Oma

Wat een heerlijk kind zelfs met snotterbel zo aandoenlijk, maar misschien zijn dat wel mijn oma-ogen en is het gewoon ronduit vies. Hierna heb ik haar gezichtje afgepoetst en waarschijnlijk zag ze die bui al hangen. Ze houdt niet van zakdoeken en/of poetsdoekjes.
Ze heeft het weekend bij Louis en mij geslapen. Zo'n gemakkelijk kind slaapt nog twee maal op een dag en 's nacht van half acht tot acht uur 's morgens. In de uurtjes dat ze wakker is kruip ze door de woonkamer als zo'n opwindpoppetje razend snel. Zo schattig om te zien.
Veel visite gehad dit weekend en eters, dat voel ik nu wel. Niet erg ik kan de komende week weer uitrusten en het was heel wel gezellig. Morgen is mijn chemodag dus deze week ga ik niet werken. Ook wordt morgen de port a cart ingebracht. Spannend.
Ben benieuwd wie ik tegen kom. In het cirquit van controles en behandelingen kom ik vaak dezelfde mensen tegen en hoor ik hun verhalen. Vaak vragen patiënten zich af waarom ze kanker hebben gekregen, gaan gebukt onder schuldgevoel en proberen hun leven alsnog te beinvloeden. Het is een normaal proces, omdat kanker zo'n ongrijpbare ziekte is en je ontzettend onzeker maakt. Mensen, vooral hier in Nederland met onze calvinistische achtergrond, kunnen gemakkelijker met schuldgevoel omgaan dan met onzekerheid. Schuld is een relatief begrip, want wanneer ik schuld aan iets heb, kan ik het door anders te gaan doen de afloop beïnvloeden.
Als je door je schuld een praktische fout hebt gemaakt is dat inderdaad zo, maar bij kanker is dat anders. Men weet over het algemeen niet waarom cellen op hol slaan. Soms is een genetische aanleg de boosdoener. Ook kan men verbanden leggen tussen roken, alcohol, stress, millieuverontreiniging, fast food als risicofactoren met betrekking tot kanker ontwikkeling, maar men weet niet waarom de ene mens het wel ontwikkeld en de andere niet. Op wetenschappelijk niveau wordt hierna gezocht. Niet dat ik vind dat alleen de wetenschap zaligmakend is, het heeft zijn eigen tekortkomingen. De wetenschappelijke onderzoeken die vaak over grote groepen mensen gaan zeggen niets over het individu. Meer zorgen baren me de vele privé meningen en visies die ook bedenkelijke kanten hebben. Er zijn mensen die geloven dat je ziek wordt omdat de ziekte je iets wil zeggen op geestelijk niveau. De ziekte is, in hun ogen,dan een gematerialiseerd geestelijk probleem. Er achter komen hoe je in de fout gaat heeft dan een genezend effect. Anderen geven leefregels b.v. niet met mensen omgaan die je energie kosten. Alsof een relatie altijd dezelfde energiebalans heeft. In een relatie staan of dat nu een liefdes, vriendsschaps of familierelatie is in mijn ogen een proces, altijd in beweging. Moet je dan iedereen uitbannen? De raadgevingen gaan van extra vitaminepillen tot geen dingen doen die tegen je gevoel ingaan, van geen suiker nemen tot iedere dag een eetlepel asperge eten, van leven met een lichtheid in je bestaan tot geen aspartaan nemen, van veel praten en creatief zijn tot voldoende rust nemen en zo kan ik een hele pagina vullen. Kortom er zijn veel raadgevers. De moeilijkheid is echter dat het denken over die raad extra energie kost en onzeker maakt. De confrontatie met deze ziekte en indirect de dood maakt al dat je steeds bezig bent het leven te evalueren. Natuurlijk heb ik en met mij alle mensen die ziek zijn wel steun nodig, aandacht en vriendschap om de zin in het leven te behouden en te zien. Een open houding, een luisterend oor is genoeg. Er hoeft geen probleem te worden opgelost of gewaarschuwd voor nieuwe problemen. Er zijn en samen leven is genoeg.
Jolien is in staat een feestje met zichzelf te vieren, als ze haar evenbeeld in de deur van de oven ontwaard. Ze zwaait en maakt geluidjes tegen haar spiegelbeeld. Zo blij met zichzelf.

Nieuwe ervaringen

Kijk mijn nieuwe pruik door Donja oneerbiedig
cavia genoemd.
Zonder mij er
onder lijkt het inderdaad op
onze oude
Croky. Ja zo schrijf je haar naam echt, genoemd naar het chipsmerk omdat ze zo lekker knabbelde. Gecontroleerd bij Deen!!!
Donja heeft de foto's genomen.
En die pet staat me ook wel bevallig of niet. Gisteravond ook nog wat mutsjes besteld om mee te slapen, een zeeuws knoopje en een donker grijs hoedje. We krijgen een slechte winter en de hoofddeksels zullen dus regelmatig nat worden. Maandag voelde ik nog een grote weerstand tegen alles wat pruik en/of muts was. Ik begin er aan te wennen en vind het zelfs leuk om toch iets te vinden dat mooi en praktisch is. Vanmiddag heb ik ook een nieuwe acupuncturist bezocht in Hoorn. Willem Hartog, een jongeman met veel passie voor lijfelijkheid, wilde altijd de zorg in als arts, maar is op het CIOS terecht gekomen en ontwikkelde een grote liefde voor oosterse vechtsporten. Hij is nu Tsjai Tsji leraar en sinds januari 2009 heeft hij een eigen praktijk voor acupunctuur. Hij zit in een riant pand op het Grote Oost en gaf mij de indruk dat hij wist waar hij over sprak. Ik ga tijdens de chemo wat vaker naar hem toe, want ik kan een beetje steun wel gebruiken. Hij gaat de vermoeidheid, misselijkheid en pijn bestrijden.
Vanavond zijn de kerstkaarten aan de beurt weer traditie getrouw met een eigen gedicht. Dat zet ik pas met kerst op de site, want anders zijn sommige mensen niet meer benieuwd naar de inhoud van de kaart.

Aandacht

Zo zag de tuin van Louis er gisteren nog uit. Sommige planten en potten lijken warmte af te geven, want de sneeuw blijft er niet liggen. Het witte gebouwtje is een vogelhuis dat nog een hoger plekje verdient. Vrijwilligers gevraagd.
Vandaag een heel programma afgewerkt 8.15 bloedmonster, 8.45 oncologiezuster controle voor de volgende chemo, 9.30 aneasthesie, daarna apotheker voor mondwater, naar de Gamma voor een nieuwe douchekraan, naar Leen Bakker voor een nieuw Kindermatrasje met veren en schuim voor maar ongeveer 35 euro. Kan IKEA niet tegenop en tenslotte ook nog de dagelijkse boodschapjes. net op tijd klaar om nog een boterhammetje te eten, want om half twee stond de pruikendame met haarstukken en een koffer vol mutsjes, petten en sjaals op de stoep. Gelukkig waren Donja en Louis thuis om me te helpen bij het bepalen van de keuze. De stijl van de pruik is ongeveer mijn huidige haardracht in een iets warmere kleur. Een hele waslijst met geboden en verboden om de garantie van een half jaar te behouden. Het ding kan niet tegen stoom, dus geen vaatmachines uitruimen en geen aardappelen afgieten. Heb daarnaast ook nog een pet gekocht, die ik wel aardig vond. Zonder Donja en Louis had ik geen keuze kunnen maken, omdat ik vond dat me alles belachelijk stond. De vrouwelijke marskramer had geduld en heeft me veel uitgelegd een goede vakvrouw. Na haar kwam ook nog de oncologische wijkverpleegkundige om haar duit in het zakje te doen en een aantal zaken die ik boekjes heb gelezen of in het ziekenhuis hoorde te herhalen. Misschien wordt ze later een steun en toeverlaat, nu heb ik haar nog niet nodig. Deze dame is moe en heeft een wijntje verdiend. Wat een dag, je kunt jezelf ook nog teveel worden.

Sinterklaas

Vanmiddag gewerkt als gastvrouw van Sinterklaas. Volle zaal 80 tot 100 bewoners en een heuse pianiste die de liedjes begeleidde. Samenhorigheid, gemeenschapsgevoel, erbij willen horen geeft deze middagen zo"n meerwaarde en dat is niet altijd even gemakkelijk te organiseren, omdat er voor verschillende groepen mensen verschillende geldpotten zijn en soms is er helemaal geen geldpot moeten de bewoners het extra zelf betalen. Vanmiddag was er gedonder over zakjes snoepgoed die ik in de grote zaal heb laten ronddelen terwijl ze voor de bewoners in de intra murale zorg waren. Het wil er bij mij niet in dat sommige bewoners aan een tafel een attentie krijgen en anderen niet, omdat ze extra muraal wonen. Deel het dan rond op de afdeling zelf. Gelukkig kon ik de pijn verzachten door voor de bewoners die niet in de zaal waren geweest bakjes te maken van alles wat aan snoepgoed over was stukjes borstplaat, kleine chocolade letters en kruidnoten. Het zag er gezellig uit en niemand overgeslagen. Het was wel een geslaagde middag. Björn deed het goed als Sinterklaas statig, rustig met een milde humor.
Ik heb net buienradar gekeken om de weersverwachting gade te slaan en het ziet er niet goed uit voor morgen. Louis en ik willen het land in om hier en daar wat meubeltjes op te halen. Kan nog weleens een lange dag worden door de verwachtte sneeuwbuien.
Mensen vinden het soms moeilijk om me tegemoet te treden, weten dan niet of ze me sterkte moeten wensen of helemaal niets zeggen. Het geeft me soms een onbehaaglijk gevoel dat ik door mijn zijn al mensen in verlegenheid kan brengen. Probeer zo normaal mogelijk met iedereen die er na vraagt over mijn ziekte en de chemo's te praten. Het blijft echter een lastig onderwerp waar ieder mens zijn eigen beeld van pijn en lijden aan ophangt. Een collega zei letterlijk: Ïk snap niet dat je zo ziek bent en dan de hele middag lachend op het toneel kunt staan". Ja, dat kan ik gelukkig. Ik heb kanker, maar de kanker heeft mij niet. Het is maar een klein deeltje van me, met uiteraard gevolgen voor de rest van mijn leven,maar Agnes is meer. Job een collega van mij zei deze week toen hij me zag: " Heé, de kat is weer uit haar schuilplaats gekomen" en dat bedoelde hij niet onaardig. Je terug trekken is wat mensen verwachten in deze tijden, maar ik wil dat pas als ik voel dat het noodzakelijk is. Nu gaat het nog goed met me.

Herinneringen

Ik ga deze week een grote staande houten schildersezel kopen en die zet ik midden in de huiskamer en verbouw het geheel voor de time being tot atelier. In Limburg waren Louis en ik in Musea, eerst in het Limburgs voor de tijdelijke tentoon- stellingen met oude zwart/wit kiekjes van dorpen en steden, volgens mij vooral voor nostalgische Limburgers leuk en een overzicht van de ontwikkeling van Limburg als toeristen trekpleister. Het van Bommel van Dam museum boeide me meer. Beide musea liggen naast elkaar in Venlo. Moderne kunst, waarvan ik niet altijd kan zeggen dat ik het begrijp, aanvoel en/of mooi vind. Soms is het ronduit chaotisch en misschien is dat wel een hele terechte verbeelding van de werkelijkheid, alleen wil ik het zo niet zien. Een expositie trof me en wel die van Bep Scheeren (Kerkrade 1950). Ze schildert vanuit haar gevoel zonder model en/of foto in frisse heldere tinten. Haar kompas is haar intuïtie. Dat is ook wat ik het liefste doe. Iets toveren en dat hoeft niet mooi te zijn, maar heeft vanuit zichzelf betekenis. Ook haar thema sprak me aan, vooral vrouwen die verbaasd, angstig, verwonderend, zich wankel voelen of vernederen, bezig hun lijf aan te passen aan de uiterlijke moraal voor hun zelf of hun omgeving. Ze heeft veel vragen over het lijf dat soms een ding kan zijn en aangevuld wordt met andere materialen zoals hartkleppen, metalen heupen enz. voor mij nu een actueel thema. Om sommige schilderijen kon ik hartelijk lachen vanwege het humoristische spanningsveld tussen de verbeelding en de titel. De tentoonstelling heette "Van de haat en de liefde". Ik heb een foto gemaakt van het schilderij dat de naam van de tentoonstelling draagt.
Gisteren gewerkt, ongeveer zes uur, de gespreksgroep gedraaid en voorbereidingen voor kerst en Sint doorgesproken. Ging prima.

Terug van weggeweest

Vanavond carte blance gekregen van Bart en Anne om te vermelden dat ik volgend jaar nog een keer oma ga worden. Wat een mooie tijden, wat een rijkdom. Het vijfde kleinkind is dus onderweg.
Gisteren terug gekomen van een paar daagjes Lommerbergen. Een twee persoons huisje dat behaaglijk warm te stoken was en dicht bij de ingang van het park. Het weer viel mee, soms zelfs ronduit zonnig. Gewoon gezellig, eekhoorntjes en allerlei vogeltjes op de tuintafel vlak voor het raam. De eerste dag zijn we o.a. naar Kerkrade geweest om een kast te bezichtigen die Louis via marktplaats wilde kopen. Eerst bezochten we Thorn een klein nostalgisch plaatsje met witte huisjes, een grote kerk, veel pleintjes met herbergen en cafe's. Het was winderig en niet warm, een goede reden om een warm appelgebak te proberen. Heerlijk een aanrader bij Hotel La Ville Blanche waar het interieur ook wit/creme is. We hebben ook nog het kapelletje van Maria onder de Linden bekeken. Volgens de legende is het gebouwd zoals het huisje van Maria en Jozef in Nazareth. Tijdens de kruistochten is het huisje met inboedel meerdere keren verplaatst door engelen. In latere verhalen is het verhuisbedrijf Le Angeli wel opgedoken. Overal in Europa staan van dit soort Kapelletjes. Ik steek altijd een kaarsje aan voor de wereldvrede en heb nu daarnaast een noveenkaars gekocht. Mijn oude Katholieke nostalgische hart speelt op. De bij het kapelletje behorende kruiswegstaties staan in het openveld als zelfstandige kleine witte kapelletjes en ik vermoed dat de tocht op goede vrijdag door het land langs de staties gaat. Via Echt zijn we door Koningsbosch en een stukje Duitsland naar Kerkrade gereden. In Koningsbosch ben ik als kind meerdere keren geweest. Mijn lievelings tante Gerda ging daar in het Klooster als zuster Christella en ik mocht bij de eeuwige gelofte zijn. Ook later toen ze als bejaardenverzorgster werkte in Sittart heb ik bij haar meerder keren bezocht en zelfs eens 6 weken vakantiewerk gedaan. Een hele aparte wereld dat kloosterleven stil, lange gangen met tallose huisregels en veel gevoeligheden onderling tussen de nonnen. De liefdezusters van het Kostbaarbloed en in familiekring werd er dan aan toegevoegd: en krengen der Barmartigheid.
Het gebouw staat al zeventien jaar leeg. de eigenaar de plaatselijke woningbouwvereniging kan er niets mee, omdat het op de monumentenlijst staat en te verpaupert is om een goede investering tot appartementen mogelijk te maken. Er wonen anti-krakers in.
Het aandoen van Koningsbosch haalde oude dierbare herinneringen naar boven. Zet de mooiste foto van het Kapeltje en het klooster bij vandaag.
Gaat overigens goed met me. Ik wil morgen een paar uur gaan werken.

The day after

Valt allemaal tot nu toe reuze mee. Goed geslapen en niet misselijk. Gewoon met koffie begonnen.
Wat me nog wel even van het hart moet is dat ik 6 dagen na de chemo besmettelijk ben. Dat houdt in dat ik moet oppassen anderen te besmetten met uitscheidingsprodukten. In de gezinnen van mijn zonen zijn kleine kinderen. Ik wil geen risico lopen, kleine kinderen zijn kwetsbaar en wacht een week met bezoekjes brengen.
Het kraamfeest van Amy zal ik dus niet meemaken. De verjaardag van Fenna is twee dagen voor mijn derde chemo, dus dat komt goed uit. Er zijn andere manieren om te communiceren dan er persoonlijk te zijn zoals deze, maar er zelf zijn en kleine armpjes om je heen voelen is het fijnst.
Het heeft vannacht gevroren en de zon schijnt. Ik heb voor de rest van de week nog plannen en ga nu organiseren.
Op de foto staat de kat van de buren in de voorjaarstuin van Louis

Vandaag mijn eerste chemo gehad en veel informatie. Voel me redelijk goed, doordat ik een serie pillen tegen de misselijkheid heb gehad. Gelukkig prikte ze vandaag in één keer goed en heb ik nu nog niet te veel naweeen. Ook heb ik de pruiken en mutsen kapster al gebeld. Ze komt 6 december als een soortement marskramer. Foto's van mezelf gemaild, zodat ze ongeveer weet wat ze mee moet nemen. Pruiken kosten tussen de 500 en 900 euro en dan zijn ze nog synthetisch ook. De verwachting is dat ik over 3 weken mijn haren kwijt ben. Op 13 december onderga ik een operatie om een port-a-cath aan te leggen. Het is een soort trommeltje dat op een rib onder de huid wordt ingebracht met aan de buitenkant een membraam en van waaruit een katheter achter het sleutelbeen langs in een ader loopt dichtbij het hart. De operatie is niet geheel gevaarloos maar levert grote winst. De chemo's, bloedafname en de apd kan er straks doorheen. Al dat prikken vinden mijn bloedvaten niet leuk, waardoor ze soms spontaan wegduiken. Direct na de operatie volgt dan de tweede chemo. Er is veel geregeld vandaag door Louis en het personeel. De inname van de chemo is meegevallen. Nu hopen dat het morgen ook meevalt. De foto van Jolien heb ik afgelopen zondag genomen. We zijn toen: Louis, Bart, Anne, Jolien en ik door het Vondelpark naar het Vlaamsch Broodhuis gewandeld om te lunchen. Het was stralend weer, waardoor het beredruk in het Vondelpark was. Sporters, toeristen, ouders met jonge kinderen, ouderen met kleine hondjes, artiesten, kortom rommelig druk en veel te zien. In het broodhuis hing een vers aan de muur, waarin de auteur beweerde dat als alles mis gaat: je vrouw wegloopt, je geen dak boven je hoofd hebt, de zomers kouder en natter worden enz een vijfsterrenboterham op de plank nog altijd tot dankbaarheid kan stemmen. Perspectief in je leven is belangrijk.

Toekomst

Vandaag naar Hoogkarspel geweest voor een nieuw tuinhuis en/of schuurtje. We, Louis en ik moeten nog even de maat nemen van de oude en dan kan ik hem maandag definitief kopen. In april volgend jaar wordt hij dan gezet met een nieuwe schutting tussen mijn erf en de buren en hekjes langs het terras om te voorkomen dat de kleinkinderen te water raken. Volgend jaar hebben we er weer een lopertje bij, Jolien van Bart en Anne. Kleine meisjes om trots op te zijn. Ook heb ik vandaag kerstkaarten gekocht. Vreemd dat we het kerstkaarten noemen. Natuurlijk wens ik ieder goede feestdagen, maar nog belangrijker vind ik het nieuwe jaar met wat het brengen zal. Ben nu al bezig met het gedichtje dat op de kaart moet prijken. Kreeg vandaag ook de nieuwe plint. Een organisatie die poëzie en beeldende kunst onder de aandacht probeert te brengen op een eigen tijdse wijze. Kopen kun je via www.plint.nl.
Een raamgedicht heb ik in 2004 gekocht en het wilde bij mij nooit kleven. Het is prachtig

Kunst
Wat we willen - momenten - van helderheid
Of beter nog van grote - klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus - Nauwelijks zin, maar - vinden wel
De kunst is zo te leven - Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

Martin Bril

De witte vlekjes op de foto zijn de bloesemblaadjes van de kersenboom.

FEC 80

Is het goedje waar ik volgende week mee behandeld ga worden. Het grijpt de sneldelende cellen aan, dus ook de haarzakjes en sommige bloedcellen. Maandag krijg ik eerst een voorlichtings gesprek en dinsdag de eerste chemo. Het is wel een heel gedoe met controles voor en tussendoor, zowel van artsen als bloedmonsters. De hoofdzuster van de oncologiepolie kwam zich voorstellen en vroeg of ik snel wagenziek was. Nee, ben ik niet. En je zwangerschappen hoe waren die. Goed ook zonder misselijkheid. Ze zei: ik kan het je niet met zekerheid beloven, maar waarschijnlijk reageer je dan ook niet zo heftig op de chemo. Zou toch mooi zijn. Mevr. van de Heiligenberg vertelde over een vrouw met dezelfde diagnose als ik, die ook op deze wijze is behandeld en waarvan de tumor nu al een aantal jaren weg is gebleven. De botmetastasen zijn goed met hormoontherapie te behandelen. Het wordt dus een hete winter, waarna het voorjaar voor mij niet snel genoeg kan komen. Het liefst zou ik nu van alles willen regelen, maar er valt niet zoveel te regelen. Ik sta dus nu in de wachtstand en het gekke is dat dat een verlammende werking heeft.
Tijd genoeg om te lezen, schilderen, puzzelen en ik doe weinig tot niets. Gewoon geen ruimte en energie om me te concentreren. Vroeger leerde ik in de psychiatrie dat je lijf je geest voor is en ik constateer dat het nu met mij ook zo gaat. De zenuwen sporen mijn darmen aan om zich voor te bereiden, maar mijn geest lijk nog niet te willen. Natuurlijk heb ik al op websites gekeken. Ik word misselijk van alle moeilijke termen en zie door de bomen het bos niet meer. Dus heb ik nu besloten rustig af te wachten en maandag naar de zuster te luisteren. Wel heb ik op internet een paar mooie mutsjes gevonden Zeeuwse Knoopjes. Dat is ook een klein blauw/paars bloemetje en nu een aan twee kanten draagbare muts, ook voor 's nachts, want zo'n kaal bolletje is waarschijnlijk koud.
Ik ga een hete winter tegemoet waarin toch soms de kou moet worden bestreden. De foto is gemaakt in het voorjaar achter mijn huis met de kersenboom op de voorgrond en een wit tulpenveld op de achtergrond. Mooi niet waar?

Spanning

Al een paar keer deze week heb ik tegen Louis gezegd dat ik als de zenuwen door mijn keel gieren een soort dufheid over me heen voel vallen. Zelfs mijn ogen schijnen dan de slaap stand op te willen zoeken. Gisteren ben ik in het overleg van Esparanz besproken en na aanleiding daarvan belde de oncologe. Een oncoloog uit het vu stelde voor nog een derde hormoonkuur te doen. Mevr van de Heiligenberg vond dit traject te lang duren voordat duidelijk zou zijn dat het aansloeg. De oncologisch chirurgen en de radiologen wilden weten of de tumor verwijderbaar zou zijn en of dit nodig zou zijn. Dus vandaag naar de chirurg geweest en hij constateerde dat ik niet beter van een operatie zou worden. Hij zei je gaat onder narcose en het wordt een totale amputatie. Waarschijnlijk is mijn borsttumor niet de primaire tumor, omdat de metastasen zo anders reageren op de hormoonbehandelingen. De chirurg belde de oncoloog en we kwamen weer bij een chemokuur uit.
Morgen ga ik bij haar langs om afspraken te maken. Bart resumeerde net; dus Mam als ik het goed begrijp heb je vandaag gehoord dat je waarschijnlijk twee soorten kanker hebt en ben je blij met de chemokuur. Het is banaal en waar. Natuurlijk zie ik tegen de chemokuur op, maar ben blij dat de operatie voorlopig niet door gaat. Wanneer over 3 maanden mocht blijken dat de chemo geen vruchten afwerpt komen we bij een volgende stap. Hoop doet leven.
Om niet de leuke zaken in het leven te vergeten zet ik er een vrolijke foto bij in lentekleurtjes. Dit is Louis bij de ingang van vakantiepark Lommerbergen, waar we waarschijnlijk binnenkort een bezoek gaan brengen.

Jolien

Vandaag de verjaardag van Jolien bezocht, daarna de Hermitage waar een tentoonstelling was over Alexander de grote. Schitterend echt een aanrader. Hij is in 356 geboren en in 323 overleden en dat klopt want het is voor Christus. Ik moest er ook aan wennen. In 12 jaar heeft hij de wereld veroverd Egypte, Turkije en India. Een wereld rijk! Bijzondere man die op 32 jarige leeftijd is gestorven aan de gevolgen van een oude wond en zijn uitbundige levensstijl. De trammen in Amsterdam lieten op zich wachten, waarschijnlijk omdat Sint de hoofdstad bezocht en daarom besloten Louis en ik een Italiaans restaurant te bezoeken in de buurt van het Leidseplein. Ter ere van Jolien zet ik een fotootje van haar bij dit verslagje, echter een oude want ik heb per ongeluk de foto's van mijn camera gewist op één na, die laatste die ik van Amy gisteren heb gemaakt. daarom nu een Jolien zoals ik haar graag zie.

