De hele maand september niet aan mijn blog gewerkt. Niet dat er niets te melden was de computer was eenvoudig niet in de buurt. Deze dame is na haar verjaardag, die zeer geslaagd was met
Louis naar
Oost-Duitsland vertrokken. Een week in
Freital, even boven
dresden, vijf nachten
Röstock en een week
Spreewald maakten er weer een wereld vakantie van. Boeiend land
Oost-Duitsland. Het laat zien hoe veerkrachtig mensen zijn. De mensen zijn aardig en hulpvaardig. Vaak kwamen ze al vragen naar wat ik zocht wanneer ik met een kaart of boekje in mijn hand stond te draaien. Veel steden en dorpen zijn voor een groot deel al verlost van de grijsheid en somberheid die de
DDR-republiek met zich mee bracht. Toen we in het
Spreewald waren hebben we ook een bezoek gebracht aan
Eisenhüttenstadt een stadje aan de grens met Polen en tijdens het
DDR-bewind speciaal uit de grond gestampt om een staal industrie voort te brengen. Veel flats van 6 hoog, de eerste van 1953, sommige nog in de oude staat dus vies grijs en monotoon. Toen ik door die straten liep voelde ik de onbeduidendheid van een mens in die tijd. De flats werden nu opgekapt. Met hele vensterbanken en een kleurtje op de muren zagen ze er heel wat beter uit. De stad had
één hoofdstraat met winkels waarvan de meeste een Zeemanniveau verkochten met daarnaast veel prullaria. Hier en daar stonden beelden of gedenktekens met strakke afbeeldingen en meestal een ster in de top. Het industrie terrein was tot grote terleurstelling van
Louis niet toegankelijk. Hij kon alleen vanaf de aanvoerweg wat uitbrakende pijpen en leidingen filmen. De mensen in de Stad vertelden de crisis nu erg te voelen en hoopten dat de staalbouw weer zou aantrekken.
We zijn ook naar
Senftenberg geweest om te fietsen. Op de kaart een stadje midden in een meren gebied. Het zou mooi weer worden en we dachten langs water te fietsen met een koel briesje in het gezicht. Bij
Seedwitch lieten we de auto achter en gingen via een burg de
plaatselijke hoofdweg over in de veronderstelling daar het eerste meer te zien. Bij de rand aangekomen klommen we naar het eerste uitzichtpunt en konden in de verte een beetje water ontwaren. Het bleek een
tagesbouw gebied te zijn. Een
bruinkoolafgravingsgebied waarmee men grootste plannen had in de toekomst en al vast op de kaart had gezet hoe een en ander er in 2015 of 2020 uit zou zien. Na een drie kwartier fietsen kwamen we in een plaatsje waar in het midden van het meer al een heuse brug pronkte. Het water
stond nu nog aan de voet van de brug, maar zou over 10 jaar een meter of 8 gestegen zijn en een goed recreatiemeer vormen. Er was een symposium of een congres waaraan minstens 20 landen deelnamen om van de
ervaringskennis der Duitsers te leren. Je kunt mindere dingen met zo'n gebied doen. Laten liggen ziet er ook afschuwelijk uit. Later op de dag waren we aan een meer dat al volgelopen was en er een stuk vriendelijker uit zag.
Duitland kent zoveel mooie plekjes en nog zo authentiek. Het hele
Spreewald is eigenlijk
één groot Giethoorn. Bruggetjes, 1500 km waterweg, punterboten,
kano's, met de hand te bedienen sluisjes had ik nog nooit eerder gezien, veel fiets en wandelpaden, boerderijtjes, mooie landelijke huizen, groente en bloementuinen, koeien in de wei, veel roofvogels kortom zoals Haaksbergen was toen ik klein was. Prachtig!! Haaksbergen had buiten de Schipbeek, het Buursemeertje en een paar veenplassen echter geen water, maar genoeg om te zwemmen en mooie jeugdherinneringen aan te ontlenen.
