Mijn moeder gaat gelukkig beter. Gisteren was ik bij haar in het spectrum in Enschede. Ze had alweer belangstelling voor haar klein en achterkleinkinderen en dat is een goed teken.
Ze leek klein in dat grote ziekenhuisbed en gleed steeds van de grote stapel kussens naar beneden. Mam heeft zilverwitte haren, veel rimpeltjes, een vriendelijk gezicht, leeft haar eigen leven in een door haar geconstueerd bestaan. Ze leek zich niet bewust van al die drukte om haar heen. Ondanks haar verwardheid is ze een mooie vrouw. Door al die apparatuur die er op zo'n hartbewakingsunit staan werd de noodzaak van haar zijn in het ziekenhuis benadrukt. Het heeft iets angstaanjagends. Leven is een kwetsbaar iets. Er kan zo van het een op het andere moment iets dierbaars wegvallen.
Zelf ga ik ook weer beter. Mijn hoofd voelt minder gloeiend aan en is rustiger w.s. meld ik me morgen beter.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten