Waarom ik het vorige blok herinnering heb genoemd is me nu onduidelijk, terwijl ze zich nu aan alle kanten opdringen door het overlijden van mijn moeder. Vrijdagmiddag hoorde ik de resultaten van de onderzoeken naar de situatie van mijn kanker, longen, lever schoon en de botten stabiel. Waarom de marker is gestegen is onduidelijk. Er zijn nu wel metingen gedaan, zodat er bij een volgend onderzoek referentiepunten zijn. Weer met de schrik vrij. Een uur of twee na de uitslag belde mijn zus dat ma was overleden. Ze is waarschijnlijk getroffen door een hartstilstand. Ze zag er rustig en vredig uit. Vorige week zondag toen ik afscheid van haar nam flitste het door mijn hoofd: "Het zou me niet verbazen als ze de 80 niet haalt". Zo kwetsbaar en broos zag ze er uit. Ze dommelde in terwijl we bij haar op de koffie waren. Ik vermoedde dat ze moe was door het feest van de vorige avond. Ze kwam 11 dagen tekort om gemiddeld te zijn. Vrouwen worden gemiddeld 79 jaar.
Doordat ik een gedicht probeer te schrijven voor mijn moeder, kwam ik een gedichtje tegen in mijn boekje dat ik 1 jaar geleden maakte.
Hein
Zwijgend zat hij tegenover mij.
Ik dacht dit is het einde
Nu loopt hij naast me
Tikt me af en toe op mijn schouder
om mijn opmerkzaamheid te verhogen.
Hij tikte vrijdag weer en heeft mam toen afgetikt.
Bovenstaande foto heb ik gemaakt toen ze in het begin van het jaar in het ziekenhuis lag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten