Voortgang

De bestralingen zitten erop en ik ben vandaag alweer naar mijn werk geweest. De vermoeidheid is nog steeds groot, maar de pijn is zo goed als verdwenen. Afgelopen zondag ben ik naar Vladimir geweest voor accupunctuur en heb ook zijn boek gekocht. Een bijzondere man een Russische arts die de acupunctuur in China heeft geleerd. Acupunctuur verdrijft niet de kanker maar is werkzaam tegen de bijkomende symptomen van de kanker en de medicijnen b.v. pijn en misselijkheid. Ben blij met deze behandelmethode en heb het idee dat het bij mij goed aanslaat.

Foto's van de duomo Sienna

In het traject

Vandaag voor de derde dag naar Alkmaar geweest voor bestraling. De pijn wordt minder en de vermoeiendheid meer. Het is net een loden deken die plotseling over me heen valt en waar niet tegen te vechten is. Kreeg net mooie pioenrozen van Sandra. Zet ze hier op tafel omdat ze zo lekker ruiken. Mijn marker is gezakt naar 52 en hij is sinds september vorig jaar niet zo laag gewest. Bloedwaarden waren verder goed. Alle andere kleinere klachten hoeft nog niets mee. Gewoon mijn APDinfusen blijven halen en in augustus voor bloedcontrole. Waarschijnlijk pas in oktober een botscan dat is vanwege de bestraling in augustus nog te vroeg. Een goede ziekenhuisdag dus. Ondanks de vermoeidheid hoop ik dat ik me toch nog beter zal gaan voelen. Tussendoor ook nog naar de Notaris geweest voor legalisatie van mijn handtekening, 20,00 euro kost dat en dat deden ze vroeger kosteloos. Ria Hoeve was vandaag mee als chauffeur en ondanks de reden van ons uitje is het toch heel gezellig zo'n dagje. Om het blog wat op te vrolijken doe ik er nog de foto.s bij die ik gisteren beloofde van Toscane. Een paar uit de Duomo van Sienna. Een prachtige marmeren vloer die op een foto eigenlijk te kort gedaan wordt, maar misschien prikkel ik er iemand mee om ook te gaan kijken. En natuurlijk geldt dat ook voor de wanden en al het andere interieur. Je moet er zijn om de grootsheid ervan te kunnen beleven.

Geheugen

Vandaag de bestraling al achter de rug. Donja was taxichauffeur en reed me na Alkmaar ook nog even langs Purmerend om op mijn werk de nodige telefoonnummers en artikelen mee te nemen om thuis te werken. door al dat gedoe zou ik bijna vergeten dat ik vorige week om deze tijd nog op vakantie was. Woensdag was een dag aan de Middellandse zee in Viareggia. Heerlijk op een terras de krant, wel een telegraaf, gelezen en lekker gedronken en gegeten. Het was onze laatste volle vakantie dag en we waren al bezig met de voorbereiding naar huis. Uitrusten van de vakantie. Want wat hebben we veel gedaan en wat was het mooi. Om mijn eigen vakantie niet te vergeten zet ik een paar foto's bij dit blog. Gewoon om mijn geheugen op te frissen. Voor de kust van Viareggio staat dit beeld. Een gedenksteen waarschijnlijk aan een watersnoodramp, krachtig en vol pijn daarachter de badplaats met zijn parasolletjes en art deco huizen voor de bergen aan de horizon.

De eerste dag

Vandaag kreeg mijn been zijn eerste portie aandacht in de vorm van een lokale radioactieve bestraling. Afgelopen maandag ben ik getekend. Het is mooi dat al deze apparatuur bestaat, maar het heeft zeker ook iets engs, als je er aan overgeleverd bent. Er is niets om te controleren, omdat ik van het geheel niets snap. Het gaat mijn weten te boven. Toen ik de deur van het kleedhokje achter me sloot merkte ik de zwaarte van de deur en zag het als een bevestiging dat ik op de goede afdeling was beland. Een jong meisje met krullen bekeek me aandachtig en vertelde wat er zou gebeuren. Eénmaal in de bestralingsruimte kwam er een tweede radioloog bij om me op het toestel precies in de juiste houding te leggen. Het was even een klusje om het goed te krijgen en als patient kun je eigenlijk alleen maar bereidwillig je laten vormen. Daarna gingen ze beiden weg en de krullen zuster zei terug te komen wanneer het toestel klaar was. Ze zei me zo stil mogelijk te blijven liggen en wanneer ik moest hoesten mijn arm op te steken. Ook wanneer er iets anders niet goed met me ging. Met de armen gekruist op mijn borst onder ging ik mijn lot. De bestraling duurde maar heel kort en ik voelde er geen lichamelijke sensaties door geen prikkelingen en ook geen warmte. Het toestel bestraalde eerst van achteren en draaide daarna zelfstandig naar de voorkant om daar nog een moment zijn aandacht te schenken. De laboranten zaten ondertussen in een andere ruimte en hielden me van achter een glazen wand in de gaten. De krullen zuster zei bij het afscheid dat ik niet moest schrikken wanneer de pijn verergerde dat kan een reactie zijn op de vochtophoping. Al met al stond ik na 10 minuten weer buiten met een ervaring rijker. Maandag kwam ik een bewoner tegen van het verzorgingshuis waar ik werk. Hij sprak me gisteren aan en zei: ik zag u toch gisteren in Alkmaar en u bracht een mevrouw, dan kunt u mij ook wel brengen. Ik voelde me genoodzaakt hem te vertellen dat ik niet die mevrouw bracht, maar de Mevrouw mij en dat ik juist door deze ervaringen hem beter kon begrijpen. Hij was er gisteren in de gespreksgroep, zat dicht naast, maar sprak niet door pijn.
Zelf heb ik een pijnstiller ingenomen en dat maakt het draaglijk. Ik hoop dat deze vorm van aandacht mijn lijf een steuntje geeft om die tumor op die plaats te beteugelen. Morgen moet ik vroeg en daarna ga ik op Jolien passen. Een hele directe verbinding die mij doet voelen waarom deze behandeling belangrijk is.