Het jaar afsluiten

Hoe doe je dat op een goede wijze? Volgens mij met een heleboel hoop in je hart. Kilo's hoop.
Hoop op een beter klimaat voor iedereen op alle mogelijke denkbare wijzen. Het is nodig in deze wereld. Ik heb al weer het journaal gezien en de Israëliers verspelen hun sympathie, wat mij betreft De Hamas trouwens ook, maar die hebben waarschijnlijk minder keus. Wat zetten de palestijnen nu op het spel. ze hebben niets, dus kunnen ze ook niets verspelen. Het is ook al zo'n oud conflict. Meer dan een staakt het vuren en opblaaspraktijken zit er waarschijnlijk niet in. De Israëliers zouden er beter aan doen de grenzen open te stellen, maar waarschijnlijk is het breakevenpoint allang voorbij. De gewone mensen worden de dupe. Het volk krijgt de leider die het verdiend. Met deze laatste zin kan ik in dit geval niet uit de voeten. Waarom krijgen ze zulke wraaklustige leiders? Ik word triest van de journaalbeelden. Hoop is alles wat rest.
Het is mooi buiten. Er ligt rijp op de daken en bomen. Alles is voorzien van een keurig delicaat wit kleed. De baby vindt het, denk ik, te koud, want ze zit nog steeds in haar holletje. Gelijk heeft ze, want naast dat het koud is knalt het buiten verschrikkelijk en ik vind dat naar, ronduit naar, op de eerste plaats voor mezelf, maar ook voor de beesten. Het is toch een rare gewoonte die veel geld kost. meer dan 70 miljoen geven ze er aan uit. Dat is met de bejaarden en alle kinderen mee gerekend 5 euro per persoon en ik ken heel veel mensen die er geen euro aan uit geven. Hoezo financiële crisis? Ik snap steeds minder van de wereld en het leven. Willen ze de crisis het jaar uitschieten is dat het substituut voor de oude geesten geworden? Ik ga het jaar uit met meer vragen dan ik er aan begon, zo hou ik me ook volgend jaar gaande en de liefde die ik voel voor de mensen om me heen doet de rest.

Een open einde

Morgen is het oude jaar ten einde en waarschijnlijk ben ik dan nog geen OMA. Begin het nu toch echt spannend te vinden. Douk is er ook nerveus onder en Melanie zegt dat ze genoeg heeft van haar dracht. Ze zijn vandaag naar het ziekenhuis geweest en worden vrijdag opgeroepen voor een inleiding. Misschien komt het, van schrik, toch nog dit jaar.
Ben de afgelopen tijd veel bij Louis geweest. We hebben het goed samen, heerlijk rustig en ontspannen. Eerste kerstdag heb ik eerst gewerkt in het Jaap van Praaghuis. Er waren tijdens de midwinterviering minder bewoners dan voor gaande jaren. Een nasleep van de griepepidemie en wellicht zijn sommige bewoners al nerveus voor de verhuizing. 's Middags waren Louis en ik in Etten-Leur bij de ouders van Melanie te gast. Gezellig. De komende baby stond zichbaar in de belangstelling en liet de buik van Melanie op en neer golven. Het hele gezelschap leefde mee met de wellen en weeën van Douk en Melanie. We wachten op de oerweeën die nog komen moeten.

De tweede kerstdag kwamen de dochters van Louis met aanhang en Bart en Anne eten. We kozen voor de grote tafel bij Louis thuis. Lekker gegeten en ik kreeg een sinaasappelpers cadeau die ik zo direct ga uitproberen omdat er op de fruitschaal ingedroogde sinaasappelen liggen. Die pellen zo lastig, maar ik ben te zuinig om ze zo maar weg te gooien. Dus Bart de blijdschap met de pers is er eerder dan de baby.
Vanmiddag Champagne gekocht om morgen weg te schenken als prijs voor de bewoners die de flessenpost hebben gewonnen. Een fles spoelde aan op een Noors eiland 250 km boven Bergen en van een ander fles weet ik dat hij door een man uit Purmerend die hem gevonden had in Petten meegenomen is naar Spanje en daar te water is gelaten in de Middenlandse zee. Ik weet eigenlijk niet of ik het hier in een eerder blog al over heb gehad. In augustus heb ik met bewoners van het Jaap een activiteit gedaan omtrent zee en luchtpost. Een poging om je wereld te verruimen en nieuwe ontmoetingen aan te gaan. Morgenavond sluit het wedstrijdelement dat aan deze activiteit was gekoppeld. Ik neem de video over het rijk van de ijsbeer ook mee. Misschien kunnen we al een klein stukje kijken en kunnen ze later de hele video uitzenden. Tenslotte had die fles bijna de ijspool gehaald en misschien is het wel een der laatste mooie films over de ijsbeer. Met het smelten van de poolkappen komt de ijsbeer in het gedrang. Waarschijnlijk komt hij in het gedrang en sterft hij net als vroeger de dinosaurus uit, maar zeker weten doen we het niet. Misschien is er een slimme ijsbeer die zich weet aan te passen op de toendra's van Rusland of ergens anders. Het verhaal heeft nog een open einde. Net als dit jaar voor mij. Wordt ik nog OMA of niet?

De eerste lol is er af.

De blog is al gewoon aan het worden. Het ritme van schrijven is er ook uit. Heb ik een lading excuses voor maar het gebeurt toch maar. Ben nog steeds geen oma. Net Douk nog gesproken. Die kleine zit er warmpjes bij en verroert geen vin. Aanstaande maandag, dus na de kerst, gaan ze naar het ziekenhuis voor controle als de kleine er nog niet is. Wellicht behoort Melanie tot de groep vrouwen die een dracht hebben van 42 weken.
Douk's sollicitatie is niet door gegaan, maar zoals hij zelf zegt: "Ik heb me zelf op de kaart gezet."

Ben gisteren met tijgertje naar de dierenarts geweest. Hoewel ik het wist schrok ik toch van de uitslag. Slecht gebit, verklaart waarom ze zo raar dronk, hartje is niet goed, misschien nier- en schildklierprobleem, ziet slecht en is in de war. Vanmorgen was ze iets aan het vangen dat er niet was. Kan een kat hallucineren? De arts stelde voor het even te laten bezinken en te kiezen uit twee mogelijkheden of een totale behandeling om de kwaliteit van haar leven zo optimaal mogelijk te maken ( voor 14 dagen, 2 maanden, hooguit een half jaar) of euthanasie. Ga in ieder geval eiwitarm eten kopen voor haar met meer calorieën. Moeilijk keuze, maar als ze pijn aan haar gebit heeft of andere pijnen kiest ik voor euthanasie. De tweede week van januari wil ik dat doen, misschien wil Bart mee. Hij is dan vrij om te verhuizen. Het is zijn kat eigenlijk, maar het voelt alsof het mijn kat is. Er moeten nog mooie foto's van haar genomen worden. Ze heeft zo'n pregnante kop.

Net naar Dr. Bakker geweest. Vond het leuk om hem over mijn leven te vertellen. Over Louis, de jongens met hun lady's, het oma worden, mijn werk enz. Hij had wel uitslag van de MRI gehad. Er zit een plekje op de tweede lendewervel. Piet geeft altijd uitvoerig bericht. De arts in het ziekenhuis had het over staartbeen. Gelukkig draait mijn leven niet om de kanker. Gebeurt er veel meer en dat zijn ook nog hele belangrijke mooie zaken

Bijna Oma

Er is steeds meer telefonisch contact met Breda, maar alles is nog rustig. Douk belde een half uurtje geleden om te vertellen hoe z'n sollicitatiegesprek verlopen was. Hij was erg enthousiast en beoordeelde het gesprek als goed en de baan als zwaar. Hij wil controleur worden bij de Leen Bakkerfilialen. Spannend, er waren drie medekandidaten. Vanaf vandaag gaan Douk en Melanie aftellen voor de baby. Het is niet echt erg koud en niet glad, plus een vrij weekend , dus wat mij betreft mag ze komen. Ik ben er klaar voor en een beetje gespannen. Gauw emotioneel aangedaan. Het is toch al zo'n rare tijd van het jaar. Veel verwachtingen over sfeer en gezelligheid, het moet allemaal perfect en dan komen na de inspanningen in de rust de spanningen er uit. Ik wed dat er in menig huisgezin weer tranen en misschien zelfs wel klappen vallen. Daarbij doet in een aantal gezinnen de crisis al z'n intrede en moet men keuzes maken in de jaarlijkse vanzelfsprekendheden. Ik zelf denk dat het niet erg is. Op het moment wel, dan doet het pijn, maar later besef dat er veel meer keuze momenten zijn en word je meer mens doordat je je eigen plan moet trekken.
Vanmiddag ga ik naar het ziekenhuis voor mijn infuus. Ik had de kerstkaarten daar mee naar toe kunnen nemen om te schrijven. Zijn echter al klaar. Misschien ga ik schilderen of lezen. Het is gelukkig niet al te best weer. Thuis had ik ook iets rustigs gedaan.

Kerst

Even geen tijd gehad om te schrijven te veel te doen. Deze week droomde ik over een trein die naar een boot reed en waar ik met een verkort vrachtwagentje op mee moest. Doordat ik geen kaartje had ging de vrachtwagen zonder mij richting water. Een dame bood me aan via een andere weg er naar toe te rijden. Soms lijkt het alsof ik weer in de trein zit en er is nog zo duidelijk gezegd dat het niet hoeft. Alles mag niets hoeft. Er hangt echter zo veel in de lucht. Het oma worden, Bart en Anne die gaan verhuizen per januari naar Amsterdam, Kerst en de diners. Het maakt onzeker. Daarnaast wil ik nog een aantal zaken voorbereiden zoals de theatertoer met anansie langs de zorgcirkel. Daar wil ik maskers voor maken van papiermachte. Het zijn mijn eigen doelen en de verwachtingen van sommige mensen die bijna vaststaande verplichtingen zijn, waaraan je hebt te voldoen om emotionele ladingen te voorkomen. Ik verbaas me er over dat sommige jonge mensen zo rigide kunnen zijn in hun levenspatroon en het ergste is dat ze het idee hebben dat het zo hoort en ze er recht op hebben.
Al met al geeft het mij het gevoel dat ik weer in de trein zit. De droom zegt dat ik een ander kaartje heb en niet mee hoef te doen. Ik neem nu dat aanbod van die dame aan en kies voor een toeristische rondrit. Hoe ik het ga doen weet ik nog niet, maar ik laat de stress voor wat ze is en ga genieten. In een droom ben je alles zelf. Dus de dame die het aanbod aan mij doet ook.
Het ergste voor dit jaar de kerstkaarten schrijven heb ik al gedaan. Ik zie er ieder jaar tegenop. Ik gun iedereen een kaart. Zelfs meerdere, maar hou er niet van om een avond te zitten schrijven. Een einde jaars gedicht heb ik er nu niet bij gedaan. Ik begin steeds meer de lariekoek van deze markeerders in te zien.
Iedere dag is er één en kun je nieuwe gebieden aan je leven toevoegen of oude afronden als je dan wilt. Even dacht ik afsluiten, maar dat gaat niet, alles in je leven neem je mee, afronden dus. Ik heb tenslotte al een vachtwagentje vol, hoewel die nu wel alleen op de trein staan.

Tijgertje

Tijgertje plast niet altijd meer op de bak. In de bijkeuken liggen nu voor de deur kranten om het ergste op te vangen. Zou ze dit doen uit balorigheid of slaat de dementie toe. Dit gedrag ken ik van haar. Vijf jaar geleden toen al mijn mannen het huis uit gingen heeft ze ook zo'n periode gehad. Toen heb ik echt van alles geprobeerd. Zelfs haar achtervolg met make-up watten om haar reukstoffen uit de wangklieren (aan de buitenkant voor de goede verstaander) te vangen. Die moest ik dan op de plaats leggen waar ze geplast had. Vond ik ze 's avonds terug natter dan ik ze had neergelegd. Ze had toen een soort eiwitvergiftiging en de dierenarts schreef haar peperduur seniorenvoer voor. Nadat ik merkte dat het alleen om de eiwitten ging ben ik haar weer gewoon eten gaan geven, echter de halve hoeveelheid. Nu ben ik minder thuis, omdat ik naar Louis ga. Misschien wil ze dat niet.
Ik ga haar in ieder geval minder eten geven, want wie weet ligt het aan de eiwitten. Ze drinkt ook heel veel, meer dan ze ooit heeft gedaan. Toch lijkt ze verder goed in haar vel te zitten. Wanneer ik de borstel pak komt ze direct spinnend bij me. Ze houd er van geaait te worden en daar lijkt het borstelen op. Het is allemaal wel vervelend. Het huis gaat er door ruiken. Iedere dag moet ik dweilen soms wel drie maal. Ze miauwt wel en soms klaaglijk. Begrijp het echter niet. Dan zit ze in een hoek en kijkt voor zich uit. Ze krijgt echt rare gewoontes. Voor ze gaat drinken doet ze er eerst haar pootje in en beweegt het water. Dus zitten overal ook afdrukken van haar pootjes op. Iedere keer maar nieuwe kranten leggen en geurvreters neerzetten.
Ik heb vandaag kerstzegels gekocht. De kerstkaarten kocht ik bij Elisabeth. Een oude dame die in het verzorgingshuis woont. Ze hergebruikt kerstkaarten en het geld stuurt ze naar een kinderdorp voor kinderen die aan lepra lijden. Ze is op hoge leeftijd en af en toe vergeetachtig, maar hier heeft ze haar living van gemaakt. Ze had dit jaar al voor duizend euro omgezet.
Toen ik parkeerde om de kerstzegels te gaan kopen kwam er een man vragen of hij een klein sterretje in mijn ruit mocht repareren. Ondanks het feit dat de FBTO het niet vergoed heeft hij het gerepareerd. Een ster minder met kerst.

