vandaag

Het regent pijpenstelen en ik heb nu een uurtje over om mijn vakantieverhaal af te maken. Het uurtje pilates is al achter de rug en ik heb ook al een grote pan appelmoes gemaakt van appels uit eigen tuin. Zonder suiker geven ze heerlijke appelmoes. Ik was gebleven bij de tweede week en wel de maandag. Het weer was goed en met de fietsen achter op de auto reden we naar Bogen en klein stadje aan de Donau. De auto werd bij het station gestald en we vertrokken richting zuiden. Eerst waren we nog even bij de plaatselijke VVV langs geweest die in het gemeentehuis gevestigd was. Een hulpvaardige ambtenaar, die het plaatselijke dialect sprak en dus bijna niet te verstaan , reikte ons een aantal folders aan met daarop onder andere wegenkaarten. we besloten het veilig te houden en vooral vlak en kozen voor het Donaufietspad. Er is weinig scheepvaart op de Donau. Wel zagen we er Nederlandse rijnaken langs varen. Het was goed fietsweer en we kwamen tot Offenbach waar we een gammel pontje naar de overkant namen. Men probeert wateroverlast in de toekomst te voorkomen en bouwt sluizen in de winterdijk van de Donau en maakt de dijk op sommige plaatsen hoger waardoor er wegomleggingen zijn. We hadden van die zijde van de Donau geen gedetailleerde kaart waardoor we op de zon en de Donau moesten koersen. Toen we het water eenmaal terug hadden gevonden weken we niet meer van haar zijde. Het was een grote opluchting toen we het klooster van Bogen dat op een berg ligt in het vizier kregen. Het is al met al een prachtige fietsdag geweest. De foto heb ik genomen vanaf een Donaubrug. 's Avonds zijn we naar een herberg in Sankt Inglmar geweest om een diapresentatie van het plaatselijke toeristenbureau gevolgd. De man die het presenteerde had met veel plezier dia's door het hele jaar heen gemaakt. Geen onverdienstelijke amateur fotograaf. Van hem heb ik een paar winterplaatjes gestolen om eventueel een keer na te schilderen of misschien nog mooier er een aquarel van te maken.

Zondag

Het verkennen van de omgeving onder een zonnige hemel. Eerst maar eens naar de donau om te zien of er mogelijkheden zijn om te fietsen voor de komende dagen. Straubing, Bogen en wat kleine plaatsjes. Het is even zoeken, maar er zijn fietspaden en ook nog aangegeven met speciale bordjes. Het is even een weetje. We gingen gerustgesteld richting Cham en belanden op een expositieterrein van de vrijwillige reddingsdiensten. Ook in die wereld is er een en ander veranderd. Een hele oude couveuse, een brancard uit de oudheid, maar ook de nieuwste ambulance. Alles op het gebied van reddingswerk was vertegenwoordigd voor het water, voor rampen, honden, voor de bergen en natuurlijk ook gewoon EHBO. Op een plein in het centrum van de stad dronken we een kopje koffie. Er stond een grote meiboom en naast een paar authentieke geveltjes o.a. een heel apart raadshuis was er niet zoveel bijzonders in deze stad. Het Bayerische wald staat ook bekend om z'n glasstraat. We besloten richting Furth te rijden en daar eerst eens een hapje te eten om dan een poging te wagen de glasstraat te zoeken. In de zon tussen de geraniums genoten we van een heerlijke salade en zagen aan de overkant van de straat het eerste bordje met glasstraat. Aan de glasstraat liggen plaatsjes die bekend zijn vanwege hun prestaties op het gebied van glas. Er staan fabrieken en ook particulieren hebben zich op speciale wijze onderscheiden door hun artistieke gebruik van glas. We reden van Furth naar Arnbruck via Neukichen b.Hl.Blut waar ze vandaag op 8 september hun oktoberfeest vierden met veel mensen in klederdracht, veel vaandeldragers, worst en bier. We zagen op de route veel, maar geen ateliers en geen glas. In Arnstein echter dat ook het centrum van de glasstraat wordt beschouwd was het raak. Grote winkels bij elkaar met een grote verscheidenheid aan glas. Terwijl we rondliepen kwamen we bij een park waarin men beelden, decoraties en/of schilderijen van glas had gezet. Heel bijzonder en kleurig. Een aanrader als u in de buurt bent.