Thuis

Na een weekje logeren in een huis vol kinder- en dierengeluiden terug in het hoge stille noorden.
Het was een prachtige week, niet qua weer, maar wel gevuld met geluk. Amy is een prachtig kindje aan het worden en waarschijnlijk krijgt ze bruine ogen. Ze zien al zo donker en toch blijft de kleur twijfelachtig. Fenna is een leuk speels imiterend klein meisje. Ze ziet alles wat haar moeder doet en laat in haar hele lichaamshouding zien dat ze een vrouw in notedop is. Een paar maanden geleden heb ik haar een memoriespel gegeven. Het bestaat uit kleine houten plankjes van 3 bij 6 centimeter waar allerlei auto's op staan. Ze gebruikt het voor van alles behalve memorie want daar is ze nog te jong voor. Een plankje is soms een mobiel om opa te bellen, een afstandsbediening, een kam om de hond of de katten mooi te maken en soms zijn het sneetjes brood, waarbij ze een blokje als bekertje serveert. Hele verhandelingen houdt ze in brabbeltaal en lijkt tevreden, wanneer ik soms iets terug zegt of haar relaas beaam. Ze weet nu dat Amy erbij hoort en wil samen met haar moeder de fles geven. Vandaag is ook de kraamzuster voor de laatste keer om het gezin te ondersteunen. Morgen en overmorgen is Douk vrij en daarna moet moeders het alleen doen met haar twee kleintjes. De week is voorbij gevlogen. Ik heb niet geschilderd of getekend. Met Fenna in de buurt was dat een ondoenlijke actie. Misschien komt het als de dames ouder zijn er nog een keer van. Morgen wordt de verjaardag van Jolien gehouden. Ze wordt maandag 1 jaar.

Amy

Vanmorgen om 4 minuten voor negen is Amy geboren 3800 gram dochter van Douk en Melanie en zusje van Fenna. De vierde kleindochter geweldig en weer alles erop en eraan. Zulke mooie nageltjes en volgens de ouders heeft ze hele donkere haren. Toen ik haar zag had ze een mutsje op. Vanmorgen om elf uur ben ik al met Fenna en Louis wezen kijken. Fenna heeft gisteren haar babypop Lieke gehad, maar moet duidelijk wennen. Helemaal leuk lijkt ze het niet te vinden. Amy Malou 5 dagen oud en al een echte beauty die graag haar mooie lange vingers laat zien.

Nog steeds wachten

Vanmorgen ondanks dat ik er als een berg tegenop zag naar Pilatus geweest om mijn conditie zo optimaal mogelijk te houden voordat ik de behandelingen in ga. Wanneer ik in Breda ben zal ik zelf oefeningen moeten doen en daar ben ik niet zo sterk in. Maar wellicht geeft Fenna me het nodige te doen en geeft dat energie en conditie. Douk heeft al gebeld, dat als de baby er niet voor zondag is, zondag de inleiding zal plaatsvinden. Dus reis ik zaterdagmiddag naar Breda af met babypop en genoeg spullen om mezelf daar zoet te houden en dan gaat Louis mee voor een nachtje. Gezellig!!!
Spannend en ik ben blij dat dit allemaal te gebeuren staat, het houd me bij de les. Ik ben toch wat van de rel met die chemo's in het vooruitzicht en betrap me erop dat ik fantaseer over de toekomst. Normaliter dat ik dat aardig blokken, maar nu gaan gedachten met me aan de haal. Ik heb wel geweldige mensen om me heen, die me steunen en hulp aanbieden. Ria, een buurvrouw, praat in metaforen en zei dat het leek alsof ik mijn leven smokte. Door een rijgdraad door de stof te halen kun je de stof plooien en komt er meer rek in. Door met een mooie siersteek de voorkant van de plooitjes aan elkaar te verbinden wordt het een geheel. "Het lijkt alsof je je leven naar je toe haalt, met het idee dat je het dan alvast gehad hebt". Mijn jongste zus en mijn broer zijn al bezoek geweest, ik heb al kaartjes gehad en bloemen van mijn werk. Wanneer ik er aan denk dat er zoveel mensen met me mee leven word ik helemaal week van binnen en voel ik me zo dankbaar.

Wachten

Vanmorgen zijn ze naar de vroedvrouw geweest en alles is nog rustig. Aanstaande donderdag staat een bezoek aan de gynaecoloog op het programma die vervolgens na controle de datum van de inleiding zal vaststellen. Fenna kwam ook lang na de verwachte datum en is een mooi meisje geworden. Het duurt nog even dus. De baby op de foto is Jolien ook zo'n lekker kind. .
Op de foto heb ik een rare houding door de grootte van de bank. Het is zo'n hangbank. Niet geschikt voor mensen met korte benen zoals ik. Louis gaat een nieuwe bank kopen en dan mag de lengte van de zitting niet langer dan 50 cm zijn.
Vanmorgen in mijn team mijn directe toekomst verwachting door gesproken m.b.t. de chemokuren en voor een aantal activiteiten vervanging geregeld. Het is wel confronterend, maar geeft ook rust dat ik het goed geregeld heb. Ik ben me toch op mijn wijze aan het voorbereiden.

Ben nog thuis

Het is nog rustig in Breda geen harde buiken en geen weeën, dus ben ik nog bij Louis. Afgelopen week gewoon gewerkt en donderdag nog Leusden geweest voor accupunctuur en een familieopstelling voor mezelf gedaan 0m mijn borst op die wijze laten belichten. Mijn energie was veel beter dan Vladimir verwachtte. Op het gebied van de gal, dat is ook mijn bestraalde rechter heup was het iets minder. Hij zei dat de helft van mijn ziel fladderde. Door de wondermeridianen aan te prikken zou de zielsenergie weer gaan stromen. Bij de familieopstelling zat de koppeling aan de zijde van mijn grootvader die zijn eigen paradijsje niet wilde delen. Hij had kennelijk een paradijs voor zichzelf gemaakt en/of bedacht, was daar zeer tevreden mee en wilde dat niet delen. Er werd hem gevraagd zijn familie te laten delen in zijn vreugde en gedachten. In eerste instantie was hij bang om het kwijt te raken, maar naar verloop van tijd was hij instaat contact te maken met zijn dochter, mijn moeder en te delen. Mijn moeder had ook haar eigen paradijs en van haar herkende ik het direct. Ik voelde me altijd een buitenstaander in haar leven, vooral als ze hallucineerde en hele verbale gevechten aanging met personen die ik niet zag. Ik heb ook mijn eigen paradijsje gemaakt en ben aan het leren te delen. Aan mijn kinderen ligt het niet. Ze geven mij het gevoel welkom te zijn. Hoe ik het moet doen weet ik niet, maar waarschijnlijk verander ik vanzelf. Op internet via de familiesite op hyves vond ik een oude foto van mijn oma. Ze heeft Christel een nichtje van mij in haar armen. Met mijn oma heb ik altijd goed contact gehad hoewel sommige levensterreinen niet bespreekbaar waren. Ze was een zeer vrome katholieke vrouw, dus de kerk en sex lagen moeilijk in het gesprek. Toen ik op de lagere school zat heb ik vaak bij haar geslapen omdat ze een zwakke gezondheid had o.a hartpatiënt en diabetisch, wanneer ze dan niet goed werd kon ik iemand van mijn ooms en tantes wekken. 's Avonds voor het slapen gaan kreeg ik een grote Wilhelminapepermunt van haar. Achteraf zijn die een aanslag op mijn tanden gebleken. Ze was er wel altijd voor mij. Ik geloof achteraf dat ze voor mij de meewetende volwassene is geweest. Zij begreep dat het voor mij niet altijd gemakkelijk was en nam me niet kwalijk dat ik mijn eigen oplossingen voor problemen verzon.
Echt praten deden we niet veel. Zaken waren zoals ze waren en daar werden geen woorden aan gegeven. Het was meer een gevoel dat ze me stilzwijgend begreep. Toen ze overleed was ik boos op de katholieke kerk die bad voor haar zielenheil en ik dacht: bid en zeg tegen God dat je blij bent dat je deze vrouw hebt gekend. Als zo'n vrouw niet in de hemel komt wie dan wel? Misschien is dit gegeven er mede oorzaak van geweest dat ik Humanist geworden ben. Oma had 14 kinderen, meer dan 50 kleinkinderen en leefde met iedereen mee. Natuurlijk zullen niet alle kleinkinderen haar even goed gekend hebben. Sommige woonde ver weg of waren veel jonger als ik. Ik kan dus niet voor de hele familie spreken, maar ik was blij met haar. Ze overleed toen ik in Apeldoorn werkte en deed er lang over om aan het gemis te wennen. Ik nam haar in mijn vrije dagen op in mijn programma om een uurtje te kaarten. Het heeft minstens een jaar geduurd voordat ik dat idee los liet. Nu ben ik zelf oma, hoop dat op een goede manier te zijn en er nog lang van te kunnen genieten.

leven

Net nog even naar Breda gebeld, alles is nog rustig.
Mijn koffers staan gepakt. Als het moet kan ik ieder moment vertrekken. Gisteren naar het ziekenhuis geweest voor de uitslagen. Bloedwaarden goed, marker 37 is nog nooit zo laag geweest, botten stabiel, maar de primaire tumor is gegroeid en daarom denk de oncologe aan chemokuren 6 maal met tussenpozen van 3 weken. 15 november wil ze me eerst nog bespreken in de overkoepelende vergadering van esparanz, een samenwerkingsverband van verschillende ziekenhuizen op het gebied van oncologie.
Ze belt me dan 's middags. Helemaal onverwacht kwam dit bericht niet omdat de tumor zichtbaar groeide. Ik hoopte alleen dat het positief was en de jeuk en pijn duidde op herstel. De chemo lijkt de beste optie, omdat door operatie en/of bestraling het meetpunt, dus de primaire tumorhaard verdwijnt en er geen controle kan plaats vinden, ook pakt chemo die kwaadaardige cellen aan die nu nog niet zichtbaar zijn.
Gelukkig is er tijd genoeg om eerst te gaan kramen in Breda. Er zijn nog zoveel cadeautjes die moeten worden uitgepakt. Deze foto kreeg ik deze week gestuurd door Bets, een medeschilderes van Touche. De bloemen kreeg ik als dank voor het organiseren van het weekendje schilderen in .Apeldoorn

Straubing

Het echtpaar van de boottocht kwamen we 's morgensvroeg al tegen in het restaurant. Ze mopperden over het weer. Wij hadden in Praag geen klagen gehad. Ze waren niet naar Passau gegaan vanwege het weer. Het leek hun niets een druilerige dag op een boot. Een ander echtpaar was wel naar Passau gegaan en had prachtig weer gehad. Ik ben de mening toegedaan dat als je eens slecht weer treft, het weer er niet beter van wordt als je blijft afwachten en zeker in de bergen niet. Aan de andere kant kan de zon schijnen.
Wij wilden de laatste dag een rustige dag om nog wat kadootjes kopen, wat wandelen, een krantje halen en kozen daarvoor het stadje Straubing. Straubing heeft ons versteld doen staan. Zo'n leuk stadje met veel bezienswaardigheden kerken, torens en oude gebouwen. Heel bijzonder. Ik geef het Internetadres erbij, dan kan degene die dat wil via het scherm een kijkje gaan nemen www.straubing.de emailadres tourismus@straubing.de. Zaterdags zijn we weer naar huis gereden voldaan en gelukkig.
Ik besef dat deze wijze van verslaglegging gauw een opsomming wordt en niet altijd even prettig leest.
Commentaar is welkom

Praag

Veel te veel te zien voor zo'n korte tijd. Daar gaan we beslist nog eens naar toe.
Praag heeft weinig te lijden gehad van de tweede wereldoorlog en is bijna nog gaaf.
Op de eerste foto zie je het Jan Palachplein naar de student genoemd die zich in 1968 in brand stak.

vervolg

Woensdag begon de dag grauw en zochten wij de Donau op. Na eerst een wandeling te hebben gemaakt voeren we met de Donauschiffahrt vanuit Deggendorf een uurtje de Donau af. Bijna een hele boot voor ons alleen en een zonnetje in het gezicht. De dag erna zag ik aan de rode kleur in mijn gezicht dat het zonnetje erg zijn best had gedaan. Voordat we aan boord gingen aten we aan de wallenkant op een terras waarbij we kennis maakte met een Hollands echtpaar die we eerder in de ontbijtzaal zagen en dus in het zelfde hotel logeerden. Zij wilden niet met de boot omdat de duur van de tocht voor hen niet lang genoeg was. Ze wilden het uitstellen tot donderdag. Wij niet omdat het weer zou omslaan en we daarom een dagje Praag hadden geboekt.

18 oktober 2010

Vanmorgen in het Ziekenhuis de nodige onderzoeken ondergaan Echo, Botscan en bloed achtergelaten bij het lab. Volgende week de uitslag. Ben benieuwd en er niet helemaal gerust op. De tumor in mijn linker borst verdikt zich steeds meer en voelt pijnlijk aan. De laborante die de botscan af nam dacht dat ik een mamaeprothese per ongeluk had aangehouden. Nee dus, het was de tumor die het beeld onduidelijk maakte. Gelukkig ging het prikken zowel bij het lab als voor de botscan goed. In de twee uur wachtperiode een nieuw mobieltje gekocht. Een eenvoudige zonder toeters en bellen om goed bereikbaar te zijn. Melanie heeft niet zo lang meer te gaan en als de baby komt ga ik naar Breda om Fenna op te passen. Vorige week was ik nog een nachtje bij ze te logeren. Een leuk jong gezin dat zich sociaal opsteld en als ze kunnen anderen helpen. Afgelopen zaterdag deed ik met Bart en Jolien een rondje Vondelpark. Zo'n vrolijke baby. Ze kan al in haar handen klappen en lacht vaak haar twee ondertandjes bloot. Volgende maand wordt ze een jaar. Een groot goed mijn kleinkinderen.
Even terug naar de vakantie in Duitsland om het restant van de tweede week te beschrijven. De dinsdag hebben we de Pröller beklommen. Een boswandeling op een hellend vlak die ik in één keer aflegde, waardoor ik op de top aangekomen eerst een uur nodig had om weer bij bloed te komen. Het is een prachtige omgeving waar je uitstekend kunt wandelen. Mijn conditie was niet meer dat. wat ik er van verwachtte. In de middag hebben we nog een deel van de glasstraat afgelegd. In Bodenmaïs naar de glasblaaskunst gekeken en heerlijk op een terras soep gegeten. We bezochten een aantal plaatsen zoals Zwiesel en Gravenau en Freyung. Glas in alle kleuren van de regenboog, in soorten en maten en soms kunstzinnig gebruikt. Zoals deze beschermde pyramide van wijnglazen opgenomen in het Guinnesbook of records

verder

Inmiddels heb ik een schilderweekendje Apeldoorn achter de rug met z'n achten en zo gezellig. Vrijdagavond uit eten in de stad, een behoorlijke tippel waar mijn hielen meer moeite mee hadden dan mijn rechterbeen. Wel blaren maar geen pijn in mijn botten. Zaterdag de hele dag geschilderd op het terrein van de stayokay. Het regende niet maar door de bosrijke omgeving bleef het druilerig en gedroeg de acrylverf zich als olieverf. Voor velen was het een probleem helder te schilderen door de vermenging van de kleuren. Na het eten liepen we naar hotel Apeldoorn om een koppie te doen met het idee de avond later rustig af te sluiten. Het liep echter anders. Er was een grote familie bestaande uit zeer jonge gezinnen die een quiz hadden voorbereid en ons plus een groep mannen uit Apeldoorn vroegen mee te doen. Leuke vragen, speels uitdagend naar elkaar, fijne muziekriedels en de nek aan nek race van Touche met de Apeldoorners maakte de avond tot een onvergetelijke happening. Om drie uur verlieten we de dansvloer met dank aan de jongelui. Maandag was ik voor mijn infuus naar het West-Friesgasthuis, gisteren voor een audit naar Gouwzee in Volendam, vanmiddag werken, vanavond schilderen en morgen komt de eetclub dineren. Het vakantie vervolg moet dus nog even wachten, maar staat op stapel.