Met terug werkende kracht

Ja het gaat alweer over gisteren. Nico nam afscheid van zijn werk en gaat hopelijk met Jan nog lang van zijn vrijheid genieten. Ze zullen hem missen. Hij kreeg een speciale waarderingspenning uitgereikt door de directeur die verguld leek dat hij de eer had. Annet was er ook en zat geanimeerd te praten met bekenden. Even dacht ik oude bekenden, maar voor Annet zijn het nog steeds bekenden, want ze werkt weer een aantal uren per dag en vertelde dat ze weer sinds eergisteren auto mag rijden. Voor haar een zegen, kan ze gaan en staan waar ze wil en ik zie haar waarschijnlijk wat vaker. Ik zag op de receptie veel mensen terug uit mijn huwelijkse periode met wie ik geen contacten heb onderhouden. Tijdens de ontmoetingen bloeide een aantal keren de sympathie gevoelens weer op en werden herinneringen weer levend. Ik ontdekte echter ook de tijdelijkheid van sommige relaties door de moeizame gespreksgang en het ontbreken van interesse in elkaar.
De receptie was in de vest in Alkmaar. Goed verzorgd, maar ik miste de koffie. Men schenkt alleen nog een borrel (of fris natuurlijk) met gevarieerde hapjes erbij. Culinaire hoogstandjes in een borrelglasje en op amuselepels. Ook lekker hoor!!!
Dit item valt niet onder terug werkende kracht want het heeft te maken met de toekomst. Mijn oma worden. Het gaat spannend worden en ik merk dat ik er steeds vaker aan denk en onrustig van word. Spreek Douk vaker dan normaal en gelukkig gaat alles goed. Ik denk dat ik wat meer escapes in moet bouwen op mijn werk en in andere afspraken, zodat ik als het meisje komt er snel kan zijn. Voor mij is het extra het spannend, een baby is op komst. In mijn leven heb ik ervaren dat het niet vanzelfsprekend is dat alles goed gaat en goed komt. Dus duim ik dat ik mag gaan kroamschuddn.

Was gisteravond met Louis bij Herman Finkers. Een grandiose avond met voor mij veel herkenningspunten zoals de dokter die het slecht nieuws gesprek doet en daar een cursus voor heeft gevolgd Dr. Dankbaarheid.
Door z'n Twents is het voor mij thuis komen. Ook Louis zat te bulderen van het lachen, verstond het dus goed. Het was mooi en goed.

Opening van de show met:
MIEN HERT IS NICH GREUTS, IK KIEK NICH ASTRAANT OET DE OGEN ; IK HOAL MIE NICH GANGS MET GROTE ZAKEN, MET WAT MIE BOAWN 'T BENUL GEET. NEE, IK HEB MIEZÖLF TÖT RÖST BRACH. IK BIN STILLER WÖRN. ZO AS NEN KLEANEN BIE DE MOO LIG, AS ZONNEN KLEANEN, ZO BIN IK.

We zijn bezig

2006 mei Cor staat er niet op.

Gisteravond een bijeenkomst gehad bij Liesbeth thuis aan de keukentafel. Misschien kwam het door het gedempte licht of doordat we zeer dicht op elkaar zaten dat bijna iedereen zeer luidruchtig was. Bij een kleuterklas was de aanduiding storm geworden. Het was wel gezellig. Er werd veel gelachen. Ook Johan onze nieuwe medespeler liet al duchtig van zich horen.

