Ritme

Het is te vroeg om te zeggen dat het wekelijkse ritme weer tot stand is gebracht, maar de aanzet is gegeven met vandaag voor de tweede maal een pilatus uur. Gisteravond ook voor de tweede maal dit jaar naar mijn tekenclubje geweest. Vanwege de verhuizing van het kerkje in Oosterleek naar een warme lichte kunsthal in Venhuizen hadden we in januari vakantie. Het kerkje was een romantisch atelier maar 's winters berekoud en soms moeilijk te bereiken. De landweggetjes worden bijna niet sneeuwvrij gehouden en aan twee kanten zijn er sloten langs de weg. Hoewel als ik eerlijk ben geldt de laatste zin ook voor de hal van Felix. Twee weggetjes minder en veel betere parkeerplaatsen. Bij Felix is het warm in de hal en omdat hij zelf ook kunstenaar is aandacht voor licht. Geen onbelangrijke voorwaarde om tot goede prestaties te komen. Er zijn zoveel mensen en activiteiten waar ik van hou. Ik verveel me geen moment, kom tijd te kort en ik weet dat rust inbouwen voor mezelf ook niet onbelangrijk is. Soms is die rust zelfs prioriteit, dan is mijn huis zo'n plek om tot mezelf te komen. Vertrouwd, met Baggio en kan ik op mijn eigen wijze aanrommelen om me weer op te laden voor de volgende activiteit. Die ingehouden spanning die vooraf gaat aan een activiteit waarin een deeltje onzekerheid zit, vreugde, kracht en misschien zelfs angst voor de mislukking vind ik prettig. Nieuwsgierig naar wat komen gaat. Een leeg blad kan mij toegrijnzen of een groep mensen die een gesprek willen aangaan. Ik hou van dat onbekende, niet weten hoe een proces zich ontwikkeld.
Eigenlijk wil ik nu een stuk schrijven over hoe erg het is als je van niets houdt. De zinnen daarover rollen steeds over het scherm uit, maar dekken de lading niet en worden door mijn onvrede daarover weer verwijderd. Ik geloof dat ik vandaag maar het beste kan besluiten met te schrijven dat ik een gelukkig mens ben, doordat ik me kan verbinden met mensen, dus met het leven. Morgen ga ik naar Utrecht voor Josette mijn jongste collega, die haar bull krijgt en 's avonds is er eetclub bij Guido. Eerst ga ik nu werken.

Maandag

De eerste dag van de week en vanmorgen al naar Pilatus geweest om mijn goede voornemens te bekrachtigen. Afgelopen vrijdag was ik bij de orthopeed. Een krachtige heldere jongeman, die mijn verhaal aanhoorde en graag een röntgenfoto van mijn dijbeen wilde om hem te kunnen vergelijken met vroegere. De laborante in de röntgenkamer merkte op dat ze mij maar weinig aanwijzingen hoefde te geven. Helaas, ben een ervarings-deskundige. De orthopeed vergeleek, raadpleegde nog even zijn collega en kwam tot de conclusie dat er weinig kans is op een spontane breuk. Tja, bij vallen breekt het been eerder als de andere en springen is ook niet zo'n goed idee, maar spontaan breken bij het lopen en/of beweging achtte hij de kans klein. Hij ging nog wel even in op mijn angst voor een operatie en vertelde dat wetenschappelijk, dus met statistieken niet is aangetoond dat een operatie leidt tot eerder verval van de ziekte, dus tot een slechtere prognose. Ja, waarschijnlijk is mijn angst voor het roeren in de tumor en de daardoor vluchtende kleine celletjes ongegrond, maar ik ben toch blij dat het voorlopig niet doorgaat en probeer mijn spieren weer te versterken. Een beetje afvallen kan ook geen kwaad, drukt tenslotte allemaal op dat bot.

We gaan er weer voor. Ondanks mijn ongerustheid, vind ik het achteraf wel prettig dat de laborant van de CT-scan aan de bel getrokken heeft. Het geeft mij het gevoel dat het oplettende professionels zijn in het ziekenhuis.

In dit jaar staan nog heel wat feestjes op stapel. Mijn zoon Bart gaat trouwen met Anne in augustus, mijn zus Karla wordt 50 jaar, Ad en Margo vrienden samen 100 en dan nog de gewone verjaardagen. Heel langzamerhand komen we ook weer in de stemming om over vakanties na te denken. Waar gaan we wanneer naar toe?

De foto is gemaakt tijdens een fietstocht vorig jaar in Wijdenes. Voor mij heeft deze winter lang genoeg geduurd. Ik verlang naar beweging en buitenlucht.

mijmeringen

Het sneeuwt nog steeds in Nederland. Vanmorgen reed iedereen niet harder dan 30 km per uur, behalve een aantal auto's die beschikken over winterbanden. Alles is wat rustiger dan normaal en dat geeft tijd om na te denken, te mijmeren. Wat is nu echt belangrijk!! Gezondheid? Ja belangrijk, maar niet het aller, aller!

Goede relaties en momenten van helderheid. Momenten dat alles op z'n plaats valt en datgene wat je diep van binnen weet wordt bekrachtigd. Soms gebeurd dat gelijk krijgen op een hele onverwachte wijze. Dat betekent niet dat het aangenaam is om gelijk te krijgen. Het doet mijn hart krimpen en ik weet dat al dat aangedane leed niet nodig was geweest, als men eigen angsten en de waarheid onder ogen had gezien. Om dit hele verhaal nog vager te maken, ik bedoel het niet eens moralistisch, maar meer in de zin van: "Er is voor iedereen een plekje bij de boom". Iedereen heeft recht op erkenning en zijn eigen liefdesleven, maar wees eerlijk over je bedoelingen. Van mij hoeft niet iedere ontmoeting rechtstreek te voeren naar de enige echte grote liefde van je leven. Misschien kunnen zich in een leven wel meerdere grote liefdes vormen en periodes van gelukkig zijn en zijn voor de tot stand koming daarvan wel heel veel ontmoetingen nodig. Wie weet is het leven wel bedoeld als een treinreis waarin mensen op en uitstappen in je leven. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het niet juist is, mensen te misbruiken of te beschouwen als je eigendom.

Er zijn momenten dat het leven mij als één grote chaos voorkomt of een organisch gebeuren, waarin ik meeloop zonder dat ik enige invloed kan uitoefenen op gebeurtenissen. Er zijn echter ook tijden dat ik meer bij mezelf ben en niet groot denk. Dan biedt het nu de oplossing voor het probleem of doen zich totaal geen problemen voor en dobber ik rustig, kan ik aanvaarden dat het is zoals het is. Ben ik gelukkig, is mijn hart vrij en open en voel ik de adem in mij.

De foto laat de twijfel van Baggio zien: "Zal ik wel of geen koude pootjes op doen".