Met een warm hart heb ik afscheid genomen van het cabaret na drie geslaagde uitvoeringavonden. Ongeveer 5oo mensen hebben de "Maskerade" gezien en de kritieken waren lovend.
De avonden liepen als een trein. Er hoefde naar verhouding weinig gesouffleerd te worden wanneer je bedenkt dat de laatste week door uitvallers nog nieuwe rollen ingestudeerd moesten worden.
Ik heb spelers echt zien groeien in deze periode. Door de invloed van Mart die zich opstelde als een soort dramaturg was de groep achter de coulissen rustiger en zat de snelheid van de voorstelling er goed in.
10 jaar heb ik het cabaret gedragen waarvan ik één voorstelling net voor de première heb afgelast omdat er te veel spelers met ontslag waren gegaan en niet allemaal met de beste gevoelens. Je kunt je niet permiteren dat mensen binnen de zorgcirkel worden beledigd. Een kritische kanttekening is goed, maar het mag nooit persoonlijk worden. We blijven collega's onder elkaar. Dat was begin jaren 2000. In 2007 kon ik door ziekte niet van de partij zijn.
Het zijn mooie ervaringen waarvan ik nog lang na zal genieten. Tijdens de vrijdaguitvoering waren er ook speelsters van de eerste cyclus. De associaties duikelden over elkaar heen en sommige herinneringen kwamen me voor alsof ik ze gisteren beleefd had. We hebben het over een reünie gehad. Alle spelers van het cabaret die ooit hebben meegespeeld zou leuk zijn, maar waarschijnlijk wordt het voor oud medewerkers van het Jaap van Praaghuis. Een goed idee om daar eens mee aan de slag te gaan, zeker nu het huis verbouwd gaat worden.
Als afscheid heb ik van de groep de bovenstaande foto gekregen en een kookboek van Gordon Ramsay. Ben benieuwd naar zijn recepten. Z'n uitzendingen zijn boeiend om naar te kijken. Hoewel ik wel vermoed dat er veel in scène wordt gezet en aangedikt.
De komende dagen doe ik het zelf kalm aan. Gisteren ben ik een dagje naar het ziekenhuis geweest voor een infuus en heb getracht een bont tulpenveld te aquarelleren. Tot zondagmiddag had ik geen pijn en ging alles goed. Toen sloeg de vermoeidheid toe en nu laat mijn lijf zich voelen. Adrenaline doet veel. Eerst maar eens uitrusten en over een paar weken op vakantie.
Tja, dit is ook nog het vermelden waard. Ik word qua ziekte een ervaringdeskundige. Het is nu een gewoon onderdeel aan het worden van mijn leven. Onderhand ga ik al twee jaar één maal per drie weken naar het ziekenhuis voor het infuus en wacht ik bij tijd en wijle op uitslagen die komen moeten. Ik weet nu hoe het echt werkt, wat wachten met je kan doen en hoe je tot de meest belangrijke keuzes in je leven komt. Op zo'n ziekenhuis dag ontmoet ik veel mensen. Het is echt ontmoeten, men laat zien wat men in huis heeft, omdat men met ernstige ziekte is geconfronteerd en op de grens van leven en dood balanceert. De gesprekken zijn vaak intens en intiem. Gisteren kwam er een vrouw terug om me te bedanken voor het gesprek. Ze heeft moeilijke keuzes moeten maken en gaat voor een beenmergtransplantatie. 60 % kans om de ingrepen te overleven. Ze vertelde van het leven te houden en er voor te gaan. Ademen is het belangrijkste wat je hebt.
Later op de avond zond Human suïcidetoerisme uit en daar kan ik me ook alles bij voorstellen.
Pijn en angst doen veel met mensen. Vooral angst dat wil wat. Pijn slaat je meer op jezelf terug. Hele steden en landen worden door angst ontwricht zoals nu Mexicocity.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten