Voorbereiden

De was draait al en de koffer ligt op het bed. De dag ga ik besteden aan keuzes maken, hoewel ik dat misschien beter maandagavond kan doen dan kost het niet zoveel tijd. Vandaag ga ik steeds nieuwe combinaties bedenken, die gaan dan in de koffer en met hetzelfde tempo er weer uit. Ik ga de tuin in en straks even naar de stad, misschien kom ik nog iets leuks tegen.
Gisteravond, de informatieavond over dementie was een goede avond met veel reacties uit de zaal. Niet allemaal even gemakkelijk te beantwoorden. Over sommige vragen moest ik echt nadenken en bekennen dat ik daar geen algemeen geldende antwoorden voor had. Dementie is een procesmatige ziekte. Het is steeds een zoeken: hoe kan ik de bewoner het best tot steun zijn.
Een warme verzorging met begrip en veiligheid is ontzettend belangrijk.
Na de bijeenkomst kwamen een aantal mensen bedanken voor de metaforen die ik gebruikt had.
Mijn vader deed dat in gesprekken met mij veel en was daar goed in. Niet dat het altijd de meest vleiende voorbeelden waren, maar ik snapte hem daardoor. Ik weet nog mijn eerste vriendjes werden vergeleken met horzels en ik was het paard dat recht voor de ploeg moest blijven lopen. Hij zei dat een goede boer het paard mee naar huis nam of de horzels weg sloeg.
Ik heb gisteren ons geheugen vergeleken met een boekenkast waarbij de eerst boekjes zonder woorden, alleen geluiden, reuk en plaatjes van je eerste levensjaar, op de onderste plank staan.
Ieder jaar komt er een plank vol boeken bij. Met titels als: Hoe moet je fietsen, De namen van familie en de relatie tot Wiskunde A en Franse Steden. De dementie is als een boekenwurm en houdt van moeilijke boeken en nieuwe. Dus de onderste blijven het langste staan. Na afloop van de avond schoot me te binnen dat boeken met een zwaar emotionele lading met dikke inkt worden geschreven en daar houdt de boekenwurm niet zo van die blijven lang staan met titels als: De slechte gezondheid van mijn vader, Ondergedoken in de oorlog en Armoede. Ze zijn zwaar verteerbaar, maar vallen ten slotte ook ten prooi aan de boekenwurm.

Expositie

Pinksteren is de jaarlijkse expositie van Touche. Gisteravond heb ik mijn schilderijen gebracht de aquarellen voor zien van een mooi passe partou en de kasteeltuin op doek van oogjes en een metalendraad. Een goed gevoel heb ik over mijn ingeleverde keuze. Het zijn drie werkstukken waar ik iets mee heb. Ze zijn ook kleurrijk. De kasteeltuin is in Assumburg gemaakt, tijgertje in het ziekenhuis en de papavers met als titel troostkaartje in Oosterleek op de club en bij Louis thuis. Het is zo'n geweldig gevoel als iets beter lukt dan je gehoopt had. Op de foto hierboven is het schilderij rechts mijn tuin werkstuk.

Vanavond ga ik in het Jaap een avond voor vrijwilligers begeleiden over Dementie. Ik hoop op een goede opkomst en vooral op goede gesprekken. Ik wil de avond beginnen met een inleiding en daarna de video vertonen van de Alzheimerstichting met mij is niks mis". Een voorlichtingsfilm waarin de relatie tussen processen in de hersenen en het gedrag en de beleving van Alzheimerpatienten centraal staat. Wanneer er niet genoeg vragen komen uit de zaal of eigen ervaringen, wil ik met ze gaan uitzoeken wat we demente mensen kunen bieden om hen in hun leven met zo goed mogelijk te steunen. Ook wil ik nog een aantal zaken voorbereiden voor na de vakantie. Na vandaag komt het leven in het teken van de reis te staan. Volgende week gaan we naar andalusië. Voor die tijd moeten er nog plantjes de tuin in, het gras nog gemaaid enz Een mens kan niet zo maar de boel achter laten.

5 mei

Vandaag is bevrijdingsdag en gisteren herdachten we de doden. In het Jaap van Praaghuis was om half 3 de dodenherdenking. We hadden een gastspreekster van de St. Westerbork. Ze had als baby en peuter ondergedoken gezeten en geleerd haar emoties te onderdrukken om haar en het leven van haar lotgenoten te sparen. De ervaringen die mensen op doen in hun vroegste jeugd hebben veel tijd nodig om aan de oppervlakte te komen. Niet weten waar je angsten vandaan komen, waarom je je zo eenzaam voelt, waarom je doet zoals je doet. Het duurt lang voordat je kunt bepalen of dat des mensen is of dat de ervaringen specifiek jouw leven beïnvloeden. Ze zei ook een keer: eigenlijk heeft het kind in mij veertig jaar ondergedoken gezeten. Wat je niet kent, dat is er niet, maar je kunt wel een vermoeden hebben dat er ook nog iets anders moet zijn en op zoek gaan. De grote verhalen over de massa deportaties imponeren maar bij mij raakt het niet aan verdriet. De massa heeft geen gezicht. Het breng wel vragen bij mij naar boven, die echter steeds terug te voeren zijn op individuen. Waarom liet men het gebeuren?
Gisteren kwam iemand een eigen verhaal voor het voetlicht brengen en dat verhaal doet de pijn voelen. Het schroeit van binnen en laat tranen komen om het ergste te blussen in samen zijn.