vandaag

Het regent pijpenstelen en ik heb nu een uurtje over om mijn vakantieverhaal af te maken. Het uurtje pilates is al achter de rug en ik heb ook al een grote pan appelmoes gemaakt van appels uit eigen tuin. Zonder suiker geven ze heerlijke appelmoes. Ik was gebleven bij de tweede week en wel de maandag. Het weer was goed en met de fietsen achter op de auto reden we naar Bogen en klein stadje aan de Donau. De auto werd bij het station gestald en we vertrokken richting zuiden. Eerst waren we nog even bij de plaatselijke VVV langs geweest die in het gemeentehuis gevestigd was. Een hulpvaardige ambtenaar, die het plaatselijke dialect sprak en dus bijna niet te verstaan , reikte ons een aantal folders aan met daarop onder andere wegenkaarten. we besloten het veilig te houden en vooral vlak en kozen voor het Donaufietspad. Er is weinig scheepvaart op de Donau. Wel zagen we er Nederlandse rijnaken langs varen. Het was goed fietsweer en we kwamen tot Offenbach waar we een gammel pontje naar de overkant namen. Men probeert wateroverlast in de toekomst te voorkomen en bouwt sluizen in de winterdijk van de Donau en maakt de dijk op sommige plaatsen hoger waardoor er wegomleggingen zijn. We hadden van die zijde van de Donau geen gedetailleerde kaart waardoor we op de zon en de Donau moesten koersen. Toen we het water eenmaal terug hadden gevonden weken we niet meer van haar zijde. Het was een grote opluchting toen we het klooster van Bogen dat op een berg ligt in het vizier kregen. Het is al met al een prachtige fietsdag geweest. De foto heb ik genomen vanaf een Donaubrug. 's Avonds zijn we naar een herberg in Sankt Inglmar geweest om een diapresentatie van het plaatselijke toeristenbureau gevolgd. De man die het presenteerde had met veel plezier dia's door het hele jaar heen gemaakt. Geen onverdienstelijke amateur fotograaf. Van hem heb ik een paar winterplaatjes gestolen om eventueel een keer na te schilderen of misschien nog mooier er een aquarel van te maken.

Zondag

Het verkennen van de omgeving onder een zonnige hemel. Eerst maar eens naar de donau om te zien of er mogelijkheden zijn om te fietsen voor de komende dagen. Straubing, Bogen en wat kleine plaatsjes. Het is even zoeken, maar er zijn fietspaden en ook nog aangegeven met speciale bordjes. Het is even een weetje. We gingen gerustgesteld richting Cham en belanden op een expositieterrein van de vrijwillige reddingsdiensten. Ook in die wereld is er een en ander veranderd. Een hele oude couveuse, een brancard uit de oudheid, maar ook de nieuwste ambulance. Alles op het gebied van reddingswerk was vertegenwoordigd voor het water, voor rampen, honden, voor de bergen en natuurlijk ook gewoon EHBO. Op een plein in het centrum van de stad dronken we een kopje koffie. Er stond een grote meiboom en naast een paar authentieke geveltjes o.a. een heel apart raadshuis was er niet zoveel bijzonders in deze stad. Het Bayerische wald staat ook bekend om z'n glasstraat. We besloten richting Furth te rijden en daar eerst eens een hapje te eten om dan een poging te wagen de glasstraat te zoeken. In de zon tussen de geraniums genoten we van een heerlijke salade en zagen aan de overkant van de straat het eerste bordje met glasstraat. Aan de glasstraat liggen plaatsjes die bekend zijn vanwege hun prestaties op het gebied van glas. Er staan fabrieken en ook particulieren hebben zich op speciale wijze onderscheiden door hun artistieke gebruik van glas. We reden van Furth naar Arnbruck via Neukichen b.Hl.Blut waar ze vandaag op 8 september hun oktoberfeest vierden met veel mensen in klederdracht, veel vaandeldragers, worst en bier. We zagen op de route veel, maar geen ateliers en geen glas. In Arnstein echter dat ook het centrum van de glasstraat wordt beschouwd was het raak. Grote winkels bij elkaar met een grote verscheidenheid aan glas. Terwijl we rondliepen kwamen we bij een park waarin men beelden, decoraties en/of schilderijen van glas had gezet. Heel bijzonder en kleurig. Een aanrader als u in de buurt bent.

Richting Bayerische Wald

Af en toe een wolkje voor de zon, maar geen spatje regen tijdens de rit naar Sankt Englmar, Am Predigtstuhl 2. Onderweg kwamen we bij toeval, omdat er op de autoweg nog geen benzinepompen waren gebouwd, in Seld een klein stadje dat bekend bleek vanwege de fabrieksverkopen in o.a. porselein van Rosenthal en Villeroy Boch. Op de foto de fabriek van Rosenthal. Prachtige spullen en sommige stukken voordeliger dan normaal. We hebben er leuke kadootjes voor thuis gekocht o.a. kristallen sieraden. Predigtstuhl bleek een soort skidorp te zijn op 950 meter hoogte. Het hotel bestond uit appartementen met een aantal restaurants, twee bars, fitnessclub, zwembad, winkel en veel voor kleine kinderen o.a speeltuinen zowel binnen als buiten. Ons appartement bevatte o.a. een keuken en vijf mogelijkheden om te slapen. Het ontbijtbuffet was in één van de bijgebouwen. Vreemd was wel dat de handdoeken niet gewisseld werden en geen tussentijdse schoonmaak, maar daar was gezien de prijs overheen te komen.

Jena

Het weer is goed. We willen vandaag Jena zelf met een bezoek vereren en een bezoek brengen aan het Planetarium en aan het optisch museum. Carl Zeist is de man die Jena met zijn brillen en verrelijkers op de kaart heeft gezet. Het Planetarium bleek een bioscoop te zijn met drie dimensionale films over het heelal. De zon scheen dus werd het een kopje koffie op het terras. Alles in het gebouw was in Art Deco stijl. Erg mooi maar vooral de meubels waren niet goed onderhouden. Een paar bussen boenwas zouden er wonderen doen. Hierna wandelden we terug langs de botanische tuin naar het centrum. Jena is een prachtig stadje met veel oude huizen, gebouwen en parkzomen met rijen beelden van historische figuren. Ze hebben echter midden in het centrum een groot rond glazen gebouw opgetrokken. Van misschien wel 30 of 40 etages hoog. Vanuit de verte staat het als fallus symbool voor de kracht en macht van de heersers uit de voormalige DDR. Er is een winkelcentrum en een universiteit bij in de buurt gebouwd, waar waarschijnlijk veel oude gebouwen voor moesten wijken. Gelukkig zijn er nog genoeg gezellige straatjes en pleintjes over. Ondanks de zon hebben we toch het museum bezocht. Interresant vooral de optische trukjes spreken me aan. Bijvoorbeeld een tekening waarop konijntjes en ganzen staan en waar je maar één van de twee kunt zien omdat ze elkaars achtergrond vormen. In de middag hebben we buiten gegeten op een Italiaans terras. Het was warm genoeg. Zelfs de duifjes hadden het warm. In Jenapark het hotel lag iedere dag een leuk dubbelgevouwen A4tje op tafel met bijzonderheden en activiteiten in het Hotel en de omgeving. Ook het weerbericht en de spreuk voor de dag ontbraken niet. Voor vandaag was de spreuk: "Was der Sonnenschein für die blumen, ist das lachende Gesicht Für die Menschen."

Golditz Castle

Toen Louis het kasteel zag was hij teleurgesteld en dacht dat we bij het verkeerde stadje en dus verkeerde kasteel waren beland. In de film die hij gezien had ging er een soort skilift naar boven, de enige verbinding met de buitenwereld en was het een groot grauw, somber gebouw. Dit was een prachtig, gerestaureerd en tot museum en hotel omgetoverde burcht.
De mevrouw van de kaartjes bracht opheldering en vertelde dat de film was opgenomen in Schotland en flink verromantiseerd. In Golditz werden geallieerde krijgsgevangenen vastgezet en zwaar bewaakt. Ze konden voor de Duitsers weleens belangrijk zijn als mogelijke wissel voor eigen militairen. Generaals, officieren, piloten uit USA, Engeland, Frankrijk, Nederland, België en Canada werden daar goed behandeld maar zwaar bewaakt en deden ondertussen pogingen om te vluchten. Het museum gaat over de vindingrijkheid van de mannen die 4 keer per dag op appèl moesten staan. De foto is van Max en Moritz door Nederlanders gemaakt speciaal om hen te vervangen tijdens het appèl zodat ze meer tijd voor hun vluchtpoging hadden en het is ze gelukt. Max en Moritz zijn vervolgens nog zeven maal gebruikt. Op allerlei wijzen probeerden ze de Duitsers te slim af te zijn door zich te verkleden als soldaat of vrouw, tussen aardappelschillen, een tunnel te graven of met een camouflage dek om maar de buitenwereld te bereiken. Het lukte echter niet vaak.

woensdag

Een wat druilerig begin van de dag, Een prima museum dag. We reden naar Apolda. Het glockenmuseum dat naast klokken uit de hele wereld ook een overzicht bood van het industriële leven in de voormalige DDR. Vooral op het gebied van textiel was er veel te zien o.a. de eerste breimachines. Laden vol met kleurtjes garen en stoffen. Keurig en kleurig opgeborgen als stille getuigen van een grauwe werkelijkheid. Een klok klinkt het best als het koper en zinkgehalte zuiver is. Goud en zilver schijnt niets aan de kwaliteit van het geluid bij te dragen en daar gaat het tenslotte om bij een klok. In de oorlog zijn veel klokken geroofd en omgesmolten tot wapens. Sinds de uitvinding van de kanonnen bestaat er een wisselende relatie tussen kanonnen en klokken. Het is ook een leuk museum voor kinderen omdat je sommige klokken mag laten klinken en een melodie op een klein carillon kunt spelen.

Dinsdag de dag van de burchten

Een dag om de omgeving te verkennen en een aantal burchten te bezoeken. Wanneer ik handiger met de computer was geweest dan had ik een kaartje kunnen bijvoegen met de plaatsnamen en straatnummers, maar helaas. Wie weet komt het nog ooit.
Het eerste slot is "Leughtenburgh" bij Kahla iets ten zuiden van Jena. Het had een museum waar we niet naar binnen zijn gegaan omdat de zon scheen en deze is dit jaar zeldzaam geweest. We vonden dat we de zon moesten koesteren. Ik heb er wel een tinnen soldaatje gekocht voor mijn letterbak. In Duitsland is veel gevochten door alle deelstaatjes onderling. Het tweede slot was bij de plaats Rudollstadt "Heidechsburg" en is de bovenste van de foto's. Ook wederom met een museum en een expositie van Italiaans roccoco aardewerk en porselein. Nog steeds scheen de zon en we hebben in mei nog veel Italiaans gezien.
De derde Burg Greifenstein in Bad Blankenburg was gedeeltelijk nog een ruine en daar werden shows gegeven met roofvogels. We waren te laat om nog een voorstelling mee te maken, maar konden de beesten wel van dichtbij bewonderen. De toren van de voormalige burcht was weer gerestaureerd zodat Louis de tocht naar boven onder nam. Drie maal een wandeling naar een burcht is te voelen in je benen maar wel de moeite waard. Een prachtige omgeving en gelukkig mooi weer.

Jena

Zondagmiddag kwamen we aan in Jena na een voorspoedige autorit zonder al te veel hemelwater.
Een prachtig hotel, waarbij we een soort bungalowtje kregen in de achtertuin als hotelkamer, in Art Deco stijl met veel glas in lood. Aan het einde van de middag brachten we al een bezoek aan het stadje om een indruk te krijgen van de mogelijkheden die het bood. Een planetarium, optisch museum, gartenhouse van Schiller, botanische tuin, mooie geveltjes, een deel van de stadsmuur nog in takt, veel beelden van historische figuren en een rijk cultureel leven. mogelijkheden genoeg dus.
Het hotel was heel gerieflijk en goed van eten en drinken. Duitsland is qua uit eten gaan een stuk voordeliger dan Nederland en naast de gebruikelijke snitsels en knödels hebben ze hun menukaart uitgebreid met de heerlijkste vis en groentegerechten. Maandag 30 augustus brachten we een bezoek aan Buchenwald. Het voormalige concentratiekamp ten noorden van Weismar. Het was koud, 6 graden celsius en het regende onregelmatig. Ik lijd aan het syndroom van Reinau en dat houdt in dat mijn aderen in mijn handen en voeten dicht slaan bij kou. Al het bloed lijkt zich dan naar mijn romp te verplaatsen, zodat mijn vingers er als door gaan uit zien en ook zo voelen. Terwijl ik het crematorium, de executie machine voor Russische gevangen, de barakken en de verhalen via de i pod aanhoorde ging ik zelf ook een beetje dood. Misselijk en huiverend liep ik op het terrein rond. Mijn vingers weigerden van de kou foto's te maken. Wat een verschrikkingen hebben er plaats gevonden. Een deel heb ik nooit geweten. Bijvoorbeeld dat naast de Joden, homo's, asocialen, politieke gevangenen de Duitsers ook heel slecht om gingen met Russische en Poolse krijgsgevangenen. Ze lieten de soldaten, vaak dienstplichtige jongens van 18, 19, 20 jaar doodvriezen zonder eten en drinken honderden tergelijke tijd.
Wie ben je als je dat doet? Mensen kunnen beschouwen, dat maakt hun anders dan dieren, maar in deze gevallen zijn mensen willoze prooien van hun emoties en uitgeleverd aan de druk van een organisatiesysteem. Ze zien die ander niet meer als mens, maar als vijand. Het leven is niet altijd eenvoudig, soms willen mensen geen onzekerheid voelen en dan is een zwart wit redenatie zo aanlokkelijk. Naast alle treurnis en diepbedroevende zaken kwam ik ook bewonderenswaardige kwaliteiten van mensen tegen. De politieke gevangenen waren de hoogste in de gevangenhiërarchie en zij hebben er voor gezorgd dat kinderen in een aparte barak kwamen, meer te eten kregen en minder zwaar werk hoefden te doen. Ook waren er gevangenen die de oorlogsfabriek die 24 uur van de dag functioneerde en waar zij dwangarbeid verrichten saboteerden met gevaar voor eigen leven.
's Middags gingen we naar Erfurt. Prachtige stad met veel oude gebouwen en prachtige geveltjes.
De dom is op een heuvel gebouwd en torent hoog boven de stad uit. Op de trappen, aan de kant van de grote markt, hadden speciaal voor dit doel middeleeuwse toneelstukken plaats gehad en wij waren er getuige van hoe ze de kolossale tribune en decorumstukken opruimden.
In de avond bezochten we het restaurant van het hotel en dronken een glaasje op mijn verjaardag. Een jaardag die ik niet snel zal vergeten.

met vakantie geweest

Vandaag heb ik me voorgenomen een verslag te schrijven van de verrukkelijke vakantie in Duitsland. Ik heb het idee dat het, door welke omstandigheid dan ook, een onderbelicht land is, terwijl we vanwege onze en hun historie er zoveel van kunnen leren.
Mijn vakantie begon goed in Haaksbergen waar mijn zus Karla haar 50ste verjaardag vierde. Het feest was in een grote tent bij Karla op het voorerf. In de ochtend stonden er nog plassen water in de tent maar gelukkig klaarde het weer op en met stro en houtkrullen werd het restant van de vochtigheid te lijf gegaan. Een D.J, wat voordrachten en een heerlijk buffet maakte het feest compleet. Het laatste couplet van onze voordracht als broer en zussen met aanhang wil ik u niet onthouden.

Kakadorus (haar koosnaam vroeger) is een regelaar ten top
druk, druk druk alle mensen
meer armen zou ze zich wensen

En nu werd ze Oma op haar verjaardag
dan wordt een vrouw een ander mens op slag
Want na weken waarin we hem knepen
Is Lysanne een vechtertje gebleken
Wilt u met mijn zus nog eens contact
zorg dan dat uw agenda al is gepakt
Want er is een nieuwe grootheid in haar leven gekomen
zodat je van een afspraak alleen nog maar kunt dromen

En wat was ze trots en het geluk straalde van haar af en daarvoor heeft ze alle reden.
Na een nachtje in Hotel Scholtenhagen vertrokken Louis en ik richting Jena. Ik schijf dit blog in stukjes omdat ik de foto's verdeelt wil plaatsen.