Vorige week kreeg ik een uitnodiging van de Prinsenstichting om daar te komen spelen voor de vrijwilligers. Kan de muziek? Het heeft meer voeten in aarde dan je op het eerste gezicht zou denken. De muzikanten Cor en Fred hebben aangegeven mee te kunnen en willen doen. Wie kan er van de club en wil? Zijn er al mensen die op vakantie gaan of andere belangrijke zaken die voor gaan? Er hebben ook spelers meegedaan die inmiddels de groep hebben verlaten. Wat spelen we dan en hoe gaan we spelen? Toch kwam er gisteren een aardig programma uit de bus. Er wordt zelfs een lied speciaal aangepast voor de doelgroep.

Voor april gaat het programma ook steeds meer gestalte krijgen. Het moet een verrassing blijven dus over de inhoud kan ik hier niet schrijven. Het is zo prettig om met een groep mensen te werken die kritisch zijn maar wel positief. Mee willen bouwen aan een betere zorgwereld door mensen bewust te maken en daar ook nog zo veel plezier aan beleven.

Ik was gisteren even bij Mevr. N. Ze is 40 jaar - 1 dag ouder dan ik ben. Zo'n mooi mens. Gevoelig, bescheiden en betrokken. Ze was 80 toen ze haar tweede golf gedichten produceerde.

Ik heb van haar een van de met de hand gemaakte boekjes mogen ontvangen. Ze was een talent.

Op dit moment kan ze niet meer de juiste woorden vinden voor wat ze wil zeggen. Het begrip tussen ons ligt in de blik van verstandhouding.

Vanavond ga ik naar Herman Finkers met Louis in de RAI. De show heet NA DE PAUZE. Ik ben benieuwd misschien kan ik er nog wat van leren.

zondag

Vandaag werd mieke 50 jaar en dat werd gevierd in café de harmonie in Edam. Ze heeft officieel afscheid van haar jeugd genomen en behoort tot de middelbaren. Middels een lied, dat mij bekend in de oren klonk, werd haar nog eens extra duidelijk gemaakt dat ze de Sara lijn is gepasseerd. Gezellig! Veel oude bekenden en bekenden gezien en gesproken. Gelukkig kon ik constateren dat ook voor anderen de tijd niet heeft stil gestaan. Oude rancuneuse gevoelens waren op zij gezet. Van de eetclub waren Petra, Anneke en Herman (vaste partner van Mieke) van de partij. Aanstaande vrijdag gaan we eten bij Hugo en als mijn benen het toestaan nadien naar de Melkweg. Gelukkig gaan mijn onderdanen weer beter en probeer ik morgen pilatusoefeningen. Vanmiddag voor we de kroeg in gingen eerst een rondje in Edam met Louis gelopen en dat ging goed. En dat geeft hoop.
Edam is een mooi stadje met veel verschillende geveltjes. Leuk dat ze de nieuwbouw in de binnenstad aanpassen aan de oude stijl.
Gisteren hadden we ook een verjaardag van de aanstaande schoonzoon van Louis Lee in Opperdoes. Daar waar die heerlijke aardappelen vandaan komen. Wij werden getrakteerd op koffie met gebak en later een drankje met een hapje. Het oude vertrouwde recept. Veel jonge mensen gesproken over hun werk en ideeën.
Gisteravond voor de tv gehangen en Najid gekeken. Een Marokkaanse cabaretier met veel zelfspot. Een goed typetje neerzetten heeft niet alleen te maken met stem en gezichtuitdrukking, maar ook met aansluiting bij het referentiekader of voorkennis van je toeschouwers. Hij gebruikte veel BBNers en kan daardoor een groot publiek vangen.

herfst

Eén van mijn hobby's is schilderen.

Als lid van "touche" schilder ik op woensdagavond in het kerkje van Oosterleek. Een club zonder hiërarchie en met fijne mensen om samen te zijn.

Het laatste schilderij maakte ik tijdens het jubileumweekend van "touche"in Heemskerk j.l. oktober. We stonden vrijdagmiddag op de brug van het slot en beëindigden ons weekend met een strandwandeling in Egmond aan zee en een kop koffie toe. Voor de gelegenheid namen we onze intrek in slot Assemburg (vol pension). Het leek een schoolkamp, in dit geval met vijftigers, met giebelpartijen en verhalen voor het slapen gaan. In de trant van: zeven rovers zaten om het vuur en de hoofdman vertelde: Zeven rovers zaten enz. Acht dames van middelbare leeftijd op een slaapkamer in de toren van het slot. Het had wel wat.

