Dagje uit

Deze maand staat op mijn werk in het teken van dieren onder de titel veren, vinnen en vacht.
De hele maand juli waren er activiteiten omtrent het thema. De kernactiviteit bestond uit een wand met dierenknuffels, nou ja knuffels, sommige waren zo groot als een poef, van steen en andere alleen om op te hangen,niet echt aaibaar op het podium van de grote zaal.
Ik werk in een groot verzorgingshuis. In eerste instantie waren een aantal bewoners een beetje verbrouwerend en stelden dat ik zou denken dat iedereen dement was. Het was namelijk mijn bedoeling eigen verhalen over hun leven met dieren te verzamelen aan de hand van deze knuffels. Een verhaal voor een knuffel. Ruilen dus. De eerste weken verliep het project moeizaam. Weinig animo, wellicht ook schaamte naar elkaar om toe te geven dat men een bepaalde knuffel toch wel leuk of aantrekkelijk vond.
Naast deze actie was er iedere woensdagmiddag een gezellige middag rondom het thema, waarvan er een paar middagen om verschillende redenen voor mij uit sprongen. De tweede woensdag kwam Klaas Bakker met zijn programma De pianist en de zebra. Grandioos. Hij had zelf dierenfilmpjes opgenomen in Artis en speelde daaronder klassieke muziek. De zaal was stil, ingetogen, vol aandacht en achteraf waren veel bewoners geroerd. Eenvoudige filmpjes die vooral de alledaagse schoonheid van de beesten en dus het leven in beeld brachten. Prachtig en geweldig dat je mensen op die wijze kunt bereiken.
Gisteren was de afsluitende middag op de wijze van mijn vaste consept. Een pianist, een gitarist, bewoners die gedichten voordragen met daar tussendoor liedjes over het thema. Een bewoonster had een gedicht geschreven over Mickey en deed een oproep aan de andere bewoners om ook een plaatsje vrij te maken voor de dieren op de wand. Prachtig. Ze eiste voor haar voordracht Mickey op. Een ander bewoonster had een gedicht over haar Hartedief, die alleen haar hond hoefde te zijn en koos voor een langharige knuffel. Aan het einde van de middag kwamen bewoners spontaan naar de wand om te kijken of er een beest naar hun zin was. Ik had leuke foto's kunnen maken van o.a. de gitarist die met zijn eigen ingebrachte knuffel, een haas van 80 cm groot met de oren om zijn hals geknoopt op zijn rug naar huis ging. Hij kon er toch geen afstand van doen. Een bewoonster die een grote koe in haar rollatormandje voort duwde.
Een andere bewoonster die met een apentweeling op de arm trots naar huis ging. Sommige maakte een keuze voor hun achterkleinkind en het mocht allemaal. De schaamte werd overwonnen.
Vanmiddag ga ik met bewoners naar Blankendaal een kleine particuliere dierentuin in Tuitjehorn. Het stormt bijna, dus neem ik extra regenponcho's mee. Jannie mijn nicht en buurvrouw komt er nu nog 6 extra brengen. Ben dus op het ergste voorbereid. De bewoners hebben dit gewonnen als hoofdprijs bij een bingo met, u raadt het al, prijzen die met het veren, vinnen en vacht thema te maken hadden.
Daar naast zijn we bezig een expositie te maken van de schilderijen, aquarellen en tekeningen van een bewoner van 91 jaar. Hij heeft nog nooit een zelfstandige expositie gehad en materiaal genoeg voor een heel museum. In het kader van het project worden het nu alleen zijn
dierenafbeeldingen.

Mam

Mam,

Ik wil beginnen met een gedichtje van M.Vasalis

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet
Maar één, het afstand doen en scheiden
en niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.

Mam,
Uit jou ben ik geboren en jij hebt een stempel op mijn leven gedrukt.
Jij was mijn moeder en blijft mijn inspiratie bron.

Wanneer tegelijker tijd het regent en de zon schijnt,
kun je naar de zon blijven kijken.
Je wordt dan door de zon verblind en krijgt een koude natte rug.
Draai je om dan zie je de zon in je rug
een regenboog aan de hemel staan.

Het leven moet vooruit geleefd worden
en kan alleen achteraf worden begrepen.

Pap kon regenbogen maken met de tuinslang
ik heb het van hem geleerd en probeer het nu met woorden.

Roddelen over gekke grote broer is fout
Is een ezelsbruggetje voor de kleuren van de regenboog
Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet

Rood staat voor lijden en offer, maar ook voor vitaliteit en moed
Oranje voor warmte, lichamelijke energie en doorzettingvermogen
Geel voor afgunst en verraad, maar ook genot en plezier
Groen voor natuur, vruchtbaarheid, toekomst en hoop
Blauw voor spirituliteit, jeugd en waarheid
Indigo voor meditatie, overleg en intuïtie
Violet zegt ingetogenheid, onderdanigheid maar ook adelijkheid, magie en mysterie.

Man je bent nu geest, wie weet zien we elkaar ooit eens terug
Mam bedankt dat je er was
Ik hield van je.

Agnes
Uit dit gedicht heb ik een paar persoonlijke noten weggelaten, verder is het uitgesproken tijdens de uitvaart door Bart zoals het hier staat.

Haar

Het was vorige week een week van uitersten. Mijn moeder begraven met veel andere mensen. Het deed me goed die gemeenschapsgevoelens weer te voelen. Bart, Annemarie met Haar, Douk, Melanie en Fenna waren er ook en niet te vergeten Louis. Hij doet een aantal zaken op zo'n vanzelfsprekende wijze, hij is dat en weet niet dat hij er daarom zo goed in is.

Veel nichten, neven, ooms en tantes gesproken en Gerda met haar ben ik ongeveer 40 jaar bevriend. Zo'n begravenis geeft naast de emoties van verdriet en gemis ook levendige herinneringen en laat je weer beseffen dat ieder mens een eigen levensperspectief kent met alle verschillende emoties van dien. Dat leed vaak niet bewust wordt toegebracht maar als een soort van bijwagen verschijnt doordat mensen worden getroffen door ziektes en verlies. We kunnen het leven niet regeren. De hoofdlijnen doen zich voor en je kunt alleen proberen je op een menswaardige wijze te verhouden en zelfs voor dat, om dat te kunnen, heb je een zeker geluk nodig. Niet alle mensen hebben dezelfde mogelijkheden. Mam zou vandaag 79 jaar zijn geworden. Ik begin aan mijn 80 ste jaar zou ze zelf gezegd hebben.

Haar is het nieuwe baby'tje in de buik van Annemarie. Vorige week zaterdag ben ik meegeweest, kijken naar de pret-echo. Vandaag heb ik van Bart het zichtbare bewijs toegestuurd gekregen. Ik kan het helaas niet op deze pagina plaatsen. Een ander soortig bestandje dat door mijn computer niet herkend wordt. Maar geloof me Haar bestaat. Ze wordt een echt meisje draagt de navelstreng als een tasje om haar schoudertje en kan haar mondje nu ook al goed roeren. Ze lijkt op haar wijze al te praten. Neemt kleine slokje vruchtwater en soms een grote waarbij ze het hoofdje naar achteren gooit. Ze wrijft in haar oogjes, steekt haar handje af en toe in haar mond en lijkt zich behaaglijk te voelen. Vooral het geluid van haar hartje raakte me diep. Zo'n krachtig levend stuwend stromend geluid in zo'n klein kindje, 126 hartslagen per minuut. Ze werkt dus hard.
Vrijdag heb ik met Bart samen de gordijnen van de babykamer gemaakt. Hij weet nu hoe een naaimachine werkt en kon er aan het einde van de middag voortreffelijk mee uit de voeten.. Een leuke dag met hem gehad en de gordijnen zijn prachtig geworen geworden.
Nog één ook niet onbelangrijk punt voor mij. De pijn in mijn linker been is een bursitis. Een slijmbeursontsteking. Nu ik het weet is de pijn meteen een stuk draaglijker.
Pijnen en pijntjes brengen bij mij altijd onzekerheid omhoog. Deze keer hoorde het bij overbelasting en gaat het gewoon weer over.