Richting Bayerische Wald

Af en toe een wolkje voor de zon, maar geen spatje regen tijdens de rit naar Sankt Englmar, Am Predigtstuhl 2. Onderweg kwamen we bij toeval, omdat er op de autoweg nog geen benzinepompen waren gebouwd, in Seld een klein stadje dat bekend bleek vanwege de fabrieksverkopen in o.a. porselein van Rosenthal en Villeroy Boch. Op de foto de fabriek van Rosenthal. Prachtige spullen en sommige stukken voordeliger dan normaal. We hebben er leuke kadootjes voor thuis gekocht o.a. kristallen sieraden. Predigtstuhl bleek een soort skidorp te zijn op 950 meter hoogte. Het hotel bestond uit appartementen met een aantal restaurants, twee bars, fitnessclub, zwembad, winkel en veel voor kleine kinderen o.a speeltuinen zowel binnen als buiten. Ons appartement bevatte o.a. een keuken en vijf mogelijkheden om te slapen. Het ontbijtbuffet was in één van de bijgebouwen. Vreemd was wel dat de handdoeken niet gewisseld werden en geen tussentijdse schoonmaak, maar daar was gezien de prijs overheen te komen.

Jena

Het weer is goed. We willen vandaag Jena zelf met een bezoek vereren en een bezoek brengen aan het Planetarium en aan het optisch museum. Carl Zeist is de man die Jena met zijn brillen en verrelijkers op de kaart heeft gezet. Het Planetarium bleek een bioscoop te zijn met drie dimensionale films over het heelal. De zon scheen dus werd het een kopje koffie op het terras. Alles in het gebouw was in Art Deco stijl. Erg mooi maar vooral de meubels waren niet goed onderhouden. Een paar bussen boenwas zouden er wonderen doen. Hierna wandelden we terug langs de botanische tuin naar het centrum. Jena is een prachtig stadje met veel oude huizen, gebouwen en parkzomen met rijen beelden van historische figuren. Ze hebben echter midden in het centrum een groot rond glazen gebouw opgetrokken. Van misschien wel 30 of 40 etages hoog. Vanuit de verte staat het als fallus symbool voor de kracht en macht van de heersers uit de voormalige DDR. Er is een winkelcentrum en een universiteit bij in de buurt gebouwd, waar waarschijnlijk veel oude gebouwen voor moesten wijken. Gelukkig zijn er nog genoeg gezellige straatjes en pleintjes over. Ondanks de zon hebben we toch het museum bezocht. Interresant vooral de optische trukjes spreken me aan. Bijvoorbeeld een tekening waarop konijntjes en ganzen staan en waar je maar één van de twee kunt zien omdat ze elkaars achtergrond vormen. In de middag hebben we buiten gegeten op een Italiaans terras. Het was warm genoeg. Zelfs de duifjes hadden het warm. In Jenapark het hotel lag iedere dag een leuk dubbelgevouwen A4tje op tafel met bijzonderheden en activiteiten in het Hotel en de omgeving. Ook het weerbericht en de spreuk voor de dag ontbraken niet. Voor vandaag was de spreuk: "Was der Sonnenschein für die blumen, ist das lachende Gesicht Für die Menschen."

Golditz Castle

Toen Louis het kasteel zag was hij teleurgesteld en dacht dat we bij het verkeerde stadje en dus verkeerde kasteel waren beland. In de film die hij gezien had ging er een soort skilift naar boven, de enige verbinding met de buitenwereld en was het een groot grauw, somber gebouw. Dit was een prachtig, gerestaureerd en tot museum en hotel omgetoverde burcht.
De mevrouw van de kaartjes bracht opheldering en vertelde dat de film was opgenomen in Schotland en flink verromantiseerd. In Golditz werden geallieerde krijgsgevangenen vastgezet en zwaar bewaakt. Ze konden voor de Duitsers weleens belangrijk zijn als mogelijke wissel voor eigen militairen. Generaals, officieren, piloten uit USA, Engeland, Frankrijk, Nederland, België en Canada werden daar goed behandeld maar zwaar bewaakt en deden ondertussen pogingen om te vluchten. Het museum gaat over de vindingrijkheid van de mannen die 4 keer per dag op appèl moesten staan. De foto is van Max en Moritz door Nederlanders gemaakt speciaal om hen te vervangen tijdens het appèl zodat ze meer tijd voor hun vluchtpoging hadden en het is ze gelukt. Max en Moritz zijn vervolgens nog zeven maal gebruikt. Op allerlei wijzen probeerden ze de Duitsers te slim af te zijn door zich te verkleden als soldaat of vrouw, tussen aardappelschillen, een tunnel te graven of met een camouflage dek om maar de buitenwereld te bereiken. Het lukte echter niet vaak.