Om het slot heen stonden de bomen in prachtige herfsttooien en de vele Hortensiasoorten bloeiden nog na. Het weer was prachtig waardoor we zaterdag de hele dag in de kasteeltuin konden schilderen.

Het leverde fraaie schilderijen op en een rozig gevoel. De wijn deed 's avonds de rest.

Mijn schilderij is een kleurig warm herfsttafereel geworden met een grote fout qua compositie. Zodra ik er een foto van heb gemaakt zal ik hem op het weblog plaatsen.

Anansie

Een kop van een boedha omhelst door de wortels van een boom. Op de voorgrond wilde jonge straat hondjes.


Een masker of meer?

Vanmiddag ga ik het verhaal van Anansie bewerken. Het is door Liesbeth al uitgeschreven, maar moet wat handzamer worden om te gebruiken. In januari willen we met een aantal cabaretleden langs de diverse lokaties van de zorgcirkel trekken om geld in te zamelen voor een rolstoeltaxi op Curacao. Een van de medewerkers van de zorgcirkel komt daar vandaan en wil graag terug naar huis. Tijdens haar laatste bezoek was het haar opgevallen dat mensen die rolstoel afhankelijk zijn, niet meer kunnen deelnemen aan familiebijeenkomsten, bijvoorbeeld trouwerijen en rouwrituelen.

Anansie is de held uit de slavenverhalen. Hij is met de negers uit Afrika meegekomen en maakte het hun mogelijk misstanden uit te wisselen, zonder daar direct voor gestraft te worden.

Een bijzondere vorm van cabaret zou je kunnen zeggen. We willen er een soort luister/hoorspel van maken met vreemde stemmetjes. Gisteren zag ik Jochem Meijer nog even op TV. In een recordtempo zette hij met maskers een aantal typetjes neer met verschillende stemmen. De maskers waren niet eens uitgewerkt. Ze bestonden enkel uit een snor, een neus of de gele regenkap van de weerman. De stemmen en de maskers waren een prima combinatie.

Misschien dat ik van papiermaché er ook een aantal kan maken. Het geeft toch iets extra's aan een hoorspel.

Vanavond ga ik bij Louis eten. We hebben een weekend vol verjaardagen voor de boeg of ik aan schrijven toe kom weet ik niet.

Hoe zeg je dat je kanker hebt?

Het is me vreemd te moede dat ik bij mezelf moet constateren, dat ik ook aan algemene taboes lijd. Denk er al sinds 30 november over na of ik hier zal schrijven dat ik kanker heb, terwijl het een onlosmakelijk deel van mijn leven is. Er gaat geen dag voorbij of ik word geconfronteerd met mijn zijn en de herinneringen die daar aankleven. Ik hang een label aan deze verhalen zodat degene die ze niet wil lezen, het niet hoeft. Ze vallen onder de noemer heelheid. Gezond kan ik niet meer worden, maar we streven iedere dag naar een gevoel van heelheid, mens zijn. Tja het hoge woord moet er toch een keer uit. Ik heb borstkanker met botmetastasen. Ben 100% afgekeurd en krijg een IFA uitkering. Het UWV kan geen duurzaamheid garanderen en mijn belastbaarheid is beperkt. Gelukkig mag ik nog werken voor zo ver ik het kan en krijg daar gewoon voor betaald. Gaat het iets minder en kan ik mijn uren niet maken, dan krijg ik meer uitkering. Voor alle partijen, de werkgever en mij, een prima regeling.
Deze week kan ik niet zo goed met mezelf uit de voeten. Had afgelopen weekend pijn in de liesstreek met instappen in de auto. De pijn leek op hefboompijn. Gisteren mocht ik bij de oncoloog de botscan zien en zag op die plaats geen afwijkingen in de botstructuur. Gelukkig! Toch doet mijn been zeer, misschien is het overbelasting, doordat ik onbewust het andere been ontzie. Doe dit weekend kalm aan, wellicht gaat het dan beter. Misschien heb ik vanmorgen tijdens Pilatus iets verrekt. Ik doe aan fitness en Pilatus om mijn spieren in conditie te houden. Zij ondersteunen de botten immers. Eigenlijk komt mijn ziek zijn in veel delen van mijn leven aan de orde. Ik schilder bijvoorbeeld en kies mijn onderwerpen uit mijn dagelijks leven, waar mijn ziek zijn onderdeel van is. Kanker is er altijd. Gaat met je mee naar bed en op vakantie. Je bent nooit eens zonder.
Daarom probeer ik meer te zijn dan de ziekte. Ik wil leven. Ik wil niet ontkennen dat ik er aan lijd, maar het heeft ook z'n tegendeel. Als je er van uit gaat dat kanker negatief is en de eindigheid in kaart brengt , is het tegendeel positief. Het NU is zo groot geworden en klein tergelijkertijd. En dit laatste weet ik niet uit te leggen. Het heeft met relativeren te maken, dankbaarheid, schoonheid en nog veel meer. Met de rijkdom van het leven. Voor mij onder andere dat ik de liefde opnieuw mag leren kennen.

