieuwste toestel van het West-Fries Gasthuis. Alleen mijn rug werd onderzocht en daarvoor moest er contrastvloeistof worden ingespoten. Het kostte vier keer prikken en de komst van de hoofdlaborant, die het lukte mijn aderen aan te prikken. Daarna bezocht ik het Laboratorium voor bloedafname. De laborante nam direct al een kleiner naaldje maar moest toch twee keer prikken. Ze vertelde dat de weerstand van mijn aderen waarschijnlijk te maken heeft met mijn lichamelijke conditie. (Ben inderdaad nog verkouden en heb kriebels in mijn luchtpijp. ) Een lichaam wil dan geen extra energie afgeven.

Ik vind het geen onmogelijk idee