Antwerpen

Louis en ik waren het weekend in de stad van Rubens en de grootste kathedraal van de Benelux. Het was schitterend weer en hebben veel met de benenwagen bezocht. De stad heeft veel mooie gevels uit verschillende periodes. Brussel is trost op z'n art deco huizen. Antwerpen echter overtreft haar met de wijk Zuurdongen en ook verspreid in de stad is veel moois op dat gebied te bewonderen. Op zaterdag wilden we via de diamantwijk naar de exotische markt. Het was stil en verlaten in de belangrijkste straat van de diamantwijk, alleen voor de synagoge stond een bewaker. Er is daar in het verleden een bomaanslag geweest die vier mensen het leven kostte vertelde de plaquette op de muur van het gebouw. Vanwege de sabbat waren de winkels dicht en waarschijnlijk de synagoge vol. We kwamen veel orthodoxe joden tegen, de mannen in het zwart gekleed met lange kousen aan, een hoed op en twee pijpekrullen aan weerszijden van het gelaat. De kinderen zijn veel in het bruin gekleed. Het deed mij denken aan gesloten Amerikaanse Christelijke sektes. Alsof ook voor hen het leven niet licht en te mooi mag worden.

Antwerpen heeft te veel moois om in drie dagen te bezoeken. We moesten kiezen en natuurlijk bezochten we ook de vogeltjes markt. Ze werd opnieuw geplaveid en de hokjes waren naar een naburig pleintje verbannen. Het waren niet veel kooien. Honden en katten heb ik helemaal niet gezien. Chincilla's en konijntjes waren de enige viervoeters die ik zag. De standwerkers deden nog steeds hun best om met grappen hun waren te slijten. Altijd goed voor amusement. De dierentuin, achter het station gelegen, is ook de moeite waard. Niet groot, maar wel gezellig.

De laatste dag bezochten we ondanks het mooie weer het museum van schone kunsten. Naast de vaste tentoonstelling was er een expositie van Fransisca Goya. het moet wel een hele intelligente men zijn geweest. Ik heb me over zijn serie Dwaasheden echt verbaasd. Bizar, soms eng en cabaretesk, maar heel kundig vlijmscherp de menselijke dwaasheden gezicht en lijven gegeven. De foto van het hoekhuis staat dichtbij het museum van schone kunsten.

Mis lukt?

De tweede aquarel van tijgertje is geboren in het West-Fries Gasthuis afgelopen maandagmiddag. Qua kleur is ze beter gelukt dan de eerste keer meer blauwgrijs.

Vandaag was ik in Molentocht om te proberen een soort straat theater te laten zien voor SaÏda met een verhaal van de spin Anansie. Ik had podiumdelen besteld, maar verzuimd een vervoersopdracht te geven. (Ik wist niet dat dat een aparte boeking was. Het leek mij zo logisch, maar dat is het kennerlijk niet) We zaten in plaats van op een verhoging, dus tussen de marktkramen van de vlooienmarkt. Er was totaal geen aandacht voor. Niet voor het verhaal en niet voor de maskers. Alles ging mis. Zelfs de pianist begon weer te spelen terwijl we aan het vertellen waren. We hebben na afloop niet de moed gehad om met de pet voor het goede doel rond te gaan en zijn letterlijk afgedropen. Zo voelt een artiest zich dus als hij niet gezien of gehoord wordt. Belabberd!!!

Vanavond komt er een model op de schilderclub en gaan we schetsen. Altijd spannend om te doen. Krijg ik een goede stoel met een gemakkelijk perspectief? Ben ik zelf losjes genoeg om snelheid te maken en het overzicht van de schets te houden? We zullen zien. Het is in ieder geval een gezellige club mensen en ik heb er zin in.

Nieuw leven

Afgelopen zondag was Fenna Madeleine voor het eerst hier. Een mooie baby die ontzettend hard veranderd. Ik kon al echt contact met haar maken. Ze lacht en maakt kirrende geluidjes. Deze zomer zal ze nog niet lopen, maar voor volgend jaar moet ik mijn terras omheinen zodat ze niet de sloot in loopt. Vorige week heb ik een E.M.D.R. sessie ondergaan. De letters staan voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Eenvoudig gezegd betekend het dat een klein stukje van mijn harde schijf is gereset. Met mijn vermoedens over de klachtenontwikkeling in de laatste maanden van het vorig jaar en de herstel periode in de eerste maanden van dit jaar ben ik naar Maria mijn therapeute gegaan. Na het verhaal aangehoord te hebben stelde ze een sessie voor. Het is een heftig emotioneel gebeuren, waarbij het vertrouwen in je therapeut van cruciaal belang is. Onder het herbeleven van facetten uit je leven prikkelt zij beide hersenhelften en klopt als het ware oude vastgezette assosiaties los. De baby's die vroeger thuis zijn geboren stonden in het centrum van de aandacht met alle onzekerheid en verdriet. Ik hoop op deze wijze meer vrijbaan te hebben gemaakt voor de OMA in mij en meer te genieten van mijn kleinkinderen en aanstaande kleinkinderen. Ik heb al vaker deze sessies gedaan op andere levensgebieden en met goed resultaat. Het is vrij nieuw en wordt vaak gebruikt als een kort durende behandeling voor een post traumatisch stress syndroom. Ik ben blij met mijn therapeute, dat deze behandeling bestaat en met mijn moed, want dat heb je er wel voor nodig.
Ook waard om vermeld te worden is het restaurant voor Moeders waar ik door Bart werd uitgenodigd. Het is op de Hoek Rozengracht-Nassaukade, een menukaart met ouderwetse gerechten, gezellig druk dus reserveren en duizenden foto's van moeders aan alle muren. Heel biezonder zo'n avondje uit met mijn oudste zoon.
Afgelopen woensdag was Josien een dagje hier en zij herinnerde me aan het feit dat ik vorig jaar gezegd heb dat ik nog recht heb op zeven vette jaren. Ze lijken begonnen te zijn. Ik zie Josien graag en dus veel te weinig.
Donderdag ga ik met Louis een weekend naar Antwerpen gezellig banjeren.

schilderen

De eerste aquarel van tijgertje. Er zullen er nog meer volgen. Haar kop is al echt tijgertje maar kan nog beter of anders. In ieder geval schilder ik weer en dat is belangrijk. Zou het nog bijna verleren. Volgende week zondag komen Douk en Mel op bezoek met Fenna.

Ken u zelf

Volgens Socrates was het de enige mogelijkheid echte kennis te verwerven. Het is niet gemakkelijk volgens mij. Ik ga er van uit dat een deel van ons vroegste geheugen in ons lichaam is opgeslagen en niet in ons brein. Het lijf is je vaak voor. Het reageert al voordat er de signalen die van de buitenwereld op je af komen bewust zijn geworden. Ik ben mezelf af en toe een echt raadsel.
Aan het einde van het vorig jaar ging ik echt niet goed. Pijn in mijn been wanneer ik fietste. Ik kan me nog dagen herinneren dat ik het gevoel had door mijn benen te zakken, geen stevigheid en knikkende knieen. Ook de bloedwaarden waren minder en nieuwe plekjes op de wervelkolom. Nu schrijven we begin maart en het gaat goed. Ik voel me goed, de MRI was goed en de bloedwaarden ook. Wanneer de marker, waaraan men het kankerproces afleest boven de 50 komt moet er van medicijnen veranderd worden. Ik ga gewoon door met de arimidex.

Een mens is een betekenis gevend wezen. Zo ook ik. Misschien klopt mijn verhaal technisch niet, maar het lijkt of er deeltjes van de puzzel in elkaar vallen.
Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was de oudste zoon van een boer met een gemengd bedrijf in Twente. Katholiek en 14 kinderen. Hij werd zoals zo velen textielarbeider toen hij trouwde. Mijn moeder kwam uit het dorp en werkte op het vilt, een textielfabriek. Ook zij kwam uit een katholiek nest met 11 kinderen. Ze trouwden in 1952 en in augustus het jaar erop zag ik het levenslicht. Ben dus de oudste. Mijn ouders werden geconfronteerd met de resusfactor en dat betekende dat er een aantal baby's na mij zijn overleden, vlak na de geboorte. Een meisje overleed toen ik anderhalf was, het volgende meisje toen ik vijf was, een tweeling toen ik negen was het meisje vlak na de geboorte, het jongetje heeft een paar dagen geleefd. Mijn ouders hadden veel verdriet toen het jongetje ook overleed. Samen met een oom van mijn vader stonden ze in het mortuarium. Met mijn vader ging ik kijken. De oude man in het midden en de twee kleine kistjes aan weerszijden. Mijn vader zei dat het goed was zo, nu kon zijn oom nog ijsjes voor ze kopen onderweg. Daarna heeft mijn moeder nog een bijna voldragen baby verloren toen ik 12 jaar was. Gelukkig heb ik een broertje en twee zusjes. Broer is 3 jaar jonger, mijn zusjes 7 en 11 jaar. Inmiddels dus volwassen mensen, die allemaal hun eigen gezin hebben gesticht.
Het zit dus in mijn lijf, de spanning wanneer er weer een baby gaat komen. Het is voor mij niet allemaal zo vanzelfsprekend dat het goed gaat.
Ook toen Sophie kwam in 1986 werden de tragische kanten van haar komst al snel duidelijk.
Sophie zelf was een pracht baby, maar alles ging niet vanzelfsprekend en ze is tot nu toe nog geen deel uit gaan maken van mijn dagelijks leven.
Met Fenna gaat het gelukkig goed. Ze is 2 januari geboren en maakt nu deel uit van een heel gelukkig gezinnetje. Afgelopen zondag heeft mijn moeder haar tweede achterkleinkind mogen bewonderen. Vier generaties in één huis en dat maakte we voor de eerste keer mee. Ik adem weer. Ik zucht van verlichting. Ik krijg weer zuurstof en het gaat weer goed met me.
Jammer genoeg had ik zondag mijn fototoestel vergeten. Het is niet op de gevoelige plaat vastgelegd.