onverwacht

Mijn moeder is gisteravond opgenomen op de hartbewaking van het Spectrum in Enschede. Laat in de avond werd ik gebeld door mijn broer die een korte samenvatting gaf van het gebeuren en meteen vroeg hoe ik dacht over reanimatie. Het overviel me nogal. Ik dacht in eerste instantie dat ze in coma was, maar dat bleek niet het geval. Deze vraag wordt aan een ieder gesteld die een operatie moet ondergaan of met een ernstige bedreigende ziekte in een ziekenhuis wordt binnen gebracht. Ik had de laatste jaren van mijn Moeder begrepen dat ze ondanks haar kwalen en haar geestesgesteldheid genoot van het leven. Ze heeft zo haar manier om haar hoofd boven water te houden. Gisteravond was ze niet in staat de vraag te beantwoorden en voorlopig zeiden wij, de kinderen, ja tegen reanimatie. Vanmorgen heeft mijn zus haar bezocht en haar de vraag zelf gesteld en gelukkig antwoordde ze met ja. Graag zou ik haar nu even zien, maar mijn ogen en mijn neus gedragen zich nog steeds als watervallen. Het gezegde: "Een hoofd als een meloen", is van toepassing op mij. Een en al vochtigheid, daar kan ik niet mee naar Twente rijden. Vanwege de geweldige niesbuien zou ik wissers aan de binnenkant van de ramen nodig hebben. Gelukkig zijn de eerste berichten uit het ziekenhuis hoopgevend.
Ik sla deze pagina op onder de label dag met een randje. Dat is zo'n dag die je niet vergeet vanwege de hoge emotionele lading die het met zich meebrengt.