Vragen

Waarom ik het vorige blok herinnering heb genoemd is me nu onduidelijk, terwijl ze zich nu aan alle kanten opdringen door het overlijden van mijn moeder. Vrijdagmiddag hoorde ik de resultaten van de onderzoeken naar de situatie van mijn kanker, longen, lever schoon en de botten stabiel. Waarom de marker is gestegen is onduidelijk. Er zijn nu wel metingen gedaan, zodat er bij een volgend onderzoek referentiepunten zijn. Weer met de schrik vrij. Een uur of twee na de uitslag belde mijn zus dat ma was overleden. Ze is waarschijnlijk getroffen door een hartstilstand. Ze zag er rustig en vredig uit. Vorige week zondag toen ik afscheid van haar nam flitste het door mijn hoofd: "Het zou me niet verbazen als ze de 80 niet haalt". Zo kwetsbaar en broos zag ze er uit. Ze dommelde in terwijl we bij haar op de koffie waren. Ik vermoedde dat ze moe was door het feest van de vorige avond. Ze kwam 11 dagen tekort om gemiddeld te zijn. Vrouwen worden gemiddeld 79 jaar.

Doordat ik een gedicht probeer te schrijven voor mijn moeder, kwam ik een gedichtje tegen in mijn boekje dat ik 1 jaar geleden maakte.

Hein

Zwijgend zat hij tegenover mij.

Ik dacht dit is het einde

Nu loopt hij naast me

Tikt me af en toe op mijn schouder

om mijn opmerkzaamheid te verhogen.

Hij tikte vrijdag weer en heeft mam toen afgetikt.

Bovenstaande foto heb ik gemaakt toen ze in het begin van het jaar in het ziekenhuis lag.

Herinnering

Vrijdag krijg ik de uitslag van de laatste onderzoeken. Spannend want waar heeft de kanker zich uitgebreid. Er is ook een ct-scan gemaakt van mijn lever en de longen. Ondanks het feit dat ik het op mijn manier druk heb duurt de week lang. Wachten is moeilijk. Gedachten slaan zo gauw op hol wanneer de onderlaag in mijn lijf continu onzekerheid aandraagt. Het is soms zo aantrekkelijk het een vaste naam te geven en daarvan uit te gaan. Nu ben ik onzeker over de uitslagen terwijl ik me niet echt naar voel. Direct na de vakantie in Spanje sprong de pijn in mijn lijf rond, deed mijn rechter been in een pilatusles niet meer mee en was ik ronduit moe. Toen was ik bang en reseveerde geld voor de crematie. Het heeft zich hersteld, maar misschien is de kanker toch aan het uitbreiden. Gisteren was geen prettige dag. De onderzoeken gingen moeizaam omdat mijn aderen niet gevonden werden. Bij de botscan moest er eerst radioactief matriaal worden gespoten en bij de ct-scan een contrastvloeistof. Het kostte 7 maal prikken en een blauwe onderarm. Hopelijk komt er niets vreselijks uit en kan ik met een nieuw medicijn beginnen zodat het weer een stabiel beeld wordt.
Vorige week hebben Louis en ik feest gehad in Twente. Mijn zwager Jan werd 50 en dat hebben we traditioneel ingeluid met Abraham zetten en een versierborrel. Mijn nichtje Jessie en haar vriendinnetje Nathalie zijn zondag mee naar West-Friesland gekomen. Twee drukke giegelende meisjes van 14 jaar. Beetje verlegen en onhandig, wat helemaal bij de leeftijd past. Ze staan nu buiten in de tuin te schilderen met acrylverf op doek. Af en toe komt er een vraag of een giegel de kamer in. De zon gaat onder toch beweren ze nog genoeg licht te hebben om te schilderen.
Inmiddels is Louis binnen gekomen om een wijntje te drinken en dat is voor de dametjes een teken om de boel op te ruimen en aan een toetje te beginnen. Die hebben we gehaald bij LIDL niet één, maar een kruiwagen vol zodat er genoeg keus is.