Onomkeerbaar

Dat wat gebeurd is duurt het langst. Mensen maken keuzes in hun leven op grond van hun verlangens, moralistische ideeën en frustraties. Soms weet je niet eens waarom je een bepaalde keuze maakt of je denkt het te weten, omdat de emotie van dat moment hoog op laait en komt er later achter dat een deel van je motivatie door een diep liggende angst gevoed werd. Doordat jezelf het middelpunt bent van alle informatie zowel van de buitenwereld als vanuit jezelf kun je naar hartelust verbindingen leggen tussen zaken die op zich niets met elkaar hebben te maken, maar in jouw wereld zich voordoen. Het is één van de moeilijkste zaken in het leven om jezelf te kennen.
Je kunt achteraf je keuzes afkeuren en betreuren. Toch meen ik dat het geen zinvolle houding is naar je zelf. Wanneer je de keuze destijds goed overdacht hebt, kun je beter zoeken naar wat het je leert.
Impulsieve keuzes richten soms schade aan, maar zelfs hier kun je naar mijn mening van leren.
Eerlijk kijken naar jezelf en naar wie je was op dat moment kan je helpen. Je hoeft jezelf niet persé te veroordelen, een stuk begrip naar de persoon die je op moment was en die zich in die situatie bevond kan je helpen je zelfwaardering terug te vinden.
Soms is het nodig op zoek te gaan naar het kind in jezelf dat geleerd heeft te overleven, maar nu nog steeds dezelfde methoden hanteert, die zich echter nu tegen je keren en tot last zijn geworden.
In vrijheid willen leven, daarmee bedoel ik, bewust kiezen voor je verbintenissen en de wijze waarop je daarmee om wilt gaan is hard werken. Het is groeien en groeien doet pijn.

mussen

Het is vandaag warm. Zo'n dag dat de mussen dood van het dak vallen. Ik ben vrij en mis elk impuls om iets te gaan doen. Gewoon moe en te warm. Zelfs het rubriceren van foto's is te veel moeite. Mijn mussen hangen nu bij Josien in de hal. Ben blij dat ze er zo blij mee is. Ze waren ook mooi. Wanneer ik een schilderij heb gesigneerd is het af en dan begint mijn gewenningsproces. In het eerste stadium is mijn kritiek nog hevig, maar na mate de tijd vordert begint het schilderij steeds meer een zelfstandig iets te worden en uiteindelijk kan ik me niet meer voorstellen dat het mijn produkt is. Dan is mijn kritiek nog mild aanwezig maar doet geen pijn meer. Dan is het echt geboren. Hier zijn de mussen.

Oma zijn

Heerlijk zo'n kind, gewoon om van te houden. Ben nog steeds verliefd op haar. Vorige week hoorde ik iemand op de radio vertellen over geluk en zijn geluksgevoelens. Hij zei het grote geluk niet vaak te beleven, dat kwam zelden voor, maar allerdaags geluk kende hij veel. Als voorbeeld gaf hij een goed lopende keukenla. Ieder keer wanneer hij hem openschoof ging het lichter dan verwacht en voelde het als een kleine geluksbeleving. Ik kon dat wel met hem meevoelen. Sommige geluksmomenten zitten in iedere dag. Ze kunnen er in ieder geval in zitten als je er gevoel en oog voor hebt. Een zachte bries op je huid, een bloemenluchtje dat onverwacht je neus bereikt, een melodietje, een glimlach, een onverwacht telefoontje en zoals vandaag de foto's van vorige week met als hoogte punt de grote blauwe ogen van Fenna.

Iets minder is dat ik gisteren ontdekte dat ik hoge bloeddruk heb. Gewoon per ongeluk omdat ik voor iemand anders een boeddrukmeter ging halen die vervolgens op mij gedemonsteerd werd.

Ben de laatste tijd wel moe en dat is niet vreemd met mijn ziekte onder de leden. Het blijft moeilijk goed te voelen waar lichaamssignalen vandaan komen en deze goed te interpreteren.

Vanmiddag ga ik naar de huisarts, misschien moet ik meer thyroxine en is het euvel weer opgelost. Een langzaamwerkende schildklier kan hoge bloeddruk geven.