Al een paar keer deze week heb ik tegen Louis gezegd dat ik als de zenuwen door mijn keel gieren een soort dufheid over me heen voel vallen. Zelfs mijn ogen schijnen dan de slaap stand op te willen zoeken. Gisteren ben ik in het overleg van Esparanz besproken en na aanleiding daarvan belde de oncologe. Een oncoloog uit het vu stelde voor nog een derde hormoonkuur te doen. Mevr van de Heiligenberg vond dit traject te lang duren voordat duidelijk zou zijn dat het aansloeg. De oncologisch chirurgen en de radiologen wilden weten of de tumor verwijderbaar zou zijn en of dit nodig zou zijn. Dus vandaag naar de chirurg geweest en hij constateerde dat ik niet beter van een operatie zou worden. Hij zei je gaat onder narcose en het wordt een totale amputatie. Waarschijnlijk is mijn borsttumor niet de primaire tumor, omdat de metastasen zo anders reageren op de hormoonbehandelingen. De chirurg belde de oncoloog en we kwamen weer bij een chemokuur uit.
Morgen ga ik bij haar langs om afspraken te maken. Bart resumeerde net; dus Mam als ik het goed begrijp heb je vandaag gehoord dat je waarschijnlijk twee soorten kanker hebt en ben je blij met de chemokuur. Het is banaal en waar. Natuurlijk zie ik tegen de chemokuur op, maar ben blij dat de operatie voorlopig niet door gaat. Wanneer over 3 maanden mocht blijken dat de chemo geen vruchten afwerpt komen we bij een volgende stap. Hoop doet leven.
Om niet de leuke zaken in het leven te vergeten zet ik er een vrolijke foto bij in lentekleurtjes. Dit is Louis bij de ingang van vakantiepark Lommerbergen, waar we waarschijnlijk binnenkort een bezoek gaan brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten