Sinterklaas

Vanmiddag gewerkt als gastvrouw van Sinterklaas. Volle zaal 80 tot 100 bewoners en een heuse pianiste die de liedjes begeleidde. Samenhorigheid, gemeenschapsgevoel, erbij willen horen geeft deze middagen zo"n meerwaarde en dat is niet altijd even gemakkelijk te organiseren, omdat er voor verschillende groepen mensen verschillende geldpotten zijn en soms is er helemaal geen geldpot moeten de bewoners het extra zelf betalen. Vanmiddag was er gedonder over zakjes snoepgoed die ik in de grote zaal heb laten ronddelen terwijl ze voor de bewoners in de intra murale zorg waren. Het wil er bij mij niet in dat sommige bewoners aan een tafel een attentie krijgen en anderen niet, omdat ze extra muraal wonen. Deel het dan rond op de afdeling zelf. Gelukkig kon ik de pijn verzachten door voor de bewoners die niet in de zaal waren geweest bakjes te maken van alles wat aan snoepgoed over was stukjes borstplaat, kleine chocolade letters en kruidnoten. Het zag er gezellig uit en niemand overgeslagen. Het was wel een geslaagde middag. Björn deed het goed als Sinterklaas statig, rustig met een milde humor.
Ik heb net buienradar gekeken om de weersverwachting gade te slaan en het ziet er niet goed uit voor morgen. Louis en ik willen het land in om hier en daar wat meubeltjes op te halen. Kan nog weleens een lange dag worden door de verwachtte sneeuwbuien.
Mensen vinden het soms moeilijk om me tegemoet te treden, weten dan niet of ze me sterkte moeten wensen of helemaal niets zeggen. Het geeft me soms een onbehaaglijk gevoel dat ik door mijn zijn al mensen in verlegenheid kan brengen. Probeer zo normaal mogelijk met iedereen die er na vraagt over mijn ziekte en de chemo's te praten. Het blijft echter een lastig onderwerp waar ieder mens zijn eigen beeld van pijn en lijden aan ophangt. Een collega zei letterlijk: Ïk snap niet dat je zo ziek bent en dan de hele middag lachend op het toneel kunt staan". Ja, dat kan ik gelukkig. Ik heb kanker, maar de kanker heeft mij niet. Het is maar een klein deeltje van me, met uiteraard gevolgen voor de rest van mijn leven,maar Agnes is meer. Job een collega van mij zei deze week toen hij me zag: " Heé, de kat is weer uit haar schuilplaats gekomen" en dat bedoelde hij niet onaardig. Je terug trekken is wat mensen verwachten in deze tijden, maar ik wil dat pas als ik voel dat het noodzakelijk is. Nu gaat het nog goed met me.