Waar toe?

Dit is een foto gemaakt in Denekamp in september van dit jaar. Het was een heerlijke warme najaarsdag en de kinderen speelden met het water dat over het monument vloeide.

KENNIS
Wanneer je zegt: Geef me die sleutel maar, adviseer ik je eerst de deur te vinden, want als je niet weet waar de deur is, wat heb je dan aan de sleutel?
Vind eerst de deur.
Als je die gevonden hebt, kan ik je de sleutel geven.
Prem Rawat

Was vandaag foto's aan het bekijken en kwam deze tegen. Het lukt nu dus ze in mijn weblog te tonen. Louis heeft me een beetje geholpen.

Dit is de eerste dag dat ik thuishulp heb ontvangen. Grandioos. Natuurlijk moet het even wennen. Er is opeens een vreemde in mijn huis die in kasten kan en alles wat ik aan inboedel heb verzameld kritisch kan aanschouwen. Ook was ik bezorgd dat ze de katten Tijgertje en Baggio als overlast zou ervaren, maar dat viel gelukkig mee. Danielle heet ze en ze komt uit een naburig dorp. Heerlijk dat iemand met een stofzuiger door mijn huis dendert.
Vandaag zou ik met een nieuw label willen beginnen, maar het lukt me niet een foto te plaatsen.
Kennerlijk heb ik het uploaden van foto's naar dit blog niet goed begrepen. Ik sla een handeling over of beeindig de serie handelingen niet goed.
Een fotoserie van mijn schilderijen, met steeds een gedicht of gedachte erbij leek me een leuk idee. Ik moet er wel de familie en vrienden voor rond, want ik ben productief en gul geweest.
Helaas kan ik het nu niet starten. Misschien kan Louis vanavond uitkomst brengen. Met Louis heb ik een LAT relatie. Ben ontzettend blij met hem. Hij is een kadootje.
En als Louis het niet weet, moet ik wederom een beroep op Bart, mijn oudste zoon doen.

Vanmiddag was ik in het ziekenhuis voor mijn APD-infuus. Het duurt toch een paar uurtjes en ik heb de tijd gestild met aqualereren. Een techniek die moeilijker is dan ik dacht. Vooral de vlakverdelingen zijn belangrijk doordatde ruimtes tussen de compositie een speciale rol krijgen. In de boekjes lees ik dat je positief en negatief tegelijk moet denken om de techniek goed onder de knie te krijgen. Daarom moet ik nog heel lang oefenen.
Op mijn werk heerst een virus dat buikklachten veroorzaakt en erg besmettelijk is. Ik geef mezelf een paar dagen vrijaf, neem vakantiedagen op en heb voor vanavond het oefenen van de cabaretgroep "spotligt" afgeblazen. Ben de initiatiefneemster en regisseur van de groep. Een aantal leden waren terleurgesteld, het zijn gezellige avonden met veel lachsalvo's, waar de groep en ik naar uit kijken. Nu gaan een aantal in groepjes hun scene's voorbereiden. De cabaretgroep bestaat uit werknemers van de Zorgcirkel en we spelen voor het personeel van de Zorgcirkel, familie en vrienden.
Ben benieuwd wat er volgende week getoond wordt van het voorwerk. Wanneer ik specifiek over een onderwerp ga schrijven dan maak ik daar een apart label voor. Dit bericht is een allergaartje en moeilijk te labellen. Ten slotte moet ik nog wennen aan dit medium.