woensdag

Een wat druilerig begin van de dag, Een prima museum dag. We reden naar Apolda. Het glockenmuseum dat naast klokken uit de hele wereld ook een overzicht bood van het industriële leven in de voormalige DDR. Vooral op het gebied van textiel was er veel te zien o.a. de eerste breimachines. Laden vol met kleurtjes garen en stoffen. Keurig en kleurig opgeborgen als stille getuigen van een grauwe werkelijkheid. Een klok klinkt het best als het koper en zinkgehalte zuiver is. Goud en zilver schijnt niets aan de kwaliteit van het geluid bij te dragen en daar gaat het tenslotte om bij een klok. In de oorlog zijn veel klokken geroofd en omgesmolten tot wapens. Sinds de uitvinding van de kanonnen bestaat er een wisselende relatie tussen kanonnen en klokken. Het is ook een leuk museum voor kinderen omdat je sommige klokken mag laten klinken en een melodie op een klein carillon kunt spelen.

Dinsdag de dag van de burchten

Een dag om de omgeving te verkennen en een aantal burchten te bezoeken. Wanneer ik handiger met de computer was geweest dan had ik een kaartje kunnen bijvoegen met de plaatsnamen en straatnummers, maar helaas. Wie weet komt het nog ooit.
Het eerste slot is "Leughtenburgh" bij Kahla iets ten zuiden van Jena. Het had een museum waar we niet naar binnen zijn gegaan omdat de zon scheen en deze is dit jaar zeldzaam geweest. We vonden dat we de zon moesten koesteren. Ik heb er wel een tinnen soldaatje gekocht voor mijn letterbak. In Duitsland is veel gevochten door alle deelstaatjes onderling. Het tweede slot was bij de plaats Rudollstadt "Heidechsburg" en is de bovenste van de foto's. Ook wederom met een museum en een expositie van Italiaans roccoco aardewerk en porselein. Nog steeds scheen de zon en we hebben in mei nog veel Italiaans gezien.
De derde Burg Greifenstein in Bad Blankenburg was gedeeltelijk nog een ruine en daar werden shows gegeven met roofvogels. We waren te laat om nog een voorstelling mee te maken, maar konden de beesten wel van dichtbij bewonderen. De toren van de voormalige burcht was weer gerestaureerd zodat Louis de tocht naar boven onder nam. Drie maal een wandeling naar een burcht is te voelen in je benen maar wel de moeite waard. Een prachtige omgeving en gelukkig mooi weer.

Jena

Zondagmiddag kwamen we aan in Jena na een voorspoedige autorit zonder al te veel hemelwater.
Een prachtig hotel, waarbij we een soort bungalowtje kregen in de achtertuin als hotelkamer, in Art Deco stijl met veel glas in lood. Aan het einde van de middag brachten we al een bezoek aan het stadje om een indruk te krijgen van de mogelijkheden die het bood. Een planetarium, optisch museum, gartenhouse van Schiller, botanische tuin, mooie geveltjes, een deel van de stadsmuur nog in takt, veel beelden van historische figuren en een rijk cultureel leven. mogelijkheden genoeg dus.
Het hotel was heel gerieflijk en goed van eten en drinken. Duitsland is qua uit eten gaan een stuk voordeliger dan Nederland en naast de gebruikelijke snitsels en knödels hebben ze hun menukaart uitgebreid met de heerlijkste vis en groentegerechten. Maandag 30 augustus brachten we een bezoek aan Buchenwald. Het voormalige concentratiekamp ten noorden van Weismar. Het was koud, 6 graden celsius en het regende onregelmatig. Ik lijd aan het syndroom van Reinau en dat houdt in dat mijn aderen in mijn handen en voeten dicht slaan bij kou. Al het bloed lijkt zich dan naar mijn romp te verplaatsen, zodat mijn vingers er als door gaan uit zien en ook zo voelen. Terwijl ik het crematorium, de executie machine voor Russische gevangen, de barakken en de verhalen via de i pod aanhoorde ging ik zelf ook een beetje dood. Misselijk en huiverend liep ik op het terrein rond. Mijn vingers weigerden van de kou foto's te maken. Wat een verschrikkingen hebben er plaats gevonden. Een deel heb ik nooit geweten. Bijvoorbeeld dat naast de Joden, homo's, asocialen, politieke gevangenen de Duitsers ook heel slecht om gingen met Russische en Poolse krijgsgevangenen. Ze lieten de soldaten, vaak dienstplichtige jongens van 18, 19, 20 jaar doodvriezen zonder eten en drinken honderden tergelijke tijd.
Wie ben je als je dat doet? Mensen kunnen beschouwen, dat maakt hun anders dan dieren, maar in deze gevallen zijn mensen willoze prooien van hun emoties en uitgeleverd aan de druk van een organisatiesysteem. Ze zien die ander niet meer als mens, maar als vijand. Het leven is niet altijd eenvoudig, soms willen mensen geen onzekerheid voelen en dan is een zwart wit redenatie zo aanlokkelijk. Naast alle treurnis en diepbedroevende zaken kwam ik ook bewonderenswaardige kwaliteiten van mensen tegen. De politieke gevangenen waren de hoogste in de gevangenhiërarchie en zij hebben er voor gezorgd dat kinderen in een aparte barak kwamen, meer te eten kregen en minder zwaar werk hoefden te doen. Ook waren er gevangenen die de oorlogsfabriek die 24 uur van de dag functioneerde en waar zij dwangarbeid verrichten saboteerden met gevaar voor eigen leven.
's Middags gingen we naar Erfurt. Prachtige stad met veel oude gebouwen en prachtige geveltjes.
De dom is op een heuvel gebouwd en torent hoog boven de stad uit. Op de trappen, aan de kant van de grote markt, hadden speciaal voor dit doel middeleeuwse toneelstukken plaats gehad en wij waren er getuige van hoe ze de kolossale tribune en decorumstukken opruimden.
In de avond bezochten we het restaurant van het hotel en dronken een glaasje op mijn verjaardag. Een jaardag die ik niet snel zal vergeten.

met vakantie geweest

Vandaag heb ik me voorgenomen een verslag te schrijven van de verrukkelijke vakantie in Duitsland. Ik heb het idee dat het, door welke omstandigheid dan ook, een onderbelicht land is, terwijl we vanwege onze en hun historie er zoveel van kunnen leren.
Mijn vakantie begon goed in Haaksbergen waar mijn zus Karla haar 50ste verjaardag vierde. Het feest was in een grote tent bij Karla op het voorerf. In de ochtend stonden er nog plassen water in de tent maar gelukkig klaarde het weer op en met stro en houtkrullen werd het restant van de vochtigheid te lijf gegaan. Een D.J, wat voordrachten en een heerlijk buffet maakte het feest compleet. Het laatste couplet van onze voordracht als broer en zussen met aanhang wil ik u niet onthouden.

Kakadorus (haar koosnaam vroeger) is een regelaar ten top
druk, druk druk alle mensen
meer armen zou ze zich wensen

En nu werd ze Oma op haar verjaardag
dan wordt een vrouw een ander mens op slag
Want na weken waarin we hem knepen
Is Lysanne een vechtertje gebleken
Wilt u met mijn zus nog eens contact
zorg dan dat uw agenda al is gepakt
Want er is een nieuwe grootheid in haar leven gekomen
zodat je van een afspraak alleen nog maar kunt dromen

En wat was ze trots en het geluk straalde van haar af en daarvoor heeft ze alle reden.
Na een nachtje in Hotel Scholtenhagen vertrokken Louis en ik richting Jena. Ik schijf dit blog in stukjes omdat ik de foto's verdeelt wil plaatsen.