Vernieuwen

Vanmiddag heb ik een gespreksgroep begeleid van ouderen. Eén van de thema's was het niet meer kunnen begrijpen van de stortvloed aan regels, afkortingen en vernieuwingen. Volgende week word ik 57 en nu begint het me te dagen wat deze ouderen bedoelen. Soms word je ongevraagd met veranderingen geconfronteerd en dan kun je lichtelijk in paniek schieten. Zoals een paar minuten geleden wilde ik aan deze webblog gaan werken en bleek de eerste inlogpagina veranderd te zijn. Gelukkig met proberen en een beetje brutaal doen ben ik er weer op beland en kan ik een stukje schrijven.
Vorige week zijn Bart en Anne immers getrouwd. Het was gelukkig schitterend weer zelfs warm. Ze zagen er prachtig uit en ook Jolien was in feestkledij gestoken. Ze had leuke rose schoentjes aan, maar bleek ze zelf liever als bijtring te gebruiken. De ambtenaar van de burgelijke stand deed het goed. Een fijne warme speech, die door Anne en Bart goed was ingefluisterd. Behalve een paar gasten die met ziekte te kampen hadden is iedereen gekomen en is alles goed verlopen.
Ook de fotosessie op het scherm in het Huize Verloren viel in goede aarde. Het gaf aan de dag een heel persoonlijk tintje. De vader van Anne deed een speech en bleek dat wel vaker te hebben gedaan. Hij draaide er wel z'n zakken voor om om de juiste speech te vinden, maar z'n hand niet. Tijdens de BBQ zat iedereen buiten onder de patiotent en was er een gezellige sfeer waarbij veel mensen gingen buurten bij de andere gasten. Iedereen genoot zichtbaar. 's Avonds werd er volop gedanst door degene die dat wilden en de anderen zochten wederom de patiotent op voor de broodnodige verkoeling. Het was kortom een dag met een gouden randje waar deze trotse moeder graag op terug ziet. (foto's volgen later)

augustus

Vanmiddag twee witte paraplu's gekocht voor Bart z'n bruiloft vrijdag. Hij verwacht regen. Ik slaagde gelukkig snel. Twee witte vierkante plu's voor 55 euro. Wel apart. Ook heb ik een slaapzakje in geel/groene strepen en een schattig mutsje gestreept met bijpassend shirt gekocht voor Lysanne het dochtertje van mijn nichtje. Ze is 26 juli al geboren en heeft een ontzettende moeilijke start gehad. Sinds afgelopen vrijdag heeft mijn nichtje haar thuis. Ben zo blij dat het goed is gegaan omdat 26 juli ook de verjaardag van mijn zus is en ze werd die dag 50 jaar. Het is nu een mooi kado, oma worden op je 50ste.
Vandaag ook naar de oncologe geweest de marker was niet goed bepaald, maar verder waren de bloeduitslagen goed. Afgelopen vrijdag was ik naar mijn acupuncturits Vladimir en vertelde hem dat ik mijn tumor in mijn linker borst nog nooit heb gevoeld en dat ik hem nu pakken kan. Ook zei ik hem dat het af en toe pijnlijk is, maar dat ik niet weet of het mijn gezonde weefsel of de tumor is. De tumor is immers deel van mezelf. Toch heb ik het idee dat er gestreden wordt op leven en dood in mijn borst. Volgens Vladimir verdicht een tumor zich voor hij zich terugtrekt. Vandaag praatte ik er met Mevr.van den Heiligenberg over en zij vermoedde dat er extra vocht aangetrokken werd om het oplossen van cellen mogelijk te maken. Het zou zo maar kunnen dat ik ooit nog weer gezond word en niet onbelangrijk mijn haargroei keert terug. Ook onder mijn oksels en dat had van mij niet gehoeven.
Ondertussen ben ik weer begonnen met sporten Pilates en fitness. Door onder andere vakanties en bestralingen heb ik ongeveer 3 maanden niets gedaan en dat kun je merken. Ik was ook qua kilo's behoorlijk gegroeid. Probeer nu verstandig te eten, niet te snoepen en laat ook af en toe mijn wijntjes staan. Werkt goed al 7 kilo verloren.
Het gaat goed met mee. Leef heel prettig met Louis en we doen vaak gezellige dingen. Afgelopen zaterdag waren we aan zee. Eerst bij NOGAL WIEDES in Den Helder gegeten en daarna de zon in de zee zien zakken bij Minkema in Harger. Zondag gingen we uit eten omdat Louis zijn Thaise spaarkaart vol was, dacht hij. Helaas was de spaarkaart bedoeld voor afhaalmenu's, maar we bleven even goed daar eten. Lekker maar Heet. We hebben het op onze wijze druk met twee huizen, twee gezinnen,twee families, twee auto's, twee tuinen en drie kleindochters met de vierde opkomst.. Ja, ja, o zo burgelijk. Rustig, maar zo heerlijk. Daarnaast pakken we weleens de fiets voor een rondje om. Vorige week zondag nog een rondje West-Friesland gedaan. Van Hoorn naar Hauwert, via het Egboetswater en de Grote Vliet naar Wervershoof en dan via Hoogkarspel weer terug naar Hoorn. Nu ik er bij stilsta hebben we aan veel fijne activiteiten meegedaan. De verjaardag van Herman, een van mijn eetclub vrienden, vierden we op een zeilboot op het Markermeer. Herman werd 55 jaar. Louis is niet verzot op zeilen, hij heeft vervelende ervaringen opgedaan tijdens dagjes zeevissen. Dit was echter een fijne belevenis ook voor hem. Rustig zeilen en ondertussen gezellig kletsen en genieten van drankjes en lekkere hapjes.
Qua werk zit mijn zomerprogramma erop. Het was zeven weken behoorlijk pittig, maar ik kan nu zeggen dat het een groot succes is geweest.
Voorlopig krijgen we eerst de bruiloft van Bart en Anne en daarna ga ik maar weer eens aan vakantie denken.

Het is alweer 14 juli

Het heeft even geduurd voordat ik genoeg energie over heb om me weer eens aan het webblog te zetten. Ik heb de laatste 6 weken gewoon mijn werk gedaan en zoveel mogelijk de familiebanden gekoesterd. Maar daar was dan ook mijn voorraad puf mee verdwenen. Zoals ik al in het vorige blog schreef, erg veel pijn heb ik niet gehad, kon een aantal dagen erg moeilijk lopen vanwege een soort stijfheid in mijn heupen. Die dagen voelde ik me een oude vrouw. Het zeilweekend met de eetclub kon daardoor niet doorgaan, omdat ik niet instaat was aan boord te komen. Wel ben ik naar schildersdag geweest en heb een waterleliebed dat een meerkoeten nest overwoekerde goed getroffen. Het leverde me een tweede prijs op en de term artistiek. Dat laatste deed me nog het meest, omdat ik een heel eigen stijl hanteer. 's Avonds ben ik naar Edam gegaan om samen met mijn eetclub disgenoten te dineren. Lekker en gezellig!!
Het tweede weekend in juni zijn Louis en ik met alle kinderen en kleinkinderen een weekend in een villa in Elburg geweest. Ik geloof dat het qua weer ongeveer het slechtste weekend van het jaar was. Toch werd het een gezellige samenzijn waarin we de verjaardag van Louis vierden, het oranje-elftal bejubelden en leuke onderhoudende spelletjes speelden. Voor mij was het fantastisch dat ik de twee kleinkinderen allebei bij me had. Het was lichamelijk zwaar voor me, maar het helemaal waard. Wat is nog meer te vermelden? Ja, grappig ik heb een klanten kaart bij de societyclub, omdat ik zowel met Bart als met Louis daar een kostuum heb gekocht en dacht die twee heren bij elkaar zijn de investering voor de klantenkaart wel waard. Een slimme meid telt.
Al met al is er toch nog het een en ander voor gevallen naast mijn werk, waar ik inmiddels verhuist ben. Bijna 18 jaar had ik mijn eigen ruimte, maar nu gaan ze renoveren, waarbij ze de boren koelen met water en dat zou overlast geven qua water en geluid. Ben benieuwd welk plekje ik na de verbouwing krijg. Het grote voordeel van de operatie was dat ik gigantisch moest gaan ruimen en dat heb ik gedaan. Voelt goed, krijg nu zelf thuis opruim-woede en het is niet eens lente. Het is ook hard nodig, zoveel heb ik het laatste half jaar niet gedaan. De foto is in Elburg gemaakt.

Voortgang

De bestralingen zitten erop en ik ben vandaag alweer naar mijn werk geweest. De vermoeidheid is nog steeds groot, maar de pijn is zo goed als verdwenen. Afgelopen zondag ben ik naar Vladimir geweest voor accupunctuur en heb ook zijn boek gekocht. Een bijzondere man een Russische arts die de acupunctuur in China heeft geleerd. Acupunctuur verdrijft niet de kanker maar is werkzaam tegen de bijkomende symptomen van de kanker en de medicijnen b.v. pijn en misselijkheid. Ben blij met deze behandelmethode en heb het idee dat het bij mij goed aanslaat.