Verwachting/verstilling

Wat een druk weekend leek te worden, waarbij verschillende familiebezoekjes op het programma stonden is een teruggetrokken stilstaande tijd van overdenking geworden. Gisteren hielp ik Bart met zijn vloer naar de vuilnisbelt te rijden. Het speet hem. Een mooie laminaat vloer die hij kosteloos aan de volgende bewoners had willen overdragen, maar dat werd door de woningbouw gedwarsboomd vanwege privacybeveiliging. Ze kunnen regels voor van alles en nog wat misbruiken, maar ze worden volgens mij voornamelijk misbruikt om eigen gemak te dienen. Ik hoefde gisteren niet veel te doen, eigenlijk alleen mijn auto ter beschikking te stellen. Het spaarde de jongelui tijd. Op de vuilnisbelt kreeg ik een telefoontje over iemand die was overleden en zelf de deur achter zich had dicht getrokken. Het overviel me. Niet dat ik dat fout vind. Je leven hoort onmiskenbaar op de eerste plaats aan je zelf toe. Toch stemt het me iedere keer wanneer ik een zelfdoding meemaak tot nadenken. Direct begint het zelfonderzoek. Had ik iets moeten doen, heb ik iets nagelaten. Natuurlijk weet ik dat het aan hoogmoed grenst, wanneer ik denk dat ik hem tegen had kunnen houden. Maar het is zo'n grote stap, die je maar één keer kunt maken. Hij zal er zijn redenen voor hebben gehad. Een aantal ken ik. De meeste zelfdodingen gebeuren door jonge mensen en oude mensen. De eerste waarschijnlijk omdat ze aan zichzelf twijfelen en niet weten hoe te beginnen. Sommige jonge mensen hebben ook een afschuwelijk bedreigend wereldbeeld. Ouderen voelen zich soms te veel, hebben in hun eigen ogen niets toe te voegen en verwachten niets meer qua geluk. Het leven is min of meer al opgehouden. Er zijn veel soorten zelfdodingen en ik scheer ze nu over één kam. Er is niet één reden waarom iemand tot deze laatste daad overgaat en een aantal redenen zullen niet gekend worden. De ultieme grondslag van de keuze blijft duister.
Morgen krijg ik de uitslag van de MRI. Ontzettend spannend! Hoe heeft de kanker zich in mijn lijf gedragen en wat valt er aan te doen dat het zich nog een tijdje rustig houdt. Waarschijnlijk andere pillen. Eén ding weet ik wel. Ik leef graag. Ook al is het leven soms niet gemakkelijk en daagt het je uit. Vandaag merk ik aan mezelf dat ik letterlijk en figuurlijk stil val. Ben in afwachting en kan geen kracht opbrengen om grote bergen te verzetten. Zelfs geen kleine!!
Louis heeft griep en brengt de dag door in bed. Buiten is het al vroeg donker en hoop ik op sneeuw. De laatste jaren heb ik al vaak gedacht: "Zou dit de laatste keer zijn dat ik het zie sneeuwen?" Een fantastisch fenomeen "Sneeuwen". Dichtbij gaan de sneeuwvlokken langzaam vooral als ze groot zijn. Ze dwarrelen uit de lucht en gaan soms zelfs weer een beetje omhoog. Verderop lijken ze sneller uit de lucht te vallen en nog verder weg is het één sneeuwgordijn dat naar beneden raast. Zo is het ook met gebeurtenissen in het leven. Dichtbij lijken ze langzamer te verlopen dan verder weg. Een mooie metafoor die ik niet van mezelf heb, maar gelezen in een boek van Nadeem Aslam: Kaart voor verdoolde geliefden.