Oma

Wat een heerlijk kind zelfs met snotterbel zo aandoenlijk, maar misschien zijn dat wel mijn oma-ogen en is het gewoon ronduit vies. Hierna heb ik haar gezichtje afgepoetst en waarschijnlijk zag ze die bui al hangen. Ze houdt niet van zakdoeken en/of poetsdoekjes.
Ze heeft het weekend bij Louis en mij geslapen. Zo'n gemakkelijk kind slaapt nog twee maal op een dag en 's nacht van half acht tot acht uur 's morgens. In de uurtjes dat ze wakker is kruip ze door de woonkamer als zo'n opwindpoppetje razend snel. Zo schattig om te zien.
Veel visite gehad dit weekend en eters, dat voel ik nu wel. Niet erg ik kan de komende week weer uitrusten en het was heel wel gezellig. Morgen is mijn chemodag dus deze week ga ik niet werken. Ook wordt morgen de port a cart ingebracht. Spannend.
Ben benieuwd wie ik tegen kom. In het cirquit van controles en behandelingen kom ik vaak dezelfde mensen tegen en hoor ik hun verhalen. Vaak vragen patiënten zich af waarom ze kanker hebben gekregen, gaan gebukt onder schuldgevoel en proberen hun leven alsnog te beinvloeden. Het is een normaal proces, omdat kanker zo'n ongrijpbare ziekte is en je ontzettend onzeker maakt. Mensen, vooral hier in Nederland met onze calvinistische achtergrond, kunnen gemakkelijker met schuldgevoel omgaan dan met onzekerheid. Schuld is een relatief begrip, want wanneer ik schuld aan iets heb, kan ik het door anders te gaan doen de afloop beïnvloeden.
Als je door je schuld een praktische fout hebt gemaakt is dat inderdaad zo, maar bij kanker is dat anders. Men weet over het algemeen niet waarom cellen op hol slaan. Soms is een genetische aanleg de boosdoener. Ook kan men verbanden leggen tussen roken, alcohol, stress, millieuverontreiniging, fast food als risicofactoren met betrekking tot kanker ontwikkeling, maar men weet niet waarom de ene mens het wel ontwikkeld en de andere niet. Op wetenschappelijk niveau wordt hierna gezocht. Niet dat ik vind dat alleen de wetenschap zaligmakend is, het heeft zijn eigen tekortkomingen. De wetenschappelijke onderzoeken die vaak over grote groepen mensen gaan zeggen niets over het individu. Meer zorgen baren me de vele privé meningen en visies die ook bedenkelijke kanten hebben. Er zijn mensen die geloven dat je ziek wordt omdat de ziekte je iets wil zeggen op geestelijk niveau. De ziekte is, in hun ogen,dan een gematerialiseerd geestelijk probleem. Er achter komen hoe je in de fout gaat heeft dan een genezend effect. Anderen geven leefregels b.v. niet met mensen omgaan die je energie kosten. Alsof een relatie altijd dezelfde energiebalans heeft. In een relatie staan of dat nu een liefdes, vriendsschaps of familierelatie is in mijn ogen een proces, altijd in beweging. Moet je dan iedereen uitbannen? De raadgevingen gaan van extra vitaminepillen tot geen dingen doen die tegen je gevoel ingaan, van geen suiker nemen tot iedere dag een eetlepel asperge eten, van leven met een lichtheid in je bestaan tot geen aspartaan nemen, van veel praten en creatief zijn tot voldoende rust nemen en zo kan ik een hele pagina vullen. Kortom er zijn veel raadgevers. De moeilijkheid is echter dat het denken over die raad extra energie kost en onzeker maakt. De confrontatie met deze ziekte en indirect de dood maakt al dat je steeds bezig bent het leven te evalueren. Natuurlijk heb ik en met mij alle mensen die ziek zijn wel steun nodig, aandacht en vriendschap om de zin in het leven te behouden en te zien. Een open houding, een luisterend oor is genoeg. Er hoeft geen probleem te worden opgelost of gewaarschuwd voor nieuwe problemen. Er zijn en samen leven is genoeg.
Jolien is in staat een feestje met zichzelf te vieren, als ze haar evenbeeld in de deur van de oven ontwaard. Ze zwaait en maakt geluidjes tegen haar spiegelbeeld. Zo blij met zichzelf.