Ben nog thuis

Het is nog rustig in Breda geen harde buiken en geen weeën, dus ben ik nog bij Louis. Afgelopen week gewoon gewerkt en donderdag nog Leusden geweest voor accupunctuur en een familieopstelling voor mezelf gedaan 0m mijn borst op die wijze laten belichten. Mijn energie was veel beter dan Vladimir verwachtte. Op het gebied van de gal, dat is ook mijn bestraalde rechter heup was het iets minder. Hij zei dat de helft van mijn ziel fladderde. Door de wondermeridianen aan te prikken zou de zielsenergie weer gaan stromen. Bij de familieopstelling zat de koppeling aan de zijde van mijn grootvader die zijn eigen paradijsje niet wilde delen. Hij had kennelijk een paradijs voor zichzelf gemaakt en/of bedacht, was daar zeer tevreden mee en wilde dat niet delen. Er werd hem gevraagd zijn familie te laten delen in zijn vreugde en gedachten. In eerste instantie was hij bang om het kwijt te raken, maar naar verloop van tijd was hij instaat contact te maken met zijn dochter, mijn moeder en te delen. Mijn moeder had ook haar eigen paradijs en van haar herkende ik het direct. Ik voelde me altijd een buitenstaander in haar leven, vooral als ze hallucineerde en hele verbale gevechten aanging met personen die ik niet zag. Ik heb ook mijn eigen paradijsje gemaakt en ben aan het leren te delen. Aan mijn kinderen ligt het niet. Ze geven mij het gevoel welkom te zijn. Hoe ik het moet doen weet ik niet, maar waarschijnlijk verander ik vanzelf. Op internet via de familiesite op hyves vond ik een oude foto van mijn oma. Ze heeft Christel een nichtje van mij in haar armen. Met mijn oma heb ik altijd goed contact gehad hoewel sommige levensterreinen niet bespreekbaar waren. Ze was een zeer vrome katholieke vrouw, dus de kerk en sex lagen moeilijk in het gesprek. Toen ik op de lagere school zat heb ik vaak bij haar geslapen omdat ze een zwakke gezondheid had o.a hartpatiënt en diabetisch, wanneer ze dan niet goed werd kon ik iemand van mijn ooms en tantes wekken. 's Avonds voor het slapen gaan kreeg ik een grote Wilhelminapepermunt van haar. Achteraf zijn die een aanslag op mijn tanden gebleken. Ze was er wel altijd voor mij. Ik geloof achteraf dat ze voor mij de meewetende volwassene is geweest. Zij begreep dat het voor mij niet altijd gemakkelijk was en nam me niet kwalijk dat ik mijn eigen oplossingen voor problemen verzon.
Echt praten deden we niet veel. Zaken waren zoals ze waren en daar werden geen woorden aan gegeven. Het was meer een gevoel dat ze me stilzwijgend begreep. Toen ze overleed was ik boos op de katholieke kerk die bad voor haar zielenheil en ik dacht: bid en zeg tegen God dat je blij bent dat je deze vrouw hebt gekend. Als zo'n vrouw niet in de hemel komt wie dan wel? Misschien is dit gegeven er mede oorzaak van geweest dat ik Humanist geworden ben. Oma had 14 kinderen, meer dan 50 kleinkinderen en leefde met iedereen mee. Natuurlijk zullen niet alle kleinkinderen haar even goed gekend hebben. Sommige woonde ver weg of waren veel jonger als ik. Ik kan dus niet voor de hele familie spreken, maar ik was blij met haar. Ze overleed toen ik in Apeldoorn werkte en deed er lang over om aan het gemis te wennen. Ik nam haar in mijn vrije dagen op in mijn programma om een uurtje te kaarten. Het heeft minstens een jaar geduurd voordat ik dat idee los liet. Nu ben ik zelf oma, hoop dat op een goede manier te zijn en er nog lang van te kunnen genieten.

leven

Net nog even naar Breda gebeld, alles is nog rustig.
Mijn koffers staan gepakt. Als het moet kan ik ieder moment vertrekken. Gisteren naar het ziekenhuis geweest voor de uitslagen. Bloedwaarden goed, marker 37 is nog nooit zo laag geweest, botten stabiel, maar de primaire tumor is gegroeid en daarom denk de oncologe aan chemokuren 6 maal met tussenpozen van 3 weken. 15 november wil ze me eerst nog bespreken in de overkoepelende vergadering van esparanz, een samenwerkingsverband van verschillende ziekenhuizen op het gebied van oncologie.
Ze belt me dan 's middags. Helemaal onverwacht kwam dit bericht niet omdat de tumor zichtbaar groeide. Ik hoopte alleen dat het positief was en de jeuk en pijn duidde op herstel. De chemo lijkt de beste optie, omdat door operatie en/of bestraling het meetpunt, dus de primaire tumorhaard verdwijnt en er geen controle kan plaats vinden, ook pakt chemo die kwaadaardige cellen aan die nu nog niet zichtbaar zijn.
Gelukkig is er tijd genoeg om eerst te gaan kramen in Breda. Er zijn nog zoveel cadeautjes die moeten worden uitgepakt. Deze foto kreeg ik deze week gestuurd door Bets, een medeschilderes van Touche. De bloemen kreeg ik als dank voor het organiseren van het weekendje schilderen in .Apeldoorn

Straubing

Het echtpaar van de boottocht kwamen we 's morgensvroeg al tegen in het restaurant. Ze mopperden over het weer. Wij hadden in Praag geen klagen gehad. Ze waren niet naar Passau gegaan vanwege het weer. Het leek hun niets een druilerige dag op een boot. Een ander echtpaar was wel naar Passau gegaan en had prachtig weer gehad. Ik ben de mening toegedaan dat als je eens slecht weer treft, het weer er niet beter van wordt als je blijft afwachten en zeker in de bergen niet. Aan de andere kant kan de zon schijnen.
Wij wilden de laatste dag een rustige dag om nog wat kadootjes kopen, wat wandelen, een krantje halen en kozen daarvoor het stadje Straubing. Straubing heeft ons versteld doen staan. Zo'n leuk stadje met veel bezienswaardigheden kerken, torens en oude gebouwen. Heel bijzonder. Ik geef het Internetadres erbij, dan kan degene die dat wil via het scherm een kijkje gaan nemen www.straubing.de emailadres tourismus@straubing.de. Zaterdags zijn we weer naar huis gereden voldaan en gelukkig.
Ik besef dat deze wijze van verslaglegging gauw een opsomming wordt en niet altijd even prettig leest.
Commentaar is welkom

Praag

Veel te veel te zien voor zo'n korte tijd. Daar gaan we beslist nog eens naar toe.
Praag heeft weinig te lijden gehad van de tweede wereldoorlog en is bijna nog gaaf.
Op de eerste foto zie je het Jan Palachplein naar de student genoemd die zich in 1968 in brand stak.

vervolg

Woensdag begon de dag grauw en zochten wij de Donau op. Na eerst een wandeling te hebben gemaakt voeren we met de Donauschiffahrt vanuit Deggendorf een uurtje de Donau af. Bijna een hele boot voor ons alleen en een zonnetje in het gezicht. De dag erna zag ik aan de rode kleur in mijn gezicht dat het zonnetje erg zijn best had gedaan. Voordat we aan boord gingen aten we aan de wallenkant op een terras waarbij we kennis maakte met een Hollands echtpaar die we eerder in de ontbijtzaal zagen en dus in het zelfde hotel logeerden. Zij wilden niet met de boot omdat de duur van de tocht voor hen niet lang genoeg was. Ze wilden het uitstellen tot donderdag. Wij niet omdat het weer zou omslaan en we daarom een dagje Praag hadden geboekt.

18 oktober 2010

Vanmorgen in het Ziekenhuis de nodige onderzoeken ondergaan Echo, Botscan en bloed achtergelaten bij het lab. Volgende week de uitslag. Ben benieuwd en er niet helemaal gerust op. De tumor in mijn linker borst verdikt zich steeds meer en voelt pijnlijk aan. De laborante die de botscan af nam dacht dat ik een mamaeprothese per ongeluk had aangehouden. Nee dus, het was de tumor die het beeld onduidelijk maakte. Gelukkig ging het prikken zowel bij het lab als voor de botscan goed. In de twee uur wachtperiode een nieuw mobieltje gekocht. Een eenvoudige zonder toeters en bellen om goed bereikbaar te zijn. Melanie heeft niet zo lang meer te gaan en als de baby komt ga ik naar Breda om Fenna op te passen. Vorige week was ik nog een nachtje bij ze te logeren. Een leuk jong gezin dat zich sociaal opsteld en als ze kunnen anderen helpen. Afgelopen zaterdag deed ik met Bart en Jolien een rondje Vondelpark. Zo'n vrolijke baby. Ze kan al in haar handen klappen en lacht vaak haar twee ondertandjes bloot. Volgende maand wordt ze een jaar. Een groot goed mijn kleinkinderen.
Even terug naar de vakantie in Duitsland om het restant van de tweede week te beschrijven. De dinsdag hebben we de Pröller beklommen. Een boswandeling op een hellend vlak die ik in één keer aflegde, waardoor ik op de top aangekomen eerst een uur nodig had om weer bij bloed te komen. Het is een prachtige omgeving waar je uitstekend kunt wandelen. Mijn conditie was niet meer dat. wat ik er van verwachtte. In de middag hebben we nog een deel van de glasstraat afgelegd. In Bodenmaïs naar de glasblaaskunst gekeken en heerlijk op een terras soep gegeten. We bezochten een aantal plaatsen zoals Zwiesel en Gravenau en Freyung. Glas in alle kleuren van de regenboog, in soorten en maten en soms kunstzinnig gebruikt. Zoals deze beschermde pyramide van wijnglazen opgenomen in het Guinnesbook of records

verder

Inmiddels heb ik een schilderweekendje Apeldoorn achter de rug met z'n achten en zo gezellig. Vrijdagavond uit eten in de stad, een behoorlijke tippel waar mijn hielen meer moeite mee hadden dan mijn rechterbeen. Wel blaren maar geen pijn in mijn botten. Zaterdag de hele dag geschilderd op het terrein van de stayokay. Het regende niet maar door de bosrijke omgeving bleef het druilerig en gedroeg de acrylverf zich als olieverf. Voor velen was het een probleem helder te schilderen door de vermenging van de kleuren. Na het eten liepen we naar hotel Apeldoorn om een koppie te doen met het idee de avond later rustig af te sluiten. Het liep echter anders. Er was een grote familie bestaande uit zeer jonge gezinnen die een quiz hadden voorbereid en ons plus een groep mannen uit Apeldoorn vroegen mee te doen. Leuke vragen, speels uitdagend naar elkaar, fijne muziekriedels en de nek aan nek race van Touche met de Apeldoorners maakte de avond tot een onvergetelijke happening. Om drie uur verlieten we de dansvloer met dank aan de jongelui. Maandag was ik voor mijn infuus naar het West-Friesgasthuis, gisteren voor een audit naar Gouwzee in Volendam, vanmiddag werken, vanavond schilderen en morgen komt de eetclub dineren. Het vakantie vervolg moet dus nog even wachten, maar staat